Λαϊκή συσπείρωση, αλλά πώς; (μικρή ανάλυση με αφορμή το κλάμα ενός μωρού!)

>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη

Θεωρώ δεδομένο πως το ερώτημα  αυτό είναι (όχι φαντάζει) ρητορικό όχι μόνο γι’ αυτούς που την προτείνουν, αλλά και για κάθε σκεπτόμενο πολίτη. Ως εκ τούτου είναι παράλογο να περιμένει κανείς απάντηση. Μια και για να επιτευχθεί η συμπόρευση αυτή θεωρώ πως δεν είναι αρκετό να παραμένει κανείς αταλάντευτα στις ίδιες θέσεις και απόψεις που είχε ή αν θέλετε ίσχυαν πριν ένα αιώνα! Γιατί πιστεύω, στην πολιτική δεν μπορούν να εφαρμοστούν οι συνθήκες που είναι αναγκαίες για να επιτύχει το πείραμα στη χημεία ή τη φυσική προκειμένου να έχουμε τα ίδια αποτελέσματα…

Αν και κάθε λέξη έχει την αξία αλλά και τη βαρύτητα της, εν τούτοις η επιβεβαίωση της επιτυχίας (της κάθε επιτυχίας), δεν στηρίζεται ή δεν πρέπει να στηρίζεται ή αν θέλετε δεν εξασφαλίζεται επειδή λέμε τα ίδια λόγια από το 1917 μέχρι σήμερα!

Και για να θυμηθώ τα λόγια ενός φίλου ότι: «σήμερα ο άνθρωπος έχει πάει στο φεγγάρι και εμείς συζητάμε για επαναληπτικές καραμπίνες;».

Το θέμα ή αν θέλετε το πρόβλημα των εργαζομένων δεν είναι ζήτημα επιθυμίας, αλλά ούτε και ηθικό ζήτημα. Είναι τόσο σύνθετο που είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί μόνο βάσει της λογικής δηλ. να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γιατί όλα αυτά εξακολουθούν να συμβαίνουν και με τη χρησιμοποίηση της τεχνολογίας η οποία (δυστυχώς;) θα έρθει καιρός που δεν θα έχει την ανάγκη της κλασσικής εργατικής τάξης, μια και τα μηχανήματα θα κάνουν καλύτερα και με μικρότερο κόστος τη δουλειά που σήμερα κάνουν οι εργαζόμενοι. Τα πράγματα λοιπόν είναι απείρως πιο πολύπλοκα από το να «σπάσουμε τις μηχανές» γιατί παίρνουν τη δουλειά των εργατών… Γιατί δουλειά των εργαζομένων δεν είναι μόνο να υπερασπιστούν την εργασία τους, αλλά να συμπορευτούν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα για να αλλάξουμε τις δομές του, και όχι να πάρουμε την εξουσία και να συνεχίσουμε να λειτουργούμε εξουσιαστικά χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανένα μια και εκπροσωπούμε την εργατική τάξη. Γιατί θεωρώ πως, τουλάχιστο όσοι έχουν σχέση με την κομμουνιστική θεωρεία, γνωρίζουν πως ο κομμουνισμός θα έλθει; μόνο μετά τον καπιταλισμό∙ πράγμα που επισημαίνει ο ίδιος ο Μάρξ που επί πλέον διαπιστώνει πως «στον καπιταλισμό η αθλιότητα γεννιέται από την υπερπαραγωγή». Γι’ αυτό σε κοινωνίες όπως η Ελληνική που η παραγωγή είναι μικρότερη από τις ανάγκες, ισότητα στην κατανομή των αγαθών δεν μπορεί να υπάρξει. Μπορεί να μετριαστεί η ανισότητα με αγώνες, να καταργηθεί όμως όχι!

Σήμερα είναι ανάγκη να καταλάβουμε πως πρέπει να ανατρέψουμε τη δικτατορία του κεφαλαίου, που μας οδηγεί στο να βλέπουμε γεμάτα μαγαζιά (αν και αυτό για τη χώρα μας είναι αμφίβολο) και εργαζόμενους; με άδειες τσέπες.

Και επειδή το θέμα της «συσπείρωσης» των εργαζομένων είναι όντως καίριο και απαραίτητο θα έλεγε κανείς για να ανατραπεί η σημερινή –και όχι μόνο- κατάσταση που δεν απειλεί μόνο να γκρεμίσει ότι έχει κατακτηθεί με κόπους και θυσίες, γι’ αυτό η συμπόρευση της αριστεράς είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Όμως αυτό δεν γίνεται, γιατί κάποιοι θεωρούν ακόμα πως με την κατάληψη της εξουσίας από το κόμμα της εργατικής τάξης θα σταματήσει η κυριαρχία και η παντοδυναμία του κεφαλαίου γιατί θα αλλάξουν δήθεν το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης ως αντιμονοπωλιακοί και γνήσιοι εκφραστές της εργατικής τάξης.

Και επειδή πιστεύω πως δεν απευθύνομαι μόνο σ’ αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους κάτοχο της μοναδικής αλήθειας, να υπενθυμίσω και να επαναλάβω αυτό που έγραψα κάποτε σε σχετική ευκαιρία, πως, οι καπιταλιστές έφτιαξαν την Ε.Ε γιατί ξέρουν πολύ καλά πως η ενότητα φέρνει δύναμη. Ή μήπως και η ρήση «εν τη ενώσει η ισχύς» είναι αστικοκαπιταλιστική εφεύρεση. Εκτός και αν πιστεύουν ακόμα πως για να πετύχουν το σκοπό τους «όσο χειρότερα τόσο καλύτερα». Γιατί δικαιολογίες του τύπου ότι πάντα φταίνε οι άλλοι ή αυτοί που δεν κατάλαβαν την πολιτική μας ή να στιγματίζουν κάποιους ως προδότες ή αναθεωρητές ως άλλοι Πάππες και μοναδικοί  κάτοχοι της αλήθειας, οδηγούν το λαό μας στην απογοήτευση και στη…λογική του δεν γίνεται τίποτα. Όμως να είστε σίγουροι πως με αυτή την πολιτική που ακολουθείτε είναι βέβαιο πως ούτε τα μωρά που κάνετε σήμερα να γελούν, δεν θα γελάσουν ποτέ με τις προβοκατόρικες λογικές που εφαρμόζετε. Γιατί βοηθάτε ουσιαστικά όσους εφαρμόζουν αντιλαϊκές πολιτικές –με τις οποίες υποτίθεται  πως διαφωνείτε- και δεν είναι άλλοι από τους συγκυβερνώντες και όχι μόνο. Δυστυχώς όμως σε όσους ακόμα πιστεύουν ή έστω νομίζουν πως η πολιτική αυτή είναι αριστερή – προοδευτική. Μια και νομίζαμε πως τέτοιες πολιτικές ανήκουν στη λογική δεξιών κυβερνήσεων, δυστυχώς η διάψευση έρχεται από…αριστερά.  

                                                                                               knafpl@hotmail.com