Οι πρώτοι διδάξαντες
(απλή υπενθύμιση)
>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη
Δεν θυμάμαι σε ποιο έργο του Πλάτωνος αναφέρεται, ότι η μάθηση αποτελεί μια μορφή ανάμνησης «ήν καλούμεν μάθησιν ανάμνησις εστί». Εδώ πρόκειται για τη ζήτηση της αλήθειας η οποία όμως προϋποθέτει την ελπίδα, ότι αυτή μπορεί να ευρεθεί. Η Πλατωνική αυτή σύλληψη μάς φέρνει πιο κοντά στην αισιοδοξία και μας απομακρύνει από σκέψεις απαισιόδοξες…
Οι σκέψεις όμως αυτές είναι ανάγκη να συνδυάζονται πάνω απ’ όλα με υπομονή, επιμονή αλλά και με ειλικρινή προσπάθεια, μακριά από ιδιοτέλειες που οπωσδήποτε κοινωνούν με «δεύτερες σκέψεις». Οι σκέψεις αυτές όμως είναι φανερό πως απέχουν από την αρετή αλλά και από αυτήν την ίδια την ηθική∙ γι’ αυτό έφτασε και στη φιλοσοφική απόφανση, ακόμα και στην άρνηση της επιστήμης η οποία είναι άδικη, λέγοντάς μας: « πάσα επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής, πανουργία, και ού σοφία φαίνεται» (1).
Η κατανόηση των παραπάνω, θα φανεί τόσο απλή, που πιθανότατα θα αποδειχτούν οι φιλοσοφίες αυτές…περιττές∙ αρκεί να θυμηθούμε τις προ δεκαπενταετίας (αν θυμάμαι καλά) καταλήψεις στα πανεπιστήμια αλλά και σε ολόκληρη τη μέση εκπαίδευση.
Θυμάμαι όμως πολύ καλά, πως οι καταλήψεις τότε γίνονταν, αν όχι με παρότρυνση της τότε αντιπολίτευσης (βλ. ΠΑΣΟΚ), τουλάχιστον με τη βοήθεια των γονιών! ή των περισσοτέρων από αυτούς. Έχω παραδείγματα πάμπολλα που η αναφορά τους δεν θα προσέθετε τίποτα στην ανομολόγητη αυτή βεβαιότητα.
Προς επιβεβαίωση όμως των ανωτέρω θα άξιζε να πω, πως σε μια γενική συνέλευση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων στην οποία συμμετείχα, εκφράστηκαν τέτοιες απόψεις, και λαμβάνονταν αποφάσεις και από γονείς υπέρμαχους των καταλήψεων σε τέτοιο ποσοστό, που θύμιζαν δικτατορικά ποσοστά! Απόψεις και παροτρύνσεις των υπέρμαχων των καταλήψεων γονιών ήταν του τύπου: «πηγαίνετε μπροστά και εμείς σας ακολουθούμε», «μπράβο παιδιά ψηλά το κεφάλι!» «τα παιδιά ξέρουν τι κάνουν, όχι όπως εμείς που φορούσαμε το πηλίκιο και τις ποδιές» κ.α
Όμως η δυστυχής κυρία η οποία τόλμησε να εκφράσει διαφορετική άποψη από την τελικά δικτατορικώς κατισχύσασα, άκουσε όσα ακούγονταν κάποτε στην Τρούμπα και σε άλλα πανομοιότυπα στέκια! και όπως φάνηκε, αφού την περιέλουσαν με πλήθος γλωσσικούς ρύπους, όταν οι καταληψίες θα επιτύγχαναν τον σκοπό τους, θα έμπαινε στην αίθουσα με κομμένα φτερά και τσαλακωμένη την αξιοπρέπεια μια και ως καθηγήτρια τόλμησε να εκφραστεί ελεύθερα!
Η “συμπαράσταση” των γονιών ήταν τέτοια, που πήγαιναν φαγητό στους τότε νεαρούς βλαστούς και σημερινούς αντιδρώντες γονιούς και πιθανόν «λογικούς» καθηγητές…, που τότε έκαναν βάρδια νυχτοφύλακα – περιφρουρητή και κλειδοκράτορα των σχολικών προαυλίων.
Ας κλείσω όμως αυτή τη μικρή αναδρομή- υπενθύμιση, λέγοντας, πως, δυστυχώς για τους πολιτικούς μας λογικό αλλά και ηθικό νοείται μόνο αυτό που θα τους φέρει (πρόσκαιρα) οφέλη*∙ και χωρίς να σκέφτονται το γενικό καλό ως αυτονόητη υποχρέωση, παρερμηνεύουν νόμους ή τους εφαρμόζουν κατά το δοκούν.
Να υπενθυμίσω ακόμα στους τωρινούς αλλά και τους παλαιότερους υπέρμαχους τής δημοκρατίας, πως το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης που αυτή παρέχει, δηλ. το «τις αγορεύειν βούλεται», δεν πρέπει να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην καταγγελία ή έστω στην αποκάλυψη των σημερινών αιτούντων την εφαρμογή του νόμου και της τάξης, αλλά, «Τούτους ούν εξείργει από του βήματος, τούτους απαγορεύει μη δημηγορείν».
Μη βιάζεσθε να υποθέσετε οτιδήποτε άλλο, εκτός απ’ αυτά που αναφέρονται στο κείμενο (βλ. Αισχίνης «κατά Τιμάρχου») ή αν προτιμάτε πιο απλά, «κρείττον το σιγάν…».
(1) Τα σχετικά παραδείγματα είναι πολλά∙ μερικά δε από αυτά τρανταχτά, που κάθε σκεπτόμενος πολίτης μπορεί να τα βρεί αναμοχλεύοντας τη μνήμη του.
* Θεωρώ πως οι θέσεις αυτές στηρίζονται στη λογική, και γι’ αυτό εκτιμώ πως είναι ορθές. Χωρίς βέβαια να παραβλέπει κανείς το χρόνο και τις συνθήκες υπό τις οποίες αναφέρθηκαν. Είναι δε αυτονόητο, ότι δεν είναι εύκολο να πάρει κανείς θέση υπέρ ή κατά των καταλήψεων, χωρίς να βιώνει τις συνθήκες της εκπαίδευσης. Ως εκ τούτου σκοπός των γραφομένων είναι να θίξει αναντίστοιχες συμπεριφορές τότε και τώρα. Επομένως, τα παραπάνω νομίζω ότι είναι κρείττονα της σιωπής και ωφέλημα, γι’ αυτό και αποτελεί χρέος να λέγονται παρρησία.
Knafpl@hotmail.com
- Προσθήκη νέου σχολίου
- 1257 εμφανίσεις