Ο κίνδυνος δε μένει πάντα μακριά μας

>> Γράφει ο Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης

Μια από τις ανθρώπινες αδυναμίες είναι ότι συνειδητοποιούμε το μέγεθος του κινδύνου μόνο όταν αυτός χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Όσο είναι μακριά μας, όσο δε μας αγγίζει, έχουμε την άνεση και την αφέλεια συγχρόνως να τον αντιμετωπίζουμε υπό το πρίσμα της ψυχραιμίας που μας παρέχει η απόσταση από αυτόν. Έκανα αυτές τις σκέψεις μια και έζησα πρόσφατα την εμπειρία ενός οδικού ατυχήματος μέλους της οικογένειάς μου, που οφειλόταν σε παγίδα του οδοστρώματος.

Κάθε που γίνεται ένα ατύχημα, πόσω δε μάλλον δυστύχημα, στους δρόμους του νησιού μας, έχουμε -ως πραγματογνώμονες- τις προτάσεις για την αντιμετώπισή των αιτίων που το προκάλεσαν στο τσεπάκι μας. Κι οι προτάσεις αυτές, λογικές ή παράλογες, στοχευμένες ή άστοχες, με ιδιοτελές ή ανιδιοτελές κίνητρο, μένουν στον αέρα, εφόσον δεν παίρνουν το δρόμο της συλλογικής απαίτησης και διεκδίκησης στον κατάλληλο χρόνο.

Όπως και να ‘χει το πράγμα, το «μέτρον άριστον» σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η ασφάλεια των συνανθρώπων μας και η βελτίωση της καθημερινότητας, η οποία μπορεί να προέλθει από την αποτελεσματικότητα των μέτρων που πρόκειται να εφαρμοστούν για να γλιτώσουμε τη θυσία ανθρώπινων ψυχών στο βωμό του Μολώχ της ασφάλτου, αποφεύγοντας όμως και τη λογική του «πονάει χέρι, κόβει κεφάλι…», που είναι η προσφιλέστερη μέθοδος στον κρατικό μηχανισμό.

Είναι αρκετά ένα - δυο μόνο τρανταχτά παραδείγματα έργων, που έχουν να κάνουν με την οδική ασφάλεια αλλά και της αδιαφορίας για τη βελτίωσή τους. Πάνε τουλάχιστο εφτά χρόνια που διαμαρτυρόμαστε για την κατάσταση του οδοστρώματος της οδού Χίου Καρδαμύλων από την περιοχή «Τάγμα-Δεσπότη» μέχρι τη «Δασκαλόπετρα» στο Βροντάδο. Αφού πέρασαν δίκτυα ύδρευσης, δημοτικού φωτισμού – που δε δούλεψε ποτέ-, ευρυζωνικά, αποχέτευσης κ.λπ. και αφού έγινε η τσιμέντινη νησίδα στη μέση, το οδόστρωμα άρχισε να «καθίζει» από την πλευρά της θάλασσας. Δημιουργήθηκαν λακκούβες, κοψίματα, αυλάκια, θρυμματίστηκε το τσιμέντο που κάλυψε ένα από αυτά τα έργα και ποτέ δεν επικαλύφθηκε με άσφαλτο. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι η λωρίδα αυτή έχει αρχίσει να κλίνει αργά αλλά σταθερά προς τη θάλασσα και ο φωτισμός του έργου της νησίδας δεν υλοποιήθηκε, απειλώντας τους πεζούς με τις καλυμμένες βάσεις του να χάσκουν. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το θαλάσσιο κύμα που πλήττει το οδόστρωμα και τα οχήματα χειμώνα – καλοκαίρι, το έχει μετατρέψει σε αλμυρή λίμνη, άκρως ολισθηρή και επικίνδυνη.

Σ’ αυτήν την περιοχή, ενώ θα περίμενε κανείς μια αποκατάσταση των οδικών απειλών, ένα ανασχετικό έργο για να μη βγαίνει το κύμα στο δρόμο, ένα φωτισμό επαρκή, ώστε να μπορούν εποχούμενοι και πεζοί να κινούνται με ασφάλεια τις νυχτερινές ώρες, μια αποκατάσταση του λίαν επικίνδυνου οδοστρώματος, μια ανύψωση του πεζοδρομίου που τώρα βρίσκεται -σε πολλά σημεία- στο ίδιο επίπεδο με το δρόμο, μια αποκατάσταση της ιδιαίτερα επικίνδυνης για τα δίτροχα κλίσης του οδοστρώματος, μια στήριξη των εσχάρων ομβρίων πάνω στα πεζοδρόμια, ακούει να γίνεται λόγος για ένα φαραωνικό έργο επιθαλάσσιων ποδηλατόδρομων, πεζόδρομων, κόμβων και παρακόμβων, που θα «πατήσει» σε αρκετά σημεία θάλασσα και θα καταστρέψει –όπως δείχνουν τα σχέδια- το υπάρχον περιβάλλον.

Θέλουμε έργα που δε θα καταστρέψουν τη ζωή μας. Έργα που δε θα είναι το «παντεσπάνι», αλλά το «ψωμί» στην ασφάλεια των καθημερινών μας μετακινήσεων είτε ως οδηγοί είτε ως πεζοί. Ας ανταποκριθούν πρώτα στις ανάγκες που χρονίζουν, ας ανταποκριθούν στο παρόν, στα υπάρχοντα προβλήματα και την αντιμετώπισή τους, στην ασφάλεια που είναι υποχρεωμένοι να μας παρέχουν και μετά ας ασχοληθούν και με τις οικονομικά υπέρογκες αναπλάσεις.

Ένα άλλο τμήμα του ίδιου οδικού άξονα είναι αυτό από την περιοχή «Μηλιγκάς» μέχρι και την περιοχή «Παντουκειός» όπου και το ημιτελές γεφύρι. Οι καταπτώσεις χαλικιών και βράχων από τις πλαγιές προς το οδόστρωμα το καθιστούν άκρως επικίνδυνο σε κάθε είδους όχημα, ειδικά όμως στα δίτροχα. Για το γεφύρι, που χάσκει σαν πυρηνικός αντιδραστήρας μετά από έκρηξη, αναμένεται η έκρηξη των κατοίκων, οι οποίοι υπομένουν ταλαιπωρούμενοι, έχοντας ήδη υποστεί στις ζωές τους τις βαριές συνέπειες ενός έργου που δε λέει να τελειώσει.

Σ’ αυτήν την περιοχή το λιγότερο που θα μπορούσαμε να περιμένουμε θα ήταν κάποιου είδους συρμάτινο πλέγμα προστασίας από τις καταπτώσεις βράχων και χαλικιών. Δυστυχώς τέτοια «πολυτέλεια» δεν υπάρχει, οπότε ευχόμαστε να μην τύχει το χειρότερο. Όσο για το ημιτελές γεφύρι και τους κινδύνους που παραμονεύουν πριν και μετά από αυτό… ε, είναι μια εικόνα της ζωής μας και αυτών που ανεχόμαστε χρόνια και χρόνια. Όλα ατελείωτα, όλα μισά και… πάλι από την αρχή.

Συμπερασματικά, τα ατυχήματα δε θα πάψουν να υπάρχουν όσο υπάρχει ο άνθρωπος κι όσο βρίσκει νέους τρόπους να εξελίσσεται και να κινείται. Οι παράγοντες που συμβάλλουν στον κίνδυνο των οδικών ατυχημάτων είναι πολλοί. Ας τους δούμε συνολικά (άνθρωπος, δρόμος, όχημα, φυσικοί παράγοντες). Όσο όμως αφορά το δρόμο, για να υπάρξει ασφάλεια, χρειάζεται και πολιτική βούληση. Και η πολιτική βούληση δεν έχει χρώμα όταν πρόκειται για τη ζωή ενός ολόκληρου λαού και της απαίτησής του να κυκλοφορεί με σιγουριά σε κοινόχρηστους χώρους που φτιάχτηκαν από αυτόν, γι’ αυτόν.-