«Το εκπαιδευτικό σύστημα ετοιμάζει βάνδαλους», διαπιστώνει φιλόσοφος-πανεπιστημιακός

>> Του Αριστείδη Ζαννίκου

“Εδώ καράβια χάνονται...” και ο φιλόσοφος Χρήστος Γιανναράς “ψάχνει ψύλλους στ' άχυρα”, θα μονολογήσουν κάποιοι.

Με την οικονομία στα τάρταρα, την ανεργία στα ύψη, τη φτώχια να ακουμπά όλο και περισσότερους, το μόνο που μας έλειπε, θα σκεφθούν αρκετοί, είναι η ενασχόληση με την άθλια εικόνα δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων, κυρίως των Πανεπιστημίων. Μόνο που γι' αυτήν την απαράδεκτη εμφάνιση δεν φταίει η κρίση. Η ανεξέλεγκτη αφισσορύπανση και τα συνθήματα με σπρέι προϋπήρξαν αυτής όταν “λεφτά υπήρχαν” και μάλιστα “με τη σέσουλα”. Ο γνωστός εντός και εκτός Ελλάδας Πανεπιστημιακός δάσκαλος, φιλόσοφος και συγγραφέας κ. Χρήστος Γιανναράς, με άρθρο του στην εφημερίδα “Η Καθημερινή” του Σαββατοκύριακου 5-6 Ιανουαρίου 2013 έγραψε μεταξύ άλλων και τα εξής:

“Τι κομίζουμε στον ιστορικό βίο οι Ελληνώνυμοι σήμερα που να μην είναι ντροπή και άγος; Καταστρέψαμε την Αττική...όλα τα εξαφάνισε το εργολαβικό κιτσαριό-σιχαμερή λέπρα στην πολυτραγουδισμένη γη της... Η ίδια υστερία του λιμασμένου κέρδους, η ηροστράτεια “αξιοποίηση” της οικοδομίσημης γης, αφάνισε τελεσίδικα και την κάποτε Συμβασιλεύουσα της “οικουμένης”, τη Νύμφη του Θερμαϊκού...

......Ο οικιστικός εφιάλτης γενικευμένος, όλες οι πόλεις στο χρηματολάγνο Ελλαδιστάν ολόϊδιες: δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν βρίσκεσαι στο Αγρίνιο ή στη Σπάρτη, στην Αλεξανδρούπολη ή στο Ηράκλειο, στα Γιάννενα ή στην Καλαμάτα...

....Καταστρέψαμε ολόκληρη τη βόρεια Κρήτη....'Ιδια καταστροφή στη Ρόδο, στην Κέρκυρα, στη Χαλκιδική.... Τί κομίζουμε οι Ελληνώνυμοι στο σύγχρονο κόσμο και βίο που να μην είναι ευτέλεια και ντροπή; Υπάρχει άλλη κοινωνία όπου ο βανδαλισμός, η καταστροφή της κοινωνικής περιουσίας, του δημόσιου (κοινού) κτήματος, να είναι αυτονόητο δεδομένο, να μη το συζητάει κανείς;

Ο αριθμός των ψυχανώμαλων βανδάλων στη χώρα μας μοιάζει εφιαλπτικά μεγάλος, αφού δεν υπάρχει γωνιά όπου να μην έχουν μεθοδικά αχρηστευθεί ή ολοκληρωτικά καταστραφεί τα σήματα-πινακίδες της τροχαίας κίνησης...

.....Αυτός ειδικά ο βανδαλισμός ούτε διαμαρτυρία εκφράζει ούτε αντιεξουσιαστικά κίνητρα μπορεί να έχει. Είναι καθαρή ψυχανωμαλία, μίσος γενικό και αόριστο για την κοινωνία, τους συνανθρώπους, τη συμβίωση...

...Και πρωτογεννιέται η ψυχανωμαλία στο ελλαδικό σχολείο. Ολοφάνερα και προκλητικά το εκπαιδευτικό μας σύστημα, τα τελευταία τριάντα χρόνια, ετοιμάζει βανδάλους. 'Ο,τι είναι δημόσιο, κοινωνική περιουσία, γίνεται για το Ελληνόπουλο μισητό, ξένο, εχθρικό. Το δωρεάν βιβλίο, το κοινόχρηστο θρανίο, ο φρεσκοβαμμένος τοίχος, η ολοκαίνουργια πόρτα. Με τον σουγιά, με τον μαρκαδόρο, με το σπρέι θα καταστραφούν, για να μεταβληθεί ο χώρος της κοινής ζωής, το πεδίο των σχέσεων κοινωνίας, σε στάβλο... Είναι ολοφάνερο, η Ελλάδα έχει τελειώσει, δεν υπάρχει πια τίποτα Ελληνικό στο ελληνώνυμο κρατίδιο....”

Αυτά γράφει ένας Πανεπιστημιακός δάσκαλος που, επί χρόνια ασκεί δριμύτατη κριτική κατά του ΟΛΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, πολιτικού, συνδικαλιστικού, επιχειρηματικού, μιντιακού, εκκλησιαστικού ακόμη και του δικαστικού.

Αναγνωρίζοντας τις ευθύνες του εκπαιδευτικού συστήματος που κατά τον κ. Γιανναρά “ετοιμάζει βανδάλους”, είναι αναγκαίο να επισημάνουμε και να αναδείξουμε τις παράλληλες ευθύνες μιάς μεγάλης μερίδας δήθεν “προοδευτικών” διανοουμένων, πολιτικών, συγγραφέων, δημοσιογράφων και καλλιτεχνών, που συνειδητά ή όχι, καλλιέργησαν σε μερίδα της νεολαίας μας την ψευδαίσθηση ότι, με το σπρέι και την αφίσσα, το σπάσιμο, την βεβήλωση, το απέραντο σκουπιδαριό και την καταστροφή, “αντιμάχονται” και δήθεν “πολεμούν το Σύστημα”, το κατεστημένο και την πλουτοκρατία !!!

'Ομως οι πλουτοκράτες, στο μεταξύ, γιγαντώθηκαν, τα παιδιά τους σπουδάζουν σε καλά και πεντακάθαρα σχολεία εντός και εκτός Ελλάδας και έμειναν τα παιδιά του Λαού, τα παιδιά των μεσαίων και φτωχών στρωμάτων, τα παιδιά μας, να φοιτούν και να σπουδάζουν σε σχολεία και Πανεπιστήμια “στάβλους” όμοια των οποίων δεν αντικρίζει κανείς σε καμμιά άλλη Χώρα.

Η τραγικά απαισιόδοξη διαπίστωση, που ο κ. Γιανναράς επαναλαμβάνει επίμονα τον τελευταίο καιρό ότι “η Ελλάδα έχει τελειώσει”, αν και φαντάζει υπερβολικά ακραία, μπορεί και πρέπει να εκληφθεί ως σήμα κινδύνου, ως κραυγή αγωνίας και ως καμπάνα αφύπνισης πολιτικών, γονέων, εκπαιδευτικών, διανοουμένων, δημοσιογράφων.

Αν έστω την ύστατη στιγμή, προσπαθήσουμε όλοι, ίσως κάτι περισωθεί ώστε η Πατρίδα μας να ξανασταθεί στα πόδια της “αυθύπαρκτη, περήφανη κι' ωραία.” Είναι χρέος ΟΛΩΝ Εθνικό. 'Αραγε θα το πράξουμε;