Η Δημοκρατική Τρομοκρατία

>> Του Κώστα Μούνδρου

Είναι στους πάντες γνωστό ότι αν θέλεις να σε ακούει ο άλλος, ανεξάρτητα αν συμφωνείς η όχι θα πρέπει να τον ακούσεις και συ.

Η λογική του να μεταλλάσσεις το λόγο και τις προθέσεις του άλλου με άλλα λόγια, αλλάζοντας ουσιαστικά την ουσία και την πορεία μιας συζήτησης, δείχνει πως ή δεν ακούς ή είσαι βλάκας.

Οι  βλάκες σιγά-σιγά με την πορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου γένους όλο και λιγοστεύουν.

Άρα αυτοί που εντέχνως λένε άλλα αντί άλλων δεν ακούνε, όχι από παθολογικά αίτια, αλλά ετσιθελικά.

Κάπως έτσι εξελίσσονται και οι πολιτικού περιεχομένου συζητήσεις, όταν ο άλλος δεν έχει την ευαισθησία έστω και να ακούσει τη γνώμη του άλλου.

Αυτού του τύπου η τρομοκρατική συμπεριφορά μπορεί να καταντήσει χειρότερη κι από την κοινή τρομοκρατία, μιας και με χρόνιες ιδεολογικές παρωπίδες δεν βλέπεις την πραγματικότητα και πως εξελίσσεται η κοινωνία.

Η μηδενιστική πολιτική της αδράνειας και του «δεν με νοιάζει, κόψε το κεφάλι σου» έχει παρέλθει.

Όλοι εμείς που αγωνιούμε καθημερινά για την κάλυψη των υποχρεώσεων μας, χωρίς να περιμένουμε κάτι διασφαλισμένο, πρέπει να αντιληφθούμε ότι ανεξάρτητα αν δεν φταίμε, πρέπει να προσπαθήσουμε να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά.

Και τέλος πάντων, αν θέλουμε να κοιτάμε στα μάτια τις νέες γενιές, δεν πρέπει να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια.

Επιλογές πολλές στην παρούσα φάση δεν έχουμε.

Οι απλές αγωνιστικές διαθέσεις χωρίς προτάσεις, χωρίς ρεαλιστικές λύσεις, δεν οδηγούν πουθενά.

Άλλο πράγμα είναι να διεκδικείς, να αγωνίζεσαι, να παλεύεις κι άλλο πράγμα είναι να μη συμφωνείς με τίποτα σε τίποτα, χωρίς να δίνεις λύσεις.

Η λογική του «δεν φταίμε εμείς», δυστυχώς το μόνο που καταφέρνει είναι  να σε αδρανοποιεί.

Η παρελθοντολογία δεν δίνει προοπτική και όσοι επιχείρησαν να οικοδομήσουν το μέλλον τους πάνω σε αυτή, διαχρονικά απέτυχαν και θα αποτύχουν στο μέλλον.

Η κοινωνία μας χρειάζεται κι από εμάς τους μικρούς, προτάσεις και λύσεις άμεσες.

Μπορεί τα μεγάλα ζητήματα  να πρέπει να τα λύσουν άλλοι, αλλά κι εμείς με τις δικές μας δυνάμεις, ο καθένας, όσο μπορεί, θα πρέπει να συμβάλει στο να προκόψει αυτός ο τόπος, στο να λιγοστέψουν τα προβλήματα, στο να βελτιωθεί η ζωή μας, έστω και με πρόσκαιρες θυσίες, χωρίς εμπάθειες μικροπολιτικές και λαϊκισμούς.

Γι αυτό και εγώ θα αγωνίζομαι με πάθος για ό,τι υποστηρίζω χωρίς να φοβάμαι κανέναν και να τρομοκρατούμαι από κανέναν.

Κανένας δεν μπορεί να με συμμαζέψει, χωρίς να είναι εγωιστικό, πιστέψτε με, για κάτι που πιστεύω σωστό.

Οι εκβιασμοί και οι απειλές από τους δημοκράτες αναρχικούς δεν θα περάσουν.