Πρωί πρωί με την χρυσαυγούλα …

>> Tου Θανάση Γεωργούλη

Το ακούω όλο και πιο συχνά: «Άσε ρε Θανάση, δεν μας νοιάζει το τι έκανες πριν. Τώρα τι κάνουμε; Αυτό έχει σημασία».

Αυτοί που μου το λένε ξέρουν ήδη ότι έχω ένα πολύ εξοργιστικό παρελθόν, εξοργιστικό για αυτούς. Το καταλαβαίνω και το γνωρίζω.

Πιστεύω, για να κάνουμε και λίγο πλάκα, ότι κατά βάθος εκείνο που  τους ενοχλεί είναι το δικό τους παρελθόν μόνο που δεν μπορώ να το αποδείξω.. Αυτή άλλωστε είναι και η διαφορά μεταξύ του «πιστεύω» και του «γνωρίζω».

Ο κάθε ένας μπορεί να πιστεύει  ότι του γουστάρει ακόμη  και σε έναν θεό πατέρα παντοκράτορα, το να  γνωρίζεις όμως είναι μια άλλη ιστορία.

Εγώ γνωρίζω, για παράδειγμα, ότι από  το δημοτικό πριν το 1960 δούλευα  σε ένα τενεκετζίδικο στη Νίκαια χωρίς ΙΚΑ. Στα δεκαέξι μου άρχισα να κολλάω ένσημα του ΙΚΑ, βαρέα και ανθυγιεινά κτίζοντας τούβλα στις οικοδομές με τον πατέρα μου. Αλλά  και στα σιδηρουργεία, ΙΚΑ είχα, όπως εδώ στη Χίο στου Ζούρου πχ το 1968. ΠΟΤΕ δεν έβγαλα βιβλιάριο ασθενείας του ΙΚΑ. ΠΟΤΕ το ΙΚΑ δεν μου έδωσε τίποτα ούτε μια ασπιρίνη. Αργότερα τα Χριστούγεννα του 1972 μπαρκάρισα για πρώτη φορά. ΠΟΤΕ για όσα χρόνια ταξίδευα το ΝΑΤ μου έδωσε το παραμικρό. Ούτε καν είχα βγάλει βιβλιάριο ασθενείας του ΝΑΤ.

Μετά είχα ΤΕΒΕ. ΠΟΤΕ και για όσα χρόνια τους πλήρωνα δεν μου προσέφεραν το παραμικρό. Μόνο απειλές. Ποτέ δεν έβγαλα βιβλιάριο ασθενείας στο ΤΕΒΕ. Προκαλώ χωρίς να κάνω καθόλου πλακά , οποιοδήποτε ασφαλιστικό ταμείο δημόσιο ή ιδιωτικό να βγει και να πει ότι ο Θανάσης  Γεωργούλης του Ευστρατίου λέει ψέματα και ότι του προσφέραμε εμείς οτιδήποτε . Μια ασπιρίνη,έστω.

Ακούω, (εγώ ρε Πασχαλιδη, εγώ όχι εσύ, αυτός  ή αυτή) ακούω  το ΙΚΑ χρωστάει 6,5 δις Ευρώ. Φαντάζετε κανείς πως το  ακούω εγώ; Εγώ που δεν έκλεψα ή συνωμότισσα με γιατρούς ή φαρμακοποιούς.

Άσε ρε Θανάση. ΤΩΡΑ τι κάνουμε με ρώτησε ένας φίλος. Με ερώτησε μέσα στον δημοτικό κήπο της Χίου στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για τους πρόσφυγες. Λίγο πριν είχα ακούσει κάποιον ομιλητή που συμπαραστάθηκε στους 300  προσφυγές, τότε που έκαναν απεργία πείνας σε εκείνη την έπαυλη, της Ιππατίας να λέει ότι πρέπει να δώσουμε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ίσως άδεια μετ’ αποδοχών … σε πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους που μπήκαν  παράνομα στην Ελλάδα.

Πριν προλάβω να εξηγήσω στον φίλο μου ότι εγώ έχω ήδη πληρώσει για αυτό που προτείνει ο Συριζα, με άρπαξε από τη μούρη. Άσε ρε Θανάση μην αρχίζεις πάλι. Τώρα τι κάνουμε, μου λέει. Φεύγω. Πάω σπίτι, όπως όμως και σε κάθε σπίτι η τηλεόραση δείχνει τις ουρές με τους παππούδες μας μπροστά στα φαρμακεία. Άνθρωποι που έδωσαν, οι ίδιοι ή οι πρόγονοι τους το αίμα τους για τούτη την πατρίδα και δεν έχει φάρμακα, αλλά και αν βρουν το φάρμακο, πρέπει να το  πληρώσουν από την τσέπη τους. Το ΙΚΑ χρωστάει 6,5 δις.

Βλέπεις τι κάνουμε τώρα φιλαράκο; Από την μια δεν έχουμε φάρμακα για τον Ελληνικό λαό και από την άλλη τάζουμε λαγούς με πετραχήλια στον κάθε περαστικό. Αυτό κάνουμε. Έναν αχαλίνωτο λαϊκισμό μια κοινωνία κτισμένη πάνω στο ψέμα, πάνω στην πανταχόθεν αποζητουμένη και προαπαιτούμενη πίστη και όχι κτισμένη πάνω στην κοπιαστικά και καμιά φορά οδυνηρά αποκτημένη γνώση.

Γι’ αυτό όταν αρχίζω να ομιλώ για αυτά που γνωρίζω και όχι γι’ αυτά  που πιστεύω οι άνθρωποι εξοργίζονται, διότι είναι η πίστη αυτή που σε κάνει φιλαράκι σε εντάσσει, σε χρωματίζει, και σε κάνει να ανήκεις σε τούτη η την άλλη θρησκεία,  σε τούτο ή το άλλο κόμμα σε τούτη ή την άλλη χρυσαυγή.

Ε, εγώ δεν πιστεύω σε τίποτα. Γνωρίζω όμως από τις δηλώσεις τού ότι όταν ο Σαμαράς είδε τον χρυσαυγήτη να χαστουκίζει την Κανέλλη είπε ότι αυτά είναι  φαινόμενα παρακμής λες και η παρακμή είναι κάτι που πέφτει ξαφνικά από τον ουρανό. Γνωρίζω ότι ο Βενιζέλος για το ίδιο θέμα  δήλωσε ότι υπάρχει κίνδυνος εκφασισμού της κοινωνίας λες και οι φασισμός, οποιασδήποτε  απόχρωσης πέφτει ξαφνικά από τον ουρανό και ότι δεν  θρέφετε μέσα στην Πολεοδομία της Χίου πχ.

Είναι εξοργιστικό αλλά θα το γράψω  διότι το γνωρίζω από πρώτο χέρι.

Για πολλά χρόνια (πάνω από 15) ζητούσα από την πολεοδομία, όχι αποζημίωση  για τη γη που μου πήρε για να φαρδύνει  τον δρόμο, αλλά ένα τοιχίο στη θέση  του πέτρινου τοίχου που μου  γκρέμισε ο Δήμος για να γίνει το φάρδεμα του δρόμου. Το τι τράβηξα δεν περιγράφετε. Ένα μόνο θα σας πω. Με περίσσεια ειρωνείας και ένταση στη φωνή ο κάθε διορισμένος πράσινο- κόκκινο- δεν ξέρω- τσακός  μου έλεγε κουνώντας το χέρι του μπροστά στη μούρη μου: «Δεν ξέρω  τι μου λες έμενα για τοιχία και τέτοια εγώ δεν είμαι θεατρίνος ή καλλιτέχνης» Και έφευγε. Τι να του έλεγα; Υπομονή να μην πάμε και φυλακή.

Ξέρετε, μακριά στον ορίζοντα υπάρχουν πολλά πράγματα. Υπάρχει  η  δύση αλλά και η ανατολή, οι γεννήτορες δηλαδή της ιδέας του παρελθόντος και του μέλλοντος. Ότι κάνουμε στο παρόν  αρχίζει αμέσως το ταξίδι του προς  τη δύση, προς το παρελθόν, και αφού βασιλέψει, ανατέλλει κάποια  στιγμή σαν Συνέπεια. Η ερώτηση «Τώρα τι κάνουμε» είναι ψευδής γιατί  όλοι ξέρουμε τι κάνουμε τώρα. Πάντα ξέραμε. Όλοι  κοιτάμε αλλά ελάχιστοι βλέπουμε  τον οχετό που ξεκινά  μπροστά  από τα μάτια μας και γίνεται  όλο και πιο μακρινό παρελθόν για να ανατείλουνε κάποια στιγμή οι  συνέπειες που κουβαλάει μέσα του.

Δεν είναι θέμα πίστης αλλά γνώσης. Αναφέρομαι στον οχετό των αμακαδόρων, των λαμόγιων, των αρπαχτικών, των κυνηγών της μονιμότητας και  του σίγουρου μισθού, της Αρχής της συντηρητικότητας δηλαδή που κατάστρεψε και εξαφάνισε την αριστερά από ετούτον τον τόπο. Γιατί  πώς να ονομάσεις προοδευτικό το κόμμα που τα μέλη του στην πλειοψηφία τους είναι συντηρητικοί. Μόνιμοι, διορισμένοι. Νομεκλατούρα

Για αυτό στο μακρινό μέλλον σε μια μακρινή χώρα τα προοδευτικά κόμματα που θα σέβονται  τον εαυτό τους και τους ψηφοφόρους τους, θα διαγράφουν αμέσως τα μέλη τους, που θα διορίζονται στο δημόσιο, για να μπορούμε να λέμε τα  σύκα σύκα και τα σκάφη σκάφη. Έτσι θα περιοριστεί η διαφθορά και η εργασία στο δημόσιο  θα είναι λειτούργημα και όχι τσιφλίκι του κάθε ενός.

Αυτή η χώρα δεν υπάρχει γιατί όπως σας είπα μπορεί  να υπάρξει μόνο σαν Συνεπεία.

Προς το παρόν, αυτά που έχουν ήδη βασιλέψει μακριά στον ορίζοντα, στην άκρη του οχετού, έτσι όπως τον κοιτώ από εδώ που  ακόμα στέκομαι θα κάνουν τον κύκλο τους όσο οι» Έλληνες» θα συνεχίζουν να κοιμούνται  και πρωί πρωί με την αυγουλά  και την  διπλασιασμένη χρυσαυγούλα θα ξυπνήσουν  για να δούνε τις συνέπειες.

Ποιοι; Τι ποιοι; Αυτοί που την εξέθρεψαν, την διαφήμισαν  και την κατέστησαν αναγκαία. Αναγκαίο το λέγαμε τότε και  πάντα  τέτοιο θα είναι. Ακόμα και εγώ που δεν ξέρω τι θα πει δάνειο και  πλαστικό χρήμα και καμιά τράπεζα  δεν μου έδωσε τίποτα ΠΟΤΕ ακόμα και εγώ τρώω στη μάπα τούτα τα σκατά γιατί δεν αντέδρασα όπως έπρεπε όταν έβλεπα εδώ και πάνω από 30 χρόνια την διαδικασία εκφασισμού και συντηριτικοποίησης της αριστεράς μέσα στο δημόσιο. Απλώς το έλεγα και πάντα άκουγα: Άσε ρε Θανάση, μην αρχίζεις πάλι. Τώρα τι κάνουμε.  

Του Θανάση Γεωργούλη