Είδα το φόβο με τα μάτια μου….
Είδα το φόβο με τα μάτια μου….
Ευγενία Ασλανίδη
Μαθημένη να εστιάζω στην αστεία πλευρά των πραγμάτων, καταχώρησα ουκ ολίγα τέτοια στη σκέψη μου το τελευταίο τετράμηνο που μπήκα κι εγώ στον κυκλωτικό χορό για την αυτοδιοίκηση. Το γιατί μπήκα έχει να κάνει σίγουρα με το νέο βηματισμό των μπροστάρηδων, που λόγω χαρακτήρα, λόγω ανατροφής, λόγω εμπειρίας, μου ήταν οικείος και παραδεκτός.
Έλεγα λοιπόν πως μόλις τελειώσουν οι εκλογές, έχω τόσο υλικό –σπαρταριστό, ιλαροτραγικό –που θα γράψω το καλύτερο μου ευθυμογράφημα. Έτσι, θα εκτονωθώ κι εγώ, που καταπίεζα το μέσα μου –όταν κατέρχεσαι στον εκλογικό στίβο και τίθεσαι στην κρίση του λαού, δε μπορείς να γράφεις ο,τι κατεβάσει η κλάβα σου –και θα γελάσει κάθε πικραμένος.
Και να ‘μαι σήμερα το πρωί, μετά τη θετική έκβαση των τοπικών εκλογών, πανέτοιμη να τα βγάλω προς τα έξω, επιτέλους…
Αλλά πρεσβεύει όμως ο ζευγάς κι άλλα το βόδι που ‘χεις μέσα σου.
Μια λέξη, μια ριμάδα λέξη έρχεται στα χείλη μου σα μουγκανητό και ωχριούν μπροστά της τα ευτράπελα που μάζευα για τούτη την ώρα, που όχι τυχαία, βγήκε καλύτερη από ο,τι προσδοκούσα.
Φόβος!
Δεν ξέρω πότε άρχισε να κυλάει στις φλέβες μας πιο γρήγορα απ’ το αίμα, που άλλοτε μας το πάγωνε, άλλοτε μας το ‘κοβε, κάποιες φορές και τελειωτικά (βλέπε: αυτοκτονίες) Σίγουρα πάντως εκείνοι που μας τον εμφύσησαν είχαν ξεκινήσει αργά και μεθοδικά πολλά χρόνια πριν…
Το φόβο που είδα στα μάτια των συμπολιτών μου τους τελευταίους μήνες, όταν άρχισα να τους μιλώ για μια Ομάδα νέων ανθρώπων που πήρε την πρωτοβουλία να πάει τον τόπο μπροστά, δε θα τον χρεώσω εξ ολοκλήρου στους μέχρι σήμερα τοπικούς άρχοντες. Ο φόβος είναι σαν τη γρίπη, μεταδοτικός. Κι αν η παγκόσμια, διεθνής και εθνική εξουσία τα κατάφερε να ποδηγετήσει τα πλήθη των λαών με το φόβο γιατί να μην τα καταφέρει και μια μικρή τοπική εξουσία;
Όταν μάλιστα είχε όλο το χρόνο δικό της…
Πιστεύω πως δεν ξεκίνησε έτσι, πως είχε και εκείνη όραμα και Αρχές ανθρωποκεντρικές. Όπως προκύπτει όμως, εκ του αποτελέσματος, στη μακρά πορεία εκτροχιάστηκε.
Είδα φοβισμένους ανθρώπους και ενοχικούς.
Φοβισμένους μη χάσουν το ισχνό μεροκάματο ή το πενιχρό βοήθημα που σαν ελεημοσύνη τους παρέχεται από τους εντεταλμένους να υπηρετούν το λαό.
Και ενοχικούς γιατί έπαιρναν και μια βοήθεια, είτε πολύ μικρή, είτε πολύ μεγάλη, από την «πίσω πόρτα».
Δεν έχω και δε θέλω να προσάψω κάτι σε όλους αυτούς. Οι εξουσίες εκμεταλλεύονται την ανάγκη των ανθρώπων και σήμερα ειδικά η ανάγκη είναι πολυεπίπεδη και πολλαπλάσια…
Μία εβδομάδα πριν τον πρώτο γύρο των εκλογών είδα αυτό το φόβο να κτυπάει «κόκκινο». Κι επειδή δε γίνεται να παλεύεις για σταυρούς και για αισθήματα ταυτόχρονα, επέλεξα το δεύτερο. Μίλησα με φίλους, με γνωστούς, με αγνώστους στα καφενεία, στα πηγαδάκια, στους δρόμους, στο τηλέφωνο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
«Κι όταν δεν έχεις να φας, να πληρώσεις το ηλεκτρικό, όταν το παιδί σου είναι άνεργο, πως ξεπερνιέται αυτός ο φόβος μου λες;» Μια από τις πολλές φράσεις που άκουσα εκείνες τις ήμερες.
«Ξεπερνιέται με τη σκέψη και με την ψυχή. Βάζεις το μυαλό σου να δουλέψει σωστά»
«Κι η ψυχή;»
«Θωρακίζεται από τη δύναμη της σκέψης και δεν αφήνει να περάσει μέσα σου το αίσθημα του φόβου»…
Την επόμενη ημέρα μετά τον πρώτο γύρω των εκλογών που ανέβασε την Πρωτοβουλία στο ύψος των περιστάσεων, εκείνος ο φόβος είχε περιοριστεί στο ελάχιστο.
Το διαπίστωσα όταν τη Δευτέρα το πρωί, πήρα τα ψηφοδέλτια που μου είχαν περισσέψει, δηλαδή σχεδόν όλα, και βγήκα στο δρόμο να τα μοιράσω, όχι χωρίς ζόρι, το ομολογώ.
Έπαθα πλάκα! Αυτοί οι άνθρωποι που με πλησιάζουν, που απλώνουν μόνοι τους το χέρι, να μου σφίξουν το δικό μου κι ας μην είχα εκλεγεί, να πάρουν ψηφοδέλτιο, είναι οι ίδιοι που μέχρι προχθές φοβόταν και να ανοίξουν το στόμα τους;
Και τότε κατάλαβα!
Κι έβαλα φτερά στα πόδια και στην ψυχή και «τα ‘δωσα όλα» όπως λένε.
Για να μην ξαναδώ το φόβο στα μάτια κανενός μας.
Για να θυμηθούμε πάλι ότι αξίζουμε το καλύτερο.
Γιατί, «μέσα στις αλυσίδες και στις προσταγές κανεὶς δε θυμάται»*
* Στίχος Γ. Σεφέρη
- Προσθήκη νέου σχολίου
- 2366 εμφανίσεις
Σχόλια
Υπέροχη πένα από μια υπέροχη