Τι να την κάνω την «αποκατάσταση του άδικου»; Η στάση σας, μου αρκεί…

>> Γράφει ο Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης

Είδαμε το άδικο στο πρόσωπο των εντολοδόχων της διάλυσης της ζωής μας, να εφορμά πριν ένα χρόνο στη Δημόσια Τηλεόραση, με μορφή  μαύρου πέπλου και να την αφανίζει φιμώνοντας μαζί της και τη φωνή της πατρίδας και της δημοκρατίας. Διαπιστώσαμε,  με μεγάλη λύπη, το γεγονός τούτο να παραφθείρεται έντεχνα στις συνειδήσεις μας και να υποβιβάζεται  από τους προπαγανδιστές της  ευρωοικονομικής τυραννίας που έχει ρίξει ασφυκτικά τα πλοκάμια της πάνω μας. Είδαμε το μαύρο στην οθόνη της ζωής μας, μα γρήγορα το ξεχάσαμε.

Είδαμε το άδικο να εφορμά οπλισμένο με γκλομπ  και με μορφή μονάδων αποκατάστασης της τάξης, να απωθεί, ως κυβερνητική σκούπα, τις καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών από την είσοδό του. Αγωνίστριες που, παρότι ο αγώνας τους για επαναπρόσληψη δικαιώθηκε πρωτόδικα, οι πραιτοριανοί απέδωσαν τη δική τους δικαιοσύνη, μη εκτελώντας την απόφαση,  ζητώντας και πετυχαίνοντας την αναστολή και αναίρεσή της. Έτσι, αντί η πολιτεία να δώσει το χέρι να σηκωθούν οι εργαζόμενες από το μακροχρόνιο αγώνα τους, τους πρόσφερε «ένα χέρι ξύλο», για να μάθουν να συμμορφώνονται «προς τας υποδείξεις» και να πάψουν να «ασχημονούν» με την παρουσία τους στην είσοδο του υπουργείου του οικονομικού ευρωμονόδρομου.

Είδαμε το άδικο στα μάτια όλων εκείνων που πεθαίνουν καθημερινά στους δρόμους των μεγαλουπόλεων χτυπημένοι από το αδίστακτο και εγκληματικό χέρι της οικονομικής βαρβαρότητας και κανείς να μη νιώθει το θάνατό τους, σαν θάνατο της πατρίδας μας.

Είδαμε το άδικο να χτυπά  στην πόρτα μας, στα σοκάκια  της γειτονιάς μας, στους δρόμους νησιού μας, με μορφή εξουσίας για την πρόληψη και την καταστολή της εγκληματικότητας. Και το έγκλημα(;;) –άκουσον, άκουσον- να αφορά ταλαίπωρους και πεινασμένους μεροκαματιάρηδες, πάμφτωχους πλανόδιους πωλητές ψαριών και πιθαριών (ναι, πιθαριών!), γιατί στερούνταν της ανάλογης νόμιμης άδειας πωλητών.

Είδαμε το άδικο τα τελευταία χρόνια της υποδούλωσής μας, σε όλες τις μορφές του, σε όλη την ένταση και τη συχνότητά του. Είδαμε το άδικο στα λόγια των «ευρωευγενών» εξουσιαστών μας σε ένα από τα βαρυσήμαντα συμβούλιά τους: «…τώρα μπορούμε να αποκαταστήσουμε τις αδικίες… θα γίνουν αλλαγές». Όμορφα λόγια… ηθικά…αγγελικά ειπωμένα…χωρίς  όμως  ίχνος αυτογνωσίας από αυτούς που τα ξεστομίζουν και χωρίς σεβασμό απέναντι σε εκείνους τους οποίους αφορούν, γιατί οι αδικίες δε γίνονται από μόνες τους. Κάποιος τις διαπράττει εγκληματικά εις βάρος του λαού μας. Καθεμιά από αυτές τις αδικίες κρύβει πίσω της την ηθική ταυτότητα της εξουσίας εν ονόματι της  οποίας διαπράχθηκε, κρύβει όμως και την ηθική αυτού που τη δέχτηκε.

Ας  μην κουράζονται λοιπόν να απαριθμούν τις «αλλαγές» που πρόκειται να κάνουν για την αποκατάσταση αυτών των αδικιών. Γνωρίζουμε καλύτερα από εκείνους πως δε θα γίνει καμιά αλλαγή. Κι αυτό γιατί, τέτοιου είδους «αλλαγές», δεν μπορούν να τις πραγματοποιήσουν εκείνοι που δε γνώρισαν ποτέ την πίκρα του άδικου, φυλαγμένοι σε ασφαλή παλατάκια, απαλλαγμένοι από κάθε έγνοια εργασιακής ή κοινωνικής αποκατάστασης, «αρχηγοί και βασιλιάδες» από κούνια. Τι να την κάνουμε τη διαχείριση της ακραίας μας φτώχειας από αυτούς που τη δημιούργησαν; Τι να την κάνουμε τη μείωση στις κρατήσεις των ασφαλιστικών εισφορών, ως αύξηση κατά 1% στο εισόδημα,  αφού εκείνοι οι ίδιοι δημιούργησαν την απώλεια του 40% του εισοδήματός μας; Τι να την κάνουμε την «αποκατάσταση των αδικιών», για να εξασφαλιστεί η «κοινωνική συνοχή», αφού εκείνοι τη διέσπασαν ζουγκλοποιώντας μας με τη μέθοδο του «διαίρει και βασίλευε»;

Είδαμε το άδικο σε  όλες τις απεχθείς μορφές του, ντυμένο πάντα με τα καλά του ρούχα, τα παράσημά του και τα διακριτικά πηλίκιά του, μα δεν προσπαθήσαμε να το πολεμήσουμε, να το ανατρέψουμε, να σταθούμε  όρθιοι απέναντί του και να το διαλύσουμε˙ μόνο λουφάξαμε και φοβηθήκαμε. Αναπολήσαμε τα  λόγια του Μαξίμ Γκόρκι: «Την “ηθική των αφεντικών” την αντιπάθησα όσο και την “ηθική των δούλων”. Μια τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα μου: “Δίνε το χέρι σου σ΄ όποιον σηκώνεται”». Μα  και πάλι μείναμε άπραγοι μπροστά στη δύναμη των αφεντικών μας που έκαναν το κράτος μια αδέκαστη θεότητα, που δήθεν θα φρόντιζε για το «κοινό καλό». Το «κοινό καλό» που καθιστά  όλους μας άνισους στην επίγεια ζωή και ίσους στην επουράνια.

Πότε, επιτέλους, θα καταλάβουμε  ότι από το βαθύ τούτο λάκκο της αδικίας που μας έριξαν, θα πρέπει να σηκωθούμε  όρθιοι από μόνοι μας και να βγούμε στο φως της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, πριν μας θάψουν δια παντός; Πότε  θα διαμορφώσουμε τη δική μας ηθική, που δε θα έχει καμιά  ομοιότητα είτε με εκείνη των αφεντικών είτε με εκείνη των δούλων, αλλά θα βασίζεται στην αλληλοβοήθεια και την αδελφοσύνη, πολεμώντας το άδικο και δίνοντας το χέρι μας σ΄ όποιον σηκώνεται;