Θέση & σύνθεση απέναντι στο φόβο και τη διάλυση

>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη

Είναι ολοφάνερο πλέον πως η κυβέρνηση επικεντρώνει τη πολιτική της στο φόβο και στο ψέμα, χωρίς όμως να διαθέτει το ηθικό (με την έννοια του ήθους αλλά και της ηθικής) ανάστημα, για τον λόγο ότι παραμένει δέσμια και υπάκουη στις αποφάσεις ξένων κέντρων απ’ όπου αντλεί την δύναμή της και στηρίζει την εξουσία της. Έτσι προσπαθεί  να παρουσιάσει το ψέμα σαν αλήθεια και τη διαπλοκή σαν νηφαλιότητα. Αντίθετα όμως με τη λογική της κυβερνητικής εξουσίας, γνωρίζουμε, ότι σκοπός της ήταν και παραμένει η αποδοχή και η δέσμευση σε πολιτικές που βρίσκονται μακριά από τα εθνικά και τα λαϊκά συμφέροντα, αφού αποδέχεται χωρίς να αμφισβητεί την πολιτική των κυρίαρχων κύκλων της Ε.Ε. που στην πραγματικότητα οδηγεί στη μονιμότητα του κοινωνικού θανάτου.   

Εξ’ άλλου τα προβλήματα που παρουσιάζονται σήμερα, είναι πολύ πιο σύνθετα από ένα μέσα ή έξω από την Ευρώπη. Τα στοιχεία δείχνουν την Ε.Ε να κυριαρχείται, ούτε καν από το γαλλογερμανικό άξονα  που λέγαμε παλαιότερα, αλλά να συμπεριφέρεται ως μια «Γερμανική Ευρώπη» που δρα εκβιαστικά πάνω σε εταίρους που άνισα διαμορφώνουν την πολιτική της.

Αν και αυτά συμβαίνουν, εξακολουθώ να πιστεύω πως η Ευρώπη αποτελεί «πεδίο αγώνων» των εργαζομένων, όπως πρώτα υποστήριξε το Κ.Κ.Ε εσωτερικού κάποτε, η Ανανεωτική Αριστερά στη συνέχεια, ο Συνασπισμός  αργότερα και ο Σύριζα σήμερα.

Προς το παρόν η επικράτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών που επέβαλαν οι πολιτικές των κυρίαρχων κύκλων της Ευρώπης των πολιτικών, και όχι των πολιτών – εργαζομένων, δημιουργούν αμφισβητήσεις ακόμα και κεντρόφυγες τάσεις από την Ένωση.

Το ότι η Ευρώπη εξακολουθεί να είναι χώρος αγώνων των εργαζομένων, το δείχνει και η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ που παρά τα ψεύδη και τη διαστρέβλωση της πολιτικής του, βρίσκεται ως διεκδικητής στον προθάλαμο διακυβέρνησης της χώρας.  Γιατί ότι και να υποστηρίζει σήμερα το ευρωπαϊκό, και ανάμεσα σ’ αυτό το ελληνικό διαπλεκόμενο σύστημα, αυτό δεν ανταποκρίνεται στη θέληση των ευρωπαίων εργαζομένων και των υποστηρικτών τους για μια «Ευρώπη των λαών».

Η προσπάθεια των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και ιδιαίτερα των κυρίαρχων Γερμανικών κύκλων να εκφοβήσουν ιδιαίτερα τις κυβερνήσεις του Νότου και πολύ περισσότερο τη χώρα μας, παρουσιάζοντάς την  ως «αδύναμο κρίκο» είναι στην ουσία της τρομοκρατική, που στο αποκορύφωμάτης φανερώνει μια τιμωρητική διάθεση των ευρωπαίων, απέναντι στους Έλληνες εργαζόμενους που…τα «έφαγαν μαζί» και όχι το εξαρτημένο από τους ίδιους και γι’ αυτό διαπλεκόμενο σύστημα εξουσίας της χώρας μας. Με βάση τα παραπάνω προσπαθούν να καλλιεργήσουν  ένα αίσθημα ενοχής στο λαό μας, και του ζητούν να σφίξει ακόμα το ζωνάρι επειδή έφταιξε, και γι’ αυτό τώρα πρέπει να πληρώσει.

Αν ο λαός μας έφταιξε σε κάτι, ήταν, ότι τους πίστεψε ενώ έβλεπε την συμπεριφορά τους∙ όταν σχεδόν του υποδείκνυαν σπρώχνοντάς τον να δανειστεί να αγοράζει, να καταναλώνει και να απολαμβάνει με δανεικά. Χωρίς όμως να καταλαβαίνει, ότι όλ’ αυτά ήταν το τυράκι που οδηγούσε στη φάκα ενός «καπιταλιστικού καζίνο», που όπως είναι γνωστό, κάποιοι απλώς νομίζουν ότι κερδίζουν, ενώ στην ουσία έτρωγαν ψίχουλα κυριολεκτικά και μεταφορικά, προσπαθώντας να χορτάσουν την πείνα τους με…μεζέ, μέχρι να χάσουν και τα λίγα χρήματα που τους έχουν απομείνει.

Έτσι φτάσαμε στη γνωστή προπαγανδιστική λογική ότι όλοι φταίμε, γιατί «μαζί τα φάγαμε»! Γιατί; Μα, γιατί κάποιοι αμφιβάλουν ακόμα, ότι τη χώρα την κυβερνούσαν και την κυβερνούν κρουπιέρηδες νταβατζήδες που αποδίδουν λογαριασμό στα αφεντικά τους.

Είναι ώρα λοιπόν να ξεφύγουμε απ’ αυτή την αντίληψη που κυριαρχεί και αποδέχεται την κρατούσα τάξη πραγμάτων και ενοχοποιεί τους εργαζόμενους, που αμάρτησαν και γι’ αυτό πρέπει να τιμωρηθούν. Την όποια τιμωρία, θα πρέπει να την αναλάβει μια όντως ριζοσπαστική κυβέρνηση που με επιχειρήματα που θα βοηθήσουν στο σπάσιμο του διεφθαρμένου συστήματος εξουσίας, που θα βγάλει στο φώς  αυτούς που όντως τα έφαγαν και είναι υπόλογοι στους εργαζόμενους και στην ιστορία. Αν και η ώρα της κρίσης έφτασε, εν τούτοις αμετανόητοι στηρίζουν ακόμα  την πολιτική τους στον φόβο, και παρουσιάζουν την λιτότητα και τις περικοπές ως μονόδρομο για τους εργαζόμενους. Επιπρόσθετα δε την περιβάλλουν την με «την αίγλη της επιστημονικής αλήθειας» αφού βλέπουν τη σωτηρία τής χώρας να αντιμετωπίζεται με όρους δημοσιονομικής εξυγίανσης και όχι με αυτό που πρέπει να γίνει. Δηλαδή το «τσάκισμα» ενός διεφθαρμένου συστήματος εξουσίας που εξακολουθεί να φορτώνει -όπως πάντα- τα βάρη της εξυγίανσης στα συνήθη υποζύγια, που –κάποια εξ’ αυτών- κάποτε πίστεψαν ή και θεώρησαν αρκετό, ότι μπορεί να σωθεί η χώρα αν προσφέρουν  μια σύνταξή ή έναν μισθό τους!!!… ενώ θα έπρεπε να εφαρμόσουν τη «δημοκρατική ανυπακοή» απέναντι στις υποκειμενικές ηθικές και υποτακτικές αποφάσεις τής απόλυτης υπακοής που προωθούν, και εν πολλοίς εφαρμόζει μια αναξιόπιστη συγκυβέρνηση που επικαλείται την υποχρέωση για τη σωτηρία της πατρίδας, παραβιάζοντας όχι μόνο τους νόμους αλλά και το σύνταγμα.

 Όμως, η υποχρέωση των εργαζομένων είναι αναγκαίο να μη στηρίζεται στη φιλανθρωπία των ντόπιων ή των ευρωπαίων επικυρίαρχων, αλλά στην ουσιαστική συμμετοχή και δημιουργία πολιτικών τέτοιων, που θα βρίσκει συμμάχους  την πλειονότητα των ευρωπαίων εργαζομένων που υφίσταται τις πολιτικές ενός συστήματος λιτότητας, καταστολής αλλά και διαπλοκής.

Τέλος, θεωρώ εντελώς παράλογη τη θέση που υποστηρίζουν κάποιες ντόπιες ή και ξένες πολιτικές δυνάμεις. Πως δηλ. το να αποδεσμευτούμε από το ευρώ, αυτό θα σήμαινε την ανεξαρτησία της χώρας, ή έστω και την εφαρμογή ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής. Γιατί η ιστορία τής εξάρτησης πάει πολύ πίσω, και δεν είναι του παρόντος.

Δεν υπάρχει λοιπόν καν θέμα εξάρτησης παρά μόνο το πρόβλημα του βαθμού της εξάρτησης, και κυρίως του περιεχομένου της. Και αυτό εν ολίγοις συνοψίζεται στο πού θα βρίσκεται το κέντρο ή τα κέντρα λήψης βασικών αποφάσεων.

Γι αυτό εξακολουθώ να πιστεύω πως το ελληνικό πρόβλημα, ως άμεσα οικονομικό, είναι περιθωριακά στις Βρυξέλλες.

Το ερώτημα είναι: Μπορούμε άραγε να μιλάμε για το χτίσιμο μιας κοινωνίας φιλολαϊκής  έξω από τις εξελίξεις στην Ευρώπη στην οποία και δικαιωματικά ανήκουμε;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό πιστεύω πως βρίσκεται μακριά από εκείνες που μας λένε απλά για Ευρώπη των μονοπωλίων, του καπιταλισμού ή του ιμπεριαλισμού και νομίζουν πως η απεξάρτηση θα γίνει μόνο με την αποδέσμευση από τη «λυκοσυμμαχία». Ακόμα κι απ’ αυτές που μας έλεγαν Ε.Ο.Κ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Ούτε να στηρίζεται στη λογική τού Καραμανλής ή τανκς  ή τα Σαμαρικά εκβιαστικά διλήμματα.  

Έχω τη γνώμη ότι χρειάζονται σοβαρότερες αναλύσεις μακριά από διαστρεβλώσεις, εκβιασμούς, λάθος ή εσκεμμένη πληροφόρηση ακόμα και ψέματα που δεν βοηθούν στην επίλυση της κρίσης  η οποία δεν εκφράζεται αναγκαστικά με ένα «ναι» ή ένα «όχι» όπως κάποιοι εθελόδουλα υποστηρίζουν, και άλλοι εξορκίζουν με μόνο γιατρικό την απομόνωση σαν να πρόκειται για τον υιό έμπολα! 

                                                                                                     knafpl@hotmail.com