Τα «πνίγουμε» καθημερινά τα δικαιώματα του παιδιού

>> Γράφει ο Κυριάκος Τσιπούρας

Καθημερινά τα παιδιά μας, παιδιά από όλες τις γωνιές του κόσμου, βιώνουν τις συνέπειες των πολιτικών που ασκούμε εμείς οι «σκεπτόμενοι» ενήλικες. Λιτότητα, μνημόνια, ταξικές κοινωνίες, εμφύλιοι πόλεμοι, εκμετάλλευση και κακή διαχείριση μεταναστευτικού και προσφυγικού ρεύματος είναι οι παράγοντες που προκαλούν συνεχείς παραβιάσεις των δικαιωμάτων των παιδιών.

Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκε η δημόσια θέση του Ευρωπαϊκού Δικτύου Συνηγόρων του Παιδιού με το τίτλο «Παιδιά και Λιτότητα»[1] όπου αναφέρεται ότι οι συνέπειες των πολιτικών λιτότητας και η διαρκώς αυξανόμενη παιδική φτώχεια, παραβιάζουν τα δικαιώματα των παιδιών για ένα επαρκές επίπεδο διαβίωσης, στο οποίο περιλαμβάνεται η διατροφή, η ένδυση και η κατοικία, στην εκπαίδευση, το υψηλότερο δυνατό επίπεδο υγείας, στη νομική βοήθεια, στο παιχνίδι, στην έκφραση της γνώμης, στην κοινωνική ασφάλιση, στο δικαίωμα στην οικογενειακή ζωή, στην εναλλακτική φροντίδα, στην προστασία από κάθε μορφή σωματικής η ψυχολογικής βίας και σε ένα μεγάλο φάσμα δικαιωμάτων των παιδιών με αναπηρίες.

Το κείμενο συνεχίζοντας επιρρίπτει ευθύνες στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ που απέτυχαν να συντάξουν εκείνες τις οικονομικές πολιτικές που θα απέφευγαν ή θα αποκαθιστούσαν παραβιάσεις των βασικών δικαιωμάτων, ενώ ταυτόχρονα κατηγορεί τις εκάστοτε κυβερνήσεις των χωρών που έχουν συνυπογράψει την  ΔΣΔΠ[2] ότι παραβιάζουν το άρθρο 4 της σύμβασης προσάπτοντας τους τον χαρακτηρισμό ως αδικαιολόγητες κρατικές αρχές λόγω στο ότι δεν διέθεσαν τους περιορισμένους πόρους στην προστασία των παιδιών.

Η επιβεβαίωση των όσων αναφέρονταν στο κείμενο αυτό ήρθε από την δημοσιοποίηση της έκθεσης της UNICEF με τίτλο «Τα παιδιά της ύφεσης»[3]όπου υπολογίζεται σε 17,5% η αύξηση της παιδικής φτώχειας στην Ελλάδα την περίοδο 2008 – 2012.

Ακόμα δυσμενέστερη είναι η θέση παιδιών που έρχονται ως πρόσφυγες στην χώρα μας από τις διάφορες εστίες πολέμου που υπάρχουν στην λεκάνη της Μεσογείου. Το προσφυγικό «κύμα» προς την Ευρώπη, κυρίως από τη Συρία αλλά και από κράτη της Αφρικής λαμβάνει δραματικές διαστάσεις αρκεί μόνο να σκεφτούμε ότι ο αριθμός των μεταναστών που εντοπίστηκαν από το λιμενικό σώμα είναι  έως 31/10/14  29.750 ενώ πέρσι όλο το χρόνο ήταν 9.357.

Η απουσία οποιασδήποτε πολιτικής βούλησης για ουσιαστική, ανθρωπιστική αντιμετώπιση ενός κρίσιμου ζητήματος, η οποία αποδεικνύεται επίσης από τη μισαλλόδοξη, ρατσιστική ρητορική που έχει εμποτίσει τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο, οι ανύπαρκτες δομές φιλοξενίας, η χορήγηση ασύλου με το σταγονόμετρο μέσα από ένα εξαιρετικά δυσκίνητο γραφειοκρατικό σύστημα, και τις παγίδες του υπό επανεξέταση Δουβλίνο ΙΙ είναι οι αιτίες που παραβιάζουν κατάφωρα[4] τα δικαιώματα του παιδιού. Ο θάνατος παιδιών από πνιγμό στο Αιγαίο δεν αποτελεί αντικίνητρο ώστε οι μετανάστες να μπουν παράνομα με δεδομένο ότι η ΕΕ δεν δίνει νόμιμες διεξόδους.

Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι οι πολιτικές λιτότητας, κατάργησης κοινωνικών δομών, «αδιαφορίας» της διεθνούς κοινότητας για τις εμφυλιοπολεμικές συρράξεις στην γειτονιά της Μεσογείου, αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ρεύματος μόνο με αποτροπή, δείχνουν ότι απαιτείται από την χώρα μας και την Ευρωπαϊκή Ένωση ριζική αλλαγή πολιτικής.

Οι εκθέσεις και τα κείμενα στα οποία αναφέρομαι έχουν προτείνει και τονίζουν την επιτακτική ανάγκη για αλλαγή κατεύθυνσης της Ε.Ε. σε μία πολιτική

v     πρόληψης μέσω της αύξησης των πόρων για την κοινωνική προστασία και της στήριξη των απαραίτητων δομών.

v     Την παροχή σίτισης και στέγης σε άτομα με αυξημένο κίνδυνο όπως οι μετανάστες και των παιδιών που οι οικογένειες έχουν πολύ χαμηλά εισοδήματα

v     Πλήρη απορρόφηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων και διεκδίκηση ακόμα μεγαλύτερων ποσών αφού είμαστε η χώρα υποδοχής προσφύγων και δυστυχώς ο τόπος όπου εγκλωβίζονται  μετανάστες. 

v     Την σαφή δέσμευση ότι η πολιτική που θα ακολουθηθεί άμεσα θα έχει στόχο τον τερματισμό της παιδικής φτώχειας όπως προτάσσει η σύμβαση των δικαιωμάτων των παιδιών.

Η συνέχιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, η υψηλή ανεργία αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας, η εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού ημεδαπών και όχι, δεν μπορούν να με κάνουν αισιόδοξο ότι η προστασία των παιδιών μας είναι δυνατή χωρίς την γρήγορη και απαραίτητη πλέον αλλαγή της σημερινής πολιτικής κατάστασης που σιγά σιγά μας πνίγει.