Ένας χρόνος χωρίς τον Αντώνη…

>> Γράφει ο Γιάννης Ν. Παληός

“Απώλεια ενός πολύτιμου ανθρώπου”

Έναν πολύτιμο άνθρωπο έχεις χάσει.

Τ' ότι έφυγε από σένα, δεν είναι απόδειξη

Ότι πολύτιμος δεν είναι. Παραδέξου το:

Έναν πολύτιμο άνθρωπο έχεις χάσει.

Έναν πολύτιμο άνθρωπο έχεις χάσει.

Έφυγε από σένα, γιατί υπηρετούσες μια καλή υπόθεση

Κι αυτός πήγε μια τιποτένια να υπηρετήσει. Παραδέξου το, όμως:

Έναν πολύτιμο άνθρωπο έχεις χάσει.

ΜΠΕΡΤΟΛΝΤ ΜΠΡΕΧΤ

Ακατόρθωτο είναι να προσπαθήσεις να συγκεντρώσεις μέσα σε λίγες γραμμές όλα τα συναισθήματα για μια τέτοια απώλεια: “Ενός πολύτιμου ανθρώπου”. Ειδικά όταν αυτή πληγώνει γιατί είναι άδικη και απροσδόκητη…

Πολύτιμες είναι και οι σκέψεις των τελευταίων στιγμών μαζί του, που δεν προειδοποιούσαν καθόλου για το επερχόμενο, τόσο που, προσπαθώντας να τις διαφυλάξεις, νομίζεις ότι αυτές διασκορπίζονται και τις ψάχνεις τριγύρω.

Τέτοιες μέρες, ένα χρόνο πριν, ήταν ακόμα μαζί μας. Δούλευε μαζί μας, μιλούσε μαζί μας, γελούσε μαζί μας… Μοιάζουν τόσο κοντινές αυτές οι μέρες, που μπαίνοντας και μόνο στο χώρο εργασίας του, λες και θα βρίσκεται να δουλεύει ακόμα εκεί, δίπλα στη στοίβα με τα βιβλία και τις σημειώσεις του ακούγοντας τη μουσική του, κοντά στο παράθυρο, να κοιτάζει πού και πού τη θάλασσα για να ανακουφίσει τις σκέψεις του και να γαληνέψει. Και διερωτώμαι: Είναι η αίσθηση της απώλειας ή η άρνηση της αίσθησης της απώλειας;

Για να μιλήσεις για ’κείνον, να απαριθμήσεις τις αρετές του και όλα όσα τον περιέγραφαν σαν άνθρωπο, σαν “μυαλό”, σαν χαρακτήρα, είναι μάλλον δύσκολο αλλά και περιττό. Όσοι τον γνώριζαν, ξέρουν πόσο “πολύτιμος” ήταν ο Αντώνης και βρίσκεις τη γλώσσα φτωχή. Για τον Αντώνη μιλά καθαρά και περισσότερο η καρδιά, που έχει νιώσει, και η ψυχή, που έχει ζήσει.

Ο χρόνος, που σε λίγες μέρες θα κλείσει, κάνει την απώλεια αβάσταχτη. Πόσα δεν πρόλαβαν να γίνουν, πόσα είχε ακόμα να δώσει, να προσφέρει, να χαρίσει… Ο καιρός δεν απομακρύνει τη θύμησή του. Πεισματικά την κάνει πιο έντονη.  Ίσως για να μας πει ότι είναι ακόμα εδώ κι ότι έχουμε πολλά να κάνουμε, όπως θα ήθελε…

Το πράττουμε. Όπως εκείνος έπραττε. Με τον ίδιο τρόπο. Του το οφείλουμε, άλλωστε. Εξάλλου, το να αντιστέκεσαι σε ό,τι προσπαθεί να σε μειώσει ή να σε εκμηδενίσει, το να πολεμάς για τα όνειρα και τις ελπίδες σου, είναι κάτι που εκείνος μάς έμαθε και μας έβαλε φτερά στους ώμους…

Ο Αντώνης ήταν σεμνός και ασυμβίβαστος. Άφησε παρακαταθήκη στην αγαπημένη του Χίο, όχι μόνο το εκδοτικό του έργο, αλλά και το παράδειγμα του αγωνιστή για ένα καλύτερο και δικαιότερο κόσμο…