«Θεέ του Δημητρίου βοήθει μας!»

>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη

Ας μου επιτρέψει ο άξιος «κήρυκας του θείου λόγου» κ. Γεώργιος Φ. Παπαδόπουλος, να χρησιμοποιήσω τη φράση του Νέστορα την οποία αναφέρει σε κείμενό του εις μνήμην του Αγ. Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου... και αυτό προκειμένου να πάρει δύναμη και να νικήσει  τον Λυαίο.

Βέβαια θα ήταν καθαρή βλασφημία να πιστέψει κανείς σήμερα, πως διαθέτει την δύναμη του Λυαίου∙ πολύ δε περισσότερο τού Αγ. Δημητρίου, προκειμένου να μην επηρεαστεί έστω από πολλά κακώς κείμενα στον εκκλησιαστικό χώρο.

Παρ’ όλα αυτά όντως χρειάζεται κανείς να οπλιστεί με κουράγιο, θάρρος και υπομονή, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει άσχημες, παράλογες έως ανυπόφορες καταστάσεις σε διαφόρους τομείς τής κοινωνικοπολιτικής αλλά και της πνευματικής ζωής.

Και για να γίνω πιο σαφής, να πω, ότι αναφέρομαι στην όντως πνευματική εκκλησιαστική ζωή. Δεν επιθυμώ όμως να νομίσει κανείς, πως η λογική τής γραφής αυτής διακατέχεται από κανενός είδους εμπάθεια, ή έστω προσπάθεια να διαχειριστεί εμπάθειαν τινά, αλλά να μιλήσει μέσω του χριστιανικού λόγου και χωρίς να αντιστρατεύεται την πνευματικήν προκοπήν, την οποίαν προάγει ο εκκλησιαστικός λόγος με βάση την αγάπην και νουθεσίαν Κυρίου, να αναφερθεί εις την κοινή, ανθρώπινη αλλά και αναγκαία θεωρητική καθώς και πνευματική κατάρτιση, ως αναγκαίον εφόδιον των εκκλησιαστικών λειτουργών, προκειμένου να ανταποκριθούν, να κομίσουν και να πλησιάσουν έστω την ανθρώπινη λογική μέσω του εκκλησιαστικού λόγου. Αν και την «επαγγελίαν» δηλ. την τελείαν μακαριότητα, ουδείς των ανθρώπων «εκομίσατο», παρά μόνον μεγαλυτέραν προσέγγισιν και κοινωνίαν μετά του Θεού. Εν τούτοις… 

Παρά ταύτα η ανθρώπινη λογική λέει και η εκκλησιαστική επιτάσσει, οι ποιμένες* της εκκλησίας να υπηρετούν διά την εφαρμογή και συνέργιαν εις το απολυτρωτικόν έργον της, να ασχολούνται και να προβάλουν το παραβολικόν έργο του Ευαγγελίου στο σώμα της εκκλησίας, δια του παραδείγματος εις τον λαό του Θεού με πνεύμα και νουθεσίαν Κυρίου.

Προς τούτο αν οι ιερείς ως πνευματικοί πατέρες λογίζονται ως «υπουργοί» και εκτελεστές του θεϊκού λόγου, οι πιστοί δια της συνεργασίας και της προσευχής γίνονται «συνυπουργοί» δηλ. και αυτοί εφαρμοστές του…

Όμως δεν γνωρίζω πόσοι εκ των υπουργών του Κυρίου γνωρίζουν, ότι είναι αθλητές του Κυρίου δια της πίστεως και βάσει αυτού αγωνιστές των μελλόντων αγαθών∙ και ως εκ τούτου μέτοχοι της τελείας απολαύσεως και όχι της προσκαίρου αποκαταστάσεως.                                                     

Τέλος δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω, πως άλλο εκκλησιαστικός υπουργός και διαφορετικό πολιτικός υπουργός.

Γι’ αυτό ο λόγος της εκκλησίας είναι αναγκαίο να σημαίνει την ανθρωπίνην καίνωσιν αφιστάμενος της ανθρώπινης κενότητος, η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα να ακουστεί η φωνή του Κυρίου∙ ουαί υμίν…

*Αντιλαμβάνεται κανείς πως ο πληθυντικός αρμόζει στον τρόπο γραφής του παρόντος κείμενου, και όχι τα γραφόμενα στο σύνολο των λειτουργών ή ποιμένων της εκκλησίας.

Αν και με βάση την εκκλησιαστική – χριστιανική ρήση «μη κρίνετε είναι μη κριθείτε» είμαι εκτός εκκλησιαστικής, πιθανόν και χριστιανικής λογικής, εν τούτοις βρίσκομαι απόλυτα εντός της κοινής τοιαύτης, ακολουθώντας την ρήσιν του Κυρίου «Εγώ πάντοτε παρρησία ελάλησα», ή της των προγόνων μας «ο λαλών παρρησία ειρηνοποιεί».

                                                                                                      knafpl@hotmail.com