Προς τους κατοίκους του Καταρράκτη και όχι μόνο

>> Γράφει ο Κώστας Α. Ναυπλιώτης

Από τον Καταρράκτη της Χίου

Υποψήφιος τοπικός σύμβουλος με τον συνδυασμό της Χιακής Συμπολιτείας

Πάντα είχα την άποψη ότι ήταν λάθος να αποφασίζουν άλλοι για μας, όχι μόνο στην ευρύτερη πολιτική αλλά ιδιαίτερα σ’ αυτήν της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Την ίδια λογική άποψη συνεχίζω να έχω…

Αυτό που με έκανε όμως να συμμετάσχω στο ψηφοδέλτιο της Χιακής Συμπολιτείας, είναι το νέο που πιστεύω πως θα φέρνει ο συνδυασμός αυτός∙ ακούγοντας τις θέσεις  και τις απόψεις της επικεφαλής του Ερμιόνης Φρεζούλη σε συνέντευξή της στην Αλήθεια Τ/V για θέματα όχι μόνο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και ευρύτερης πολιτικής. Όμως δεν μπορώ παρά να σημειώσω, ως εραστής της γλώσσας, πως με τράβηξε και ο τίτλος του συνδυασμού! Ο οποίος προσθέτει αντί να αφαιρεί…

Πέρα απ’ αυτά, με συνδέουν πάν’ απ’ όλα οι θέσεις της για την τοπική αυτοδιοίκηση, η αγάπη της για την ιδιαίτερη πατρίδα μας τη Χίο και βέβαια η ειλικρίνεια στη διατύπωση τους για τον τρόπο που πρέπει να δρούν οι αυτοδιοικητικοί παράγοντες, απελευθερωμένοι από κομματικές δεσμεύσεις ή κομματικές εξαρτήσεις∙ σίγουρα πολιτικοποιημένοι που όμως θα έχουν τη θέληση να διεκδικήσουν και να προσφέρουν έργο στις τοπικές κοινωνίες και να στέκονται πάντα κοντά στα μικρά ή μεγάλα προβλήματα των πολιτών. Τη λογική της προσφοράς αλλά και της υπηρεσίας ως τέτοιας, την εφάρμοσα σε όλο τον εργασιακό μου βίο και ποτέ δεν με εξέφραζε η λογική της ανάθεσης, αλλά της προσωπικής πρακτικής που βέβαια συνεπάγεται και προσωπική ευθύνη.

Κυρίαρχο ζήτημα λοιπόν ως προς την τοπική αυτοδιοίκηση και όχι μόνο, είναι να κατανοήσουμε πως, ότι γίνεται στον τόπο μας, μας αφορά όλους και μάλιστα άμεσα. Από το να έχουμε καθαρό το χωριό μας και να ενδιαφερόμαστε για το πράσινο και γενικότερα τη φύση, μέχρι την οικονομική πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση!

Μπορεί κάποιος σύμφωνα με τα παραπάνω να με χαρακτηρίσει ως ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΟΝΑ σύμφωνα με την αναφορά που έκανε κάποτε ο Αντρέας Παπαντρέου για να χαρακτηρίσει αυτούς που οι απόψεις και οι θέσεις τους αν και είναι θετικές και σωστές άρα προς το συμφέρον των πολιτών, εν τούτοις η πολιτική πρακτική είναι διαφορετική και γι’ αυτό…πετούν στα σύννεφα!

Ομολογώ πως αποδέχομαι τον τίτλο αυτό, γιατί οι απόψεις μου δεν συμβαδίζουν με αυτές του κατεστημένου…γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ αυτό που περνάμε σήμερα όταν ο Άγγλος αγρονόμος Τζών Σέϊμουρ έγραφε το 1978 ότι «καλύτερα πιο φτωχοί παρά νευρωτικοί». Μια και η αναφορά του γινόταν για τη  ζωή των ανθρώπων στις πόλεις και το κυνήγι του χρήματος, καθώς και το άγχος που αυτό προκαλεί.  Δυστυχώς όμως στις μνημονιακές μέρες που ζούμε, κανείς δεν κυνηγάει το χρήμα, αλλά αγωνίζεται όπως μπορεί για να ζήσει με 300 ή και λιγότερα Ευρώ το μήνα. Γιατί σήμερα μας έφτασαν στη φτώχια και στη νεύρωση μέσα από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές που όχι μόνο μας κάνουν πιο φτωχούς, αλλά ζητιάνους των 500 Ευρώ και απόλυτα εξαρτώμενους από τη φιλανθρωπία των Ευρωπαίων επικυρίαρχων φίλων μας. Και μια και μίλησα για Ευρωπαίους να υπενθυμίσω, πως είναι οι ίδιοι που μαζί με τους ντόπιους υποστηριχτές τους, μας κάνουν τον βίο αβίωτο, για να γίνει δήθεν -όπως μας λένε- το χρέος της χώρας βιώσιμο. Έτσι αν δεν το καταλάβατε έχουμε «πρωτογενές πλεόνασμα»∙ το οποίο βέβαια σημαίνει πως κάποιοι έχουν πλεόνασμα υποκρισίας. Μια και όλοι γνωρίζουμε τι τραβάμε για να τα φέρουμε βόλτα. Κάποιοι δε συνάνθρωποί μας ή έχουν αυτοκτονήσει ή σχηματίζουν ουρές στα συσσίτια ή τους έχουν κατασχέσει τα σπίτια και κοιμούνται στα παγκάκια με καταρρακωμένη την αξιοπρέπεια αφού δεν μπορούν να πάρουν ούτε το λεγόμενο κοινωνικό μέρισμα των 500 Ευρώ γιατί δεν δηλώνουν διεύθυνση! Που όμως αν δηλώσουν δεν το δικαιούνται γιατί φιλοξενούνται!

Πιθανόν να πει κανείς, μα… εδώ μιλάμε για την τοπική αυτοδιοίκηση. Ακριβώς γι’ αυτό δεν πρέπει να υποστηρίξουμε πολιτικές που προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι έτσι είναι, και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Γιατί η λογική μάς λέει, να προσπαθήσουμε σε ότι μας αφορά τουλάχιστο σε τοπικό επίπεδο δηλ. ως δήμος, να συμμετέχουμε στη διεκδίκηση όσων δικαιούμαστε από τα περιφερειακά ευρωπαϊκά Ταμεία, αλλά και την ορθολογική κατανομή τους για έργα, μέσα από την αξιολόγηση των προτεραιοτήτων που αφορά το κάθε τοπικό διαμέρισμα ή αν θέλετε το κάθε χωριό.

Θα μου επιτρέψετε να καταλήξω σημειώνοντας δύο-τρία προβλήματα – για να αναφερθώ μόνο σ’ αυτά- που απασχολούν το χωριό μας. Το ένα είναι ο βιολογικός το άλλο ο Άγιος Γιάννης ο Αργέντης, που δυστυχώς ακόμα, μένει έρμαιο στη φθορά του χρόνου και της εγκατάλειψης περισσότερα από 25 χρόνια! (λόγω παρέμβασης της αρχαιολογικής υπηρεσίας!) Ακόμα, το ότι δεν έρχεται γιατρός στο χωριό και οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να γράψουν τα φάρμακά τους, για τους κήρυκες του πλεονάσματος δεν σημαίνει τίποτα γιατί αυτοί έχουν πλεόνασμα υποκρισίας…

Όμως ίσως να πεί κανείς∙ εδώ ο κόσμος πεινάει και κάποιοι ενδιαφέρονται μέσα στο χαμό για τον Αργέντη;

Ίσως θα πρέπει να σταματήσω εδώ, και τελειώνοντας να πώ, πως ο πολιτισμός και η παράδοση είναι ενός άλλου είδους τροφή, που είναι ανάγκη να διεκδικήσουμε για να συνεχίσουμε, αν θέλουμε να κρατήσουμε τουλάχιστον τις ρίζες μας. Γιατί τα φύλλα αν δεν έχουν ξεραθεί ακόμα, πέφτουν συνεχώς. Και πολιτισμός είναι και αυτά που μας άφησαν οι παππούδες μας και οι γονείς μας, δηλ. ότι κληρονομήσαμε όχι μόνο σε υλικά πράγματα, αλλά και στον πνευματικό τομέα δηλ. οι λεγόμενες πνευματικές αξίες, παράλληλα με τα χρήματα που είναι «ο αέρας της καρδιάς» όπως μας λέει και η τοπική παροιμία.

Όλα αυτά λοιπόν και άλλα πολλά, πρέπει να έχει ο καθένας μας στο μυαλό του, και με τον τρόπο του να ενδιαφέρεται και να συμβάλει στην προαγωγή και την ανάπτυξη τού τόπου γενικότερα, και της ιδιαίτερης πατρίδας του δηλ. τού χωριού του ειδικότερα.

Και ένα τελευταίο. Να ξέρουμε πως αν δεν αγωνιστούμε για να τα επιτύχουμε, κανείς δεν θα μας βοηθήσει.

Γιατί πιστεύω πως πολλοί ξέρουν τη λαϊκή παροιμία που μας λέει, πως, «αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς και περιμένεις να σε ξύσουν άλλοι, ή δεν θα σε ξύσουν ή θα σε ματώσουν»…

Αν είναι να μας ματώσουν, τουλάχιστο αυτό να μη γίνει με τη θέλησή μας.

Καλό αγώνα!