Κάποια Χριστούγεννα με τους Ναυτικούς στο Λιβυκό πέλαγος

>> Γράφει ο Γιώργος Νύκτας  

Παλιότερα τότε που ακόμα δεν είχαν μπει στη ζωή μας το διαδίκτυο και το Skype η ΕΡΤ τέτοιες εορταστικές μέρες μετέδιδε τις ευχές προς τους Ναυτικούς μέσω των ερτζιανών. Εκείνα όμως τα Χριστούγεννα του 1984 έκρινε ότι ήταν πιο ζεστό πιο ανθρώπινο να μεταφέρει  απευθείας τις ευχές στους ναυτικούς και να κάνει μαζί τους Χριστούγεννα στο πέλαγος.

Ένα Ελληνικό φορτηγό θα περνούσε ανήμερα των Χριστουγέννων κοντά από την Κρήτη ταξιδεύοντας στο Λιβυκό πέλαγος. Οι περισσότεροι από το πλήρωμα του ζούσαν Αθήνα τότε και μας ήταν πολύ εύκολο να πάμε στα σπίτια τους και να μαγνητοσκοπήσουμε τις ευχές προς τους ανθρώπους τους, χωρίς βέβαια να τους πούμε ότι υπήρχε πιθανότητα να πάμε να τους βρούμε στο πλοίο. Εκκρεμούσε ακόμα η άδεια από την Εταιρία την όποια πήραμε προς το μεσημέρι της παραμονής.

Ανήμερα των Χριστουγέννων με το χάραγμα της μέρας πετάξαμε με ελικόπτερο από Αθήνα και λίγο πριν το μεσημέρι προσγειωθήκαμε στο κατάστρωμα του πλοίου που συνέχιζε κανονικά την πορεία του. Ο χρόνος που είχαμε περιθώριο να μείνουμε στο πλοίο ήταν 45΄λεπτα αν μέναμε παραπάνω υπήρχε κίνδυνος να μην μας φτάσουν τα καύσιμα να γυρίσουμε μια και το πλοίο που συνέχιζε την πορεία του θα είχε απομακρυνθεί πολύ από Κρήτη. Η υποδοχή που μας επεφύλαξε το πλήρωμα ήταν πολύ συγκινητική και εγκάρδια, όσοι εκείνη την ώρα δεν είχαν βάρδια ήταν συγκεντρωμένοι στο κατάστρωμα σχεδόν δακρυσμένοι. Καθίσαμε στη μεγάλη εορταστικά στολισμένη τραπεζαρία και αφού ανταλλάξαμε τις καθιερωμένες εορταστικές ευχές τους βάλαμε ν’ ακούσουν τις ευχές από τις οικογένειες τους. Όλοι ήταν μαζεμένοι γύρο από το video και άκουγαν δακρυσμένοι τα αγαπημένα τους πρόσωπα χωρίς να μιλούν. Απόλυτη ησυχία στην τραπεζαρία που κάποια στιγμή την διέκοψε ο λυγμός του καπετάνιου όταν άκουσε την μικρή του κόρη να λέει στο video –Αγόρασα ένα κομπολογάκι να το κάνω δώρο στο μπαμπά όταν γυρίσει-Τότε ακριβώς ο Κώστας ο Παπαπέτρου  βγάζει από την τσέπη το κομπολογάκι το δώρο της κόρης του και του το δίνει. Η συγκινησιακή φόρτιση στην τραπεζαρία του πλοίου ήταν μεγάλη δεν υπήρχε κάνεις από τους παρευρισκόμενους που να μην ήταν βουρκωμένος και φυσικά το ίδιο ίσχυε και για μας τους επισκέπτες. Ο χρόνος όμως που είχαμε περιθώριο να μείνουμε στο πλοίο είχε περάσει προ πολλού. Μακάρι να μπορούσαμε να μείνουμε περισσότερο στο πλοίο και τέτοια μέρα να κάναμε περισσότερη παρέα στους ναυτικούς. Ήδη είχαμε μείνει το διπλάσιο από τον προβλεπόμενο χρόνο σχεδόν δυο ώρες και ο πιλότος άρχισε να ανησυχεί έντονα για τα καύσιμα, μια αγωνία βέβαια είχαμε και εμείς. Αποχαιρετήσαμε συγκινημένοι το πλήρωμα και ανεβήκαμε στο ελικόπτερο. Σε λίγο από ψηλά βλέπαμε το πλοίο σαν μια κουκίδα που στο τέλος χάθηκε στο Λιβυκό πέλαγος.

Συνεχίσαμε να πετάμε με την αγωνία των καύσιμων μέχρι να φτάσουμε στην Κρήτη, και αυτό κράτησε πάνω από μια ώρα. Ευτυχώς τα καύσιμα μας έφτασαν μέχρι εκεί, ανεφοδιαστήκαμε και συνεχίσαμε για Αθήνα. Όταν προσγειωθήκαμε άρχισε πια να βραδιάζει. Η ηθική ικανοποίηση που νοιώθαμε έστω και για τις λίγες στιγμές χαράς που προσφέραμε στους ανθρώπους που η φύση της δουλειάς τους τούς αναγκάζει τέτοιες μέρες να λείπουν από τα σπίτια τους μας έκανε να ξεχάσουμε την αγωνία και την σωματική κόπωση. Ομολογώ ότι αυτά τα Χριστούγεννα ήταν τα πιο έντονα της ζωής μου, και παρά τα 35 χρόνια που πέρασαν από τότε στη μνήμη μου έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα. Πάντα κάθε τέτοιες μέρες θυμάμαι με συγκίνηση εκείνη την αποστολή ανήμερα Χριστουγέννων στο Λιβυκό πέλαγος.