«Κάγκελα παντού… ακόμα και στις παρελάσεις»

>> Γράφει ο Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης

Λένε πως η δύναμη της εξουσίας μετριέται ανάλογα με το φόβο που προκαλεί στους εξουσιαζόμενους και ίσως εν μέρει έχουν δίκιο. Και λέω εν μέρει, γιατί τα φαινόμενα που συμβαίνουν τα τελευταία τρία χρόνια στον τόπο μας δείχνουν ότι τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Αναφέρομαι στις σιδερόφρακτες και αστυνομοφυλασσόμενες παρελάσεις, που κατάντησαν πριβέ και μόνο για επισήμους, ενώ κάποιοι από αυτούς προκλητικά δεν παραβρίσκονται καν, για άγνωστους λόγους στους κοινούς θνητούς(!!!). Προσωπικές, με άνεση χώρου και ελιτίστικες λοιπόν οι παρελάσεις των εθνικών επετείων.

Η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη κράτησαν για άλλη μια φορά τα πρωτεία στα… κάγκελα των παρελάσεων. Μέτρα δρακόντεια και εξωφρενικά. 2000 αστυνομικοί επί ποδός. Γονείς να καταγγέλλουν ότι δεν μπόρεσαν να δουν από κοντά τα παιδιά τους που παρέλασαν, μια και η είσοδος στο χώρο της Πλατείας Συντάγματος ήταν για λίγους και με ειδική πρόσκληση. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη προκαλώντας τη δυσαρέσκεια ακόμη και του Δημάρχου της, ο οποίος δήλωσε μεταξύ άλλων «…γιατί κάνουμε τις παρελάσεις; Για να τις βλέπουμε μεταξύ μας;… αν δεν τις βλέπει ο κόσμος τι νόημα έχει;» Σίγουρα αποτελεί ένα ερώτημα που απαιτεί απάντηση από την εξουσία, αλλά ας μην περιμένει άδικα απάντηση ο δήμαρχος.

Ας παρακάμψουμε την πολιτική που εφαρμόζεται στις παρελάσεις εδώ και τρία χρόνια κι ας ψάξουμε τα κίνητρά της μόνο. Η εξουσία φοβάται τη λαϊκή βούληση. Ο γίγαντας με τα «πήλινα πόδια» που έστησαν οι «ευρωεταίροι» και οι παγκόσμιοι τραπεζίτες στο προτεκτοράτο τους, κινδυνεύει να γίνει κομμάτια. Η πείνα, η φοροϋποταγή, η εξαθλίωση και η εξουθένωση, αλλά προπάντων η στέρηση όλων των κοινωνικών αγαθών και η μετατροπή τους σε εμπορεύσιμα ακριβοπληρωμένα είδη για τους κατέχοντες και μόνο, έδειξαν ότι τα περιθώρια ανοχής του λαού στένεψαν πολύ.

Ο φόβος -ίσως και μια δόση απαξίωσης στην ψυχορραγούσα ήδη κοινωνία- τους κάνει να «ξεχνάνε» να πάνε σε δοξολογίες πριν τις παρελάσεις, τους κάνει να σιδεροφράζουν πλατείες, να απομακρύνουν τα λαϊκά μάτια πάνω από τα δικά τους. Φοβούνται να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τα θύματα της κοινωνικοοικονομικής βαρβαρότητας που επιβάλλουν. Φοβούνται το βλέμμα και τη βούληση των θυμάτων τους και προπάντων των γονιών και των νέων που αύριο, σαν κυρίαρχοι του μέλλοντος, θα σηκώσουν το κεφάλι και θα διεκδικήσουν με αγώνα όσα τους άρπαξαν.

Φοβούνται όσους δε βολεύτηκαν στην τηλεοπτική πολυθρόνα, όσους δεν έμαθαν να «μηρυκάζουν» τον εξουσιαστικό «σανό» που τους προσφέρεται από τα προπαγανδιστικά εργαλεία τους, αλλά προπάντων φοβούνται το χαμόγελο που στέρησαν από εκατομμύρια ανθρώπους, τη ζωή που κατακερμάτισαν σ´ άλλους τόσους, τη συνείδηση του αδικημένου που αγρυπνά και περιμένει… περιμένει τη στιγμή.

Φοβούνται να παραδεχτούν ότι όταν ο αδικημένος πιστέψει στη δύναμή του, μπορεί να νικήσει θεούς και δαίμονες. Και μένουν στις παρελάσεις, στις επετείους, υπερπροστατευμένοι και απόμακροι κι αμήχανοι, κοιτάζοντας το σκοτεινό φακό της τηλεοπτικής ή φωτογραφικής κάμερας που τους στοχεύει, για να τους προβάλλει όπως επιθυμούν, αλλά μόνους. Κι η μοναξιά τούς τρομάζει μπροστά στα κάγκελα που έστησαν οι ίδιοι, για να προστατευτούν από το λαό, αυτόν που, οσονούπω, αντί να μετράει ψίχουλα, θα μετρήσει τη δύναμή του.-