Η μισαλλοδοξία και ο φόβος δεν έχουν θέση στη συνείδησή μας

>> Γράφει ο Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης

Στην τελική  ευθεία των βουλευτικών εκλογών της 25^ης Ιανουαρίου 2015 και η πόλωση των διεκδικητών του  κυβερνητικού θώκου βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Μια  πόλωση που δεν αφήνει περιθώρια στον ψηφοφόρο ούτε καν για ορθολογική σκέψη. Η τρομολαγνία και ο φόβος της  ανύπαρκτης κομουνιστικής απειλής ανασύρεται από τη λήθη, από τις ερεβώδεις πτυχές αρρωστημένων μυαλών προκειμένου να δημιουργήσει ένα νέο αιματοκύλισμα, μια νέα εμφυλιοπολεμική σελίδα στις ήδη υπάρχουσες στην ιστορία τούτου του λαού. «Δεν θα γίνει εδώ σοβιέτ, δεν θα γίνει κομμουνισμός» τονίζει ο ηγεμόνας συμπληρώνοντας  και επαυξάνοντας τις δηλώσεις ενός από τους αυλικούς του, που  λίγα εικοσιτετράωρα  νωρίτερα διατυμπάνιζε: «Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε ό,τι κι αν είναι εκείνο το οποίο θα χρειαστεί να κάνουμε. Ό,τι υπερασπίστηκαν οι παππούδες μας γενναία με τα όπλα θα το υπερασπιστούμε εμείς με την ψήφο μας την επόμενη Κυριακή».

Κι όμως δεν είναι μόνο οι δηλώσεις του ηγεμόνα του προτεκτοράτου, που φοβάται μήπως αυτό «γίνει σοβιέτ». Είναι και τα προεκλογικά σποτάκια της αυλής του, που κινούνται στο ίδιο μήκος  κύματος καλλιεργώντας φόβο… και πανικό. Φόβο για τον συνταξιούχο ο οποίος  στην τράπεζα δε θα βρει σύνταξη, φόβο για διαπραγματεύσεις που θα αποτύχουν από τον άλλο πόλο που  θα  κυβερνήσει, φόβο  για  ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις, φόβο ότι οι «εταίροι» (και τι εταίροι!!) θα μας γυρίσουν την πλάτη. Φόβο ότι θα χαθεί η δόση που μας έταξαν, φόβο ότι θα κουρευτούν οι καταθέσεις και θα μείνουμε άφραγκοι (λες  και τώρα δεν είμαστε), φόβο για  άδεια κρατικά ταμεία, φόβο για διακοπή χρηματοδότησης  και στάση πληρωμών, φόβο για απώλεια επιδοτήσεων στους αγρότες, φόβο για κατακρήμνιση του τουρισμού, φόβο για κλείσιμο των τραπεζών, φόβο για έλλειψη καυσίμων και φαρμάκων, φόβο για εθνικό λουκέτο…

Στην πραγματικότητα, εκείνος που γεννά όλον τούτο το φόβο στο λαό, εκείνος που θέτει τα τρομερά τούτα διλήμματα, εκείνος που  κλείνει τη λαϊκή  λογική σε αδιέξοδα, εκείνος  φοβάται περισσότερο απ’ όλους. Φοβάται την απώλεια της εξουσίας και όλες τις παράπλευρες απώλειές της που  καμιά σχέση δεν έχουν με το βιοπαλαιστή της διπλανής  μας πόρτας, αλλά  με τους εραστές του  πλούτου και συνάμα δημιουργούς της φτώχειας.

Ο φόβος του ηγεμόνα  και των συν αυτώ είναι ότι ποτέ τους δεν υπολόγισαν πώς θα αντιμετώπιζαν μια συμφορά, πιστεύοντας ότι ποτέ της δε θα έρθει. Η υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό τους αλλά  και στα ιδιοτελή  προσωρινά ευρωστηρίγματά τους δεν τους έδωσε το κουράγιο που χρειάζονταν για να αντιμετωπίσουν μια επερχόμενη απώλεια της εξουσίας. Χαλάρωσαν στην αυταπάτη ότι κατηγορώντας συστήματα, κατηγορώντας την αδιαλλαξία των «εταίρων» και των δανειστών, θα είχαν με το μέρος τους το λαό. Τον ίδιο το λαό που συνέτριψαν, το λαό που  έριξαν στις ύαινες.

Βλέποντας τα ψευδολογήματά τους περί «κυβερνητικού αναπτυξιακού σχεδίου» να  μετατρέπονται σε  κέρδος των δυναστών του πλούτου, «την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ», να γίνεται αύξηση του ποσοστού απασχολησιμότητας, τις «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης» να προσαρμόζονται στις ανάγκες των επιχειρήσεων, την «ευελιξία της εργασίας» να καταβαραθρώνει τους απασχολούμενους σε ελαστικές σχέσεις εργασίας, την «ανάπτυξη» να γίνεται  βάσανος και το «πρωτογενές πλεόνασμα» να αιματοβάφεται, παρηγορήθηκαν με μάταιες ελπίδες, πως  και η επόμενη μέρα θα ανήκε σε εκείνους και όσα απόκτησαν.

Και για  να περισωθούν από το φόβο τους, άρχισαν να φοβίζουν το λαό με τη δαμόκλεια σπάθη της κομουνιστικής  λαίλαπας, τα «σοβιέτ», και τις  παραινέσεις τύπου «ό,τι κι αν είναι εκείνο το οποίο θα χρειαστεί»  να κάνουνε. Άραγε τι θα μπορούσαν να κάνουνε ξανά από  όσα «υπερασπίστηκαν οι παππούδες» τους «γενναία με τα όπλα»; Άλλο ένα Εμφύλιο, άλλη μια αιματοχυσία; Τι;

Δυστυχώς  η λογική έδωσε τη θέση της στη μισαλλοδοξία, την εμπάθεια, τον ιδεολογικό πόλεμο σε όποιον στέκεται εμπόδιο στο δρόμο τους. Και το μοναδικό θύμα σε  κάθε περίπτωση δε  είναι άλλο από τον βασανισμένο τούτο λαό. Τούτο το λαό που δεν πρέπει να ξεχάσει την ιστορία του, τους διχασμούς, τις εξορίες, τις φυλακές, τους αγώνες ενάντια σε κάθε  λογής  κατακτητές που τον μάτωσαν, τον εξαθλίωσαν, τον συνέτριψαν. Κι απ’ αυτή την ιστορία  να διδάσκεται, για  να βελτιώνει και όχι να  μισεί ούτε  και να φοβάται. Ένα δείγμα αξιοπρέπειας είναι απαραίτητο και από τους αποχωρούντες  και από αυτούς  που θα τους αντικαταστήσουν στην ηγεμονία. Πιο ταιριαστοί στην περίπτωση δε θα υπήρχαν από τους παρακάτω στίχους του αλληγορικού ποιήματος του Κ. Καβάφη «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον»: «…την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου / που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου / που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις./Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, / αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει...»