Δύο Αγγλίδες στην Ευρώπη

Η Κινηματογραφική Λέσχη Χίου προβάλει την Παρασκευή 7 Μαρτίου  και ώρα 20:30 στο Ομήρειο Π.Κ.Χ. την κλασσική γαλλική ταινία του Φρανσουά Τρυφώ «2 Αγγλίδες στην Ευρώπη».

ΣΙΝΕΦΙΛ /ΓΑΛΛΙΑ/1971/ 125'

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΤΡΥΦΩ

ΣΕΝΑΡΙΟ: ΑΝΡΙ-ΠΙΕΡ ΡΟΣΕ,  ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΤΡΥΦΩ

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: ΖΑΝ ΠΙΕΡ ΛΕΟ, ΚΙΚΑ ΜΑΡΚΑΝ, ΣΤΕΙΣΙ ΤΕΝΤΕΤΕΡ, ΣΙΛΒΙΑ ΜΑΡΙΟ

(Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του συν-σεναριογράφου Ανρί-Πιερ Ροσέ )

Η Αν και η Μιριελ δυο καλοαναθρεμμένα κορίτσια από την Ουαλία δέχονται επίσκεψη από τον Κλωντ, έναν εκλεπτυσμένο κάτοικο του Παρισιού, γιο της καλύτερης φίλης της μητέρας τους και βάζουν σκοπό να τον κατακτήσουν. Πρώτη μπαίνει στην αρένα η λεπτεπίλεπτη Αν που, κατά περίεργο τρόπο, μοιάζει πεπεισμένη ότι ο νεαρός επισκέπτης είναι προορισμένος για την αδερφή της. Η ασθενική Μιριελ όμως δεν καταφέρνει να τον γοητεύσει. Κάπου εκεί παρεμβάλλεται η αγανακτισμένη μαμά του που, αντιμέτωπη με την προοπτική να χάσει το μοναχογιό της, έρχεται να τον μαζέψει με το πρώτο υπερωκεάνιο.

Πρόκειται για μια διεξοδική κινηματογραφική μελέτη του Γάλλου σκηνοθέτη στην αγαπημένη του θεματολογία, τον έρωτα. Είναι μια ιστορία πάνω στο ρομαντισμό και τις επιπτώσεις του αλλά όχι τόσο μια ρομαντική ταινία. Ο Τριφώ εξετάζει τις ψυχικές παρεκκλίσεις που συμβαίνουν όταν ο έρωτας εγκλωβίζεται μέσα στον πουριτανισμό. Οι δύο Αγγλίδες έρχονται σε επαφή με την Ευρώπη μέσω του Κλοντ ο οποίος, πέρα από μια δεδομένη ευπρέπεια, δεν παύει να είναι ένας ενστικτωδώς έτοιμος για όλα άντρας.

Ο Τρυφώ σκηνοθετεί ανάλαφρα, πετυχαίνοντας άκαμπτες ερμηνείες και θεατρικές χειρονομίες που όμως ταιριάζουν απόλυτα  με τα ήθη και τα έθιμα της βικτωριανής εποχής. Δημιουργεί έτσι μια από τις πιο γοητευτικές του δημιουργίες που θυμίζει αρκετά το «Ζιλ και Τζιμ». Υπεύθυνος για τη δεξιοτεχνική φωτογραφία, μέσα από την οποία αποδίδονται ακριβείς συμβολισμοί, είναι ο ισπανός Nestor Almendros, ο οποίος άφησε στο ενεργητικό του δουλειές, καταξιωμένες με βραβεία, σε αξέχαστες ταινίες όπως Sophie’s Choice, Kramer VS Kramer, The Blue Lagoon και Days of Heaven.

Φρανσουά Τρυφώ

Γεννημένος στις 6 Φεβρουαρίου του 1932 στο Παρίσι. Υπήρξε από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους σκηνοθέτες του κινηματογράφου, στον οποίο προσέφερε επίσης ως ηθοποιός, συγγραφέας και παραγωγός. Μετά το δημοτικό σχολείο έκανε θελήματα για να κερδίσει τον επιούσιο και στη συνέχεια εργάστηκε ως βιομηχανικός εργάτης. Δημιούργησε μία κινηματογραφική λέσχη και γνωρίστηκε με τον Αντρέ Μπαζέν, αρχισυντάκτη του «Cahiers du cinema» (ένα περιοδικό με καθοριστική επίδραση στην ανάπτυξη του μοντέρνου κινηματογράφου), ο οποίος τον προέτρεψε να γράψει άρθρα για τον κινηματογράφο. Σύντομα αναδείχθηκε σε έναν από τους οξυδερκέστερους και  πιο δηκτικούς κριτικούς του κινηματογράφου. Μαζί με άλλους συναδέλφους του άνοιξαν το δρόμο για το νέο κύμα (Nouvelle Vague) και τον μη εμπορικό κινηματογράφο.

Το 1956 εργάστηκε ως βοηθός του Ρομπερτο Ροσελίνι. Συνεργάστηκε επίσης με τους Ζαν Λυκ Γκοντάρ  και Ζακ Ριβέτ. Λόγω της αυστηρά κριτικής του τοποθέτησης προς το φεστιβάλ Καννών, του απαγορεύτηκε η συμμετοχή στο διαγωνιστικό πρόγραμμα το 1958. Συμμετείχε το 1959 με "Τα Τετρακόσια Χτυπήματα" και πήρε το μεγάλο βραβείο για την καλύτερη σκηνοθεσία, κάτι που τον καθιέρωσε ως τον κατ' εξοχήν ηγέτη της Nouvelle Vague.

Ακολούθησαν οι ταινίες "Πυροβολείτε τον Πιανίστα" (1960), "Jules et Jim" (1961),  "Φαρενάιτ 451" (1966),  "Η νύφη φορούσε μαύρα" (1967).  Η ταινία του "Η Αμερικάνικη νύχτα" κλείνει σύμφωνα με τα λεγόμενα του μια σκηνοθετική του περίοδο, και του δίνει το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1974. Σε ορισμένες από τις ταινίες του ερμηνεύει πρωταγωνιστικούς ρόλους ή απλά διασχίζει την οθόνη σαν περαστικός, όπως το συνήθιζε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Μεταξύ των ξεχωριστών τεχνικών του Τρυφώ είναι η γρήγορη περιστροφή της κάμερας, το πάγωμα της εικόνας, το μοντάζ με τη μέθοδο της ίριδας (μαυρίζει η εικόνα και από το κέντρο της, μέσα από έναν κύκλο που διευρύνεται γρήγορα η ακτίνα του, εμφανίζεται η νέα εικόνα). Η παιδαγωγική σημασία του έργου του σκηνοθέτη συνίσταται στο να καταφέρει να αναβαθμίσει τα αισθητικά κριτήρια των θεατών μέσα από έναν φαινομενικά διασκεδαστικό κινηματογράφο.

«Το Σινεμά του αύριο δε θα γίνει από υπαλλήλους της κάμερας, αλλά από καλλιτέχνες για τους οποίους το γύρισμα θα είναι μια περιπέτεια εκπληκτική και παθιασμένη... Το σινεμά του αύριο, θα είναι μία ερωτική πράξη».