Δεν αντέχεται

>> Του Νίκου Γεωργούλη

Αν άκουγες τα ΜΜΕ πριν λίγες μέρες και δε γνώριζες πρόσωπα και πράγματα, θα είχες πεισθεί ότι επί τέλους πιάσανε το μεγάλο απατεώνα, αυτόν που ξόδευε το βιός μας. Είναι γυναίκα, γιατρός στο επάγγελμα, καταγόμενη από την Χίο. Είναι σκληρή, είναι θρασύτατη, αφού τόλμησε και δε λύγισε, να  μιλήσει «on camera». Τί χρεία λοιπόν έχομε μαρτύρων;

Τί καλλίτερο να περίμεναν καλοκαιριάτικα τα ΜΜΕ; Βούτυρο στο ψωμί τους η συνέντευξη. Στον ουρανό τη γύρευαν, στη Χίο τη βρήκαν. Πρώτο πράμα στους πάντα αχόρταγους τηλεθεατές. Άσε που έδενε σα χιώτικο γλυκό κουταλιού με τις νέες περικοπές που ακούγονται.

Δε μπήκαν στον κόπο να ψάξουν, να μάθουν, τι και ποια. Περιττές λεπτομέρειες. Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες τη δίκασαν, την καταδίκασαν και αποφάσισαν να τη στείλουν στο πυρ το εξώτερο κι ακόμη παραπέρα.

Για τους εν Αθήναις παροικούντες η Περιφέρεια είναι τόπος basse classe, κι οι άνθρωποί της επίσης. Εύκολη λεία, εκμεταλλεύσιμη, μονίμως ριγμένη και παγίως παραμελημένη από την άρχουσα τάξη του Αθηνοκεντρικού κράτους.

Δεν ανήκουμε στην παρέα τους. Δε συναγελαζόμαστε μαζί τους σε «φαγοπότια», σε «δεξιώσεις», σε «αριστεριώσεις». Τον καφέ τους τον πίνουν στη Βουκουρεστίου, τα ιατρεία τους λίγο πιο πάνω στο Κολωνάκι και η Βουλή εκεί δίπλα. Έτσι για να επαληθευτεί η λαϊκή σοφία  «όπου ψοφίμι κι αγρίμι, όπου σκατό και μύγα». Έχουν κώδικες και κανόνες, «ομερτά». Με πρώτο άρθρο, το «δεν είμαστε κανίβαλοι». Όπερ σημαίνει δεν τρωγόμαστε μεταξύ μας. Περιπτώσεις όμως έξω από τον κύκλο τους δεν τις αφήνουν ανεκμετάλλευτες. Τις μυρίζουν κι ας είναι μακριά. Έχουν φροντίσει σε κάθε γωνιά να έχουν τον άνθρωπό τους που πρόθυμα και με το αζημίωτο, «δίνει» το θήραμα.

Μην παραξενεύεσαι λοιπόν για ότι σου συμβαίνει. Έτσι πορεύτηκε ο κόσμος μέχρι σήμερα και έτσι θα πορεύεται. Μην περιμένεις την επιβράβευση επειδή πίστεψες και αγωνίστηκες όσο λίγοι, να στηθεί και να στεριώσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Μην περιμένεις την αναγνώριση και τις ευχαριστίες της Πολιτείας για την προσφορά σου που επί είκοσι τέσσερα χρόνια, μόνη, χωρίς βοήθεια, έδινες καθημερινές μάχες για την φροντίδα και την υγεία των ασθενών. (4500 ασθενείς και 200 χειρουργεία κάθε χρόνο).

Με πια λογική περιμένεις να σε στεφανώσει η Πολιτεία, επειδή πήρες την απόφαση να ξοδευτείς, να ταλαιπωρηθείς, για να μάθεις τις σύγχρονες μεθόδους και τεχνικές προς όφελος ασθενών και ασφαλισμένων; Δική σου η εμμονή να μην υστερεί σε τίποτα το Νοσοκομείο Χίου από άλλα ιδιωτικά κέντρα. Δεν σου το ζήτησε η Πολιτεία.

Και από ποιον περιμένεις τον Έπαινο επειδή η πόρτα του ιατρείου σου ήταν πάντα ανοιχτή, όλες τις ώρες, όλες τις μέρες, σε γιορτή και σχόλη; Και γιατί να σε ξεχωρίσουν που δε δεχόσουν σαν τον «διάβολο το λιβάνι», τα αντίδωρα; Ποιόν ενδιαφέρουν όλα αυτά;

Ξέρω πολύ καλά πως τίποτα δεν περίμενες από τα παραπάνω, ούτε ποτέ σκέφτηκες κάτι ανάλογο. Πορεύτηκες έτσι, γιατί έτσι πίστευες.

Σε κάποια στιγμή ανθρώπινης αδυναμίας (πέρασες πολλά τον τελευταίο καιρό), θα περίμενες τον άνθρωπο που θα σου έφερνε λίγο νερό να δροσίσει το στεγνό σου στόμα, να σου συμπαρασταθεί, να σε κατανοήσει, γι’ αυτό που άδολα έκανες.

Συγχώρα μας . . . ξυπνάμε αργά.

Μας έχουν παραζαλίσει κι όλοι αυτοί οι «άμεμπτοι» με τα «λευκά χειρόκτια» να λένε πρωί βράδυ πως «είμαστε το παρατράγουδο στα ωραία τους άσματα. . . ότι  είμαστε το λάθος . . . ότι μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται . . . ότι στη νέα εποχή έχουν αλλάξει τα ανεμολόγια κι οι ορίζοντες. . . το λένε ξανά και ξανά, να το εμπεδώσουμε  . . . ».

Ποιός έχει το πολιτικό ανάστημα να βγει και να μιλήσει, να πάρει την πολιτική ευθύνη για το Εθνικό Σύστημα Πρόνοιας, όπου για τα επουσιώδη υπάρχουν κονδύλια σε υπερεπάρκεια, ενώ στα ουσιώδη είναι ανεπαρκή;

Σε τούτο τον φαύλο κύκλο μπλέχτηκες, πιστεύοντας πως κάνεις το σωστό και το ανθρώπινο. Σε παρασύραμε κι εμείς. Σήμερα, υπό εντελώς άλλες συνθήκες, φαίνεται λάθος. Ποιός όμως μπορεί να μιλήσει για δόλο; Κανείς!!! Ύστερα από το φαγοπότι και την κραιπάλη τόσων χρόνων, τώρα μετράνε τα ψίχουλα πάνω στο τραπέζι. Τι υποκρισία ...  Όμως μ’ αυτά τα ψίχουλα συνάνθρωποί μας επιβίωναν διατηρώντας την αξιοπρέπειά τους.

Ναι, μπορεί για κάποια στιγμή, κάποια ώρα, κάποιο χρόνο, να έκανες αυτό το σπουδαίο που έπρεπε να κάνεις. Το ‘κανες συνειδητά, το πίστευες  κι αυτό σου φτάνει. Πίστεψέ μας φτάνει και σ’  εμάς που σε ξέρουμε.

Πορέψου με τον αγώνα των καιρών. Μη σταματήσεις να πιστεύεις αυτά που πίστευες. Μην υποστείλεις τη σημαία σου. Υπάρχουν νέοι που ονειρεύονται ένα καλλίτερο αύριο, το βλέπεις και δίπλα σου. Για να βγουν αληθινά τα όνειρά τους, πρέπει να ξυπνήσουν. Τέτοια γεγονότα ξυπνούν όχι μόνο νέους αλλά κι εμάς τους μεγαλύτερους, που κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου.

Υ.Γ. Εκείνο που δεν αντέχεται, σαν ψαροκόκαλο στο λαιμό μου, είναι οι χαρές  των τρωκτικών . . . και τα γέλια του σάπιου κόσμου.

                                                                 του Νίκου Δαν. Γεωργούλη