Την αυγή κινούσε, να χαιρετήσει την καινούργια μέρα.. με ότι αυτή έφερνε!

>> Της Στέλλας Μπάκνη

 Αρχές του Μάη.. οι εποχές καταργήθηκαν, τις μολύναμε κι αυτές, σαν τα όνειρα μας. Όλη η παρέα θα μαζευόταν πάλι στο στέκι, που το έλεγαν «Το μάτι του μόλου». Γύρω μαζεύονταν εκείνοι που είχαν σχολάσει απ' τα «καμίνια» της ζωής.

Αυτοί συνειδητά ήθελαν να δουλεύουν πέρα από πολυτελή γραφεία, με άνετες καρέκλες κι αυτός μαζί τους.

Ήταν εργάτες  και δούλευαν για βιοποριστικούς λόγους, αλλά όχι στρατιωτάκια στη δούλεψη του πάσα ένα μεγαλοαστού ..

Όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι με ανοιχτό μυαλό και αξιοπρέπεια, που δεν έκριναν τον συμπολίτη από την φίρμα του ρούχου του.. ούτε για το πόσες φορές ο τάδε «φιρμάτος» έσπασε τη μέση του από το σκύψιμο για ρουσφέτια στις πελατειακές σχέσεις με εντιμότατα πολιτικά πρόσωπα της αξιοπρεπούς κοινωνίας των κυκλωμάτων, των γκέτο, των αδίστακτων παρτάκηδων, των καβαλημένων , χωρίς Παιδεία ισχυρών μετριοτήτων..

Δεν κατηγορούσαν τους άλλους, τους σεβόταν μα δεν τους ακολουθούσαν. Δεν ταίριαζαν σε αυτό το μοντέλο ζωής. Και στιγματίστηκαν, διώχθηκαν, απορροφήθηκαν..

Μα, μπαίνει ο γλάρος σε κλουβί; Όχι, θα πεθάνει. 

Να το λοιπόν κάτι τέτοιο ήταν κι αυτοί. Συχνά όμως τους πετροβολούσαν, μα τούτη την ποιότητα δεν την έκαναν εμπόριο ενσυνείδητα  Ήταν ο τρόπος ζωής τους και τον υποστήριζαν, αγώνας, δουλειά, γνώση, έρωτας, αθώα παιδικά μάτια.

Αλήθεια, τι άλλο ήταν η αληθινή ζωή; Την αυγή κινούσε, να χαιρετήσει την καινούργια μέρα που ήταν γλυκιά και τρυφερή πάντα, με ότι κι αν έφερνε μαζί της.

Ήταν απρόβλεπτος, φωνακλάς στο άδικο, πεισματάρης. Τρυφερός στον έρωτα, που αφήνονταν ολοκληρωτικά.

Πήγαινε κόντρα σε όσους ήθελαν να εξαφανίσουν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης κι αυτοί τον στιγμάτισαν

Έκανε λάθη και τα αναγνώριζε. Ποτέ δεν κουκούλωσε κάτι στραβό, αλλά αυτοσαρκαζόταν για τα στραβά του...

Ήταν ταυτόχρονα ο άνεμος που δεν τον βλέπεις, αλλά τον νιώθεις. Αυτή την ανταμοιβή μόνο ήθελε να τον νιώθουν ακόμα κι όταν δεν τον καταλάβαιναν.

...Πόσες φορές θέλησε να σταθεί και να ψάξει την αιώνια ανεξιχνίαστη φλέβα, που από αστραπή γεννιόταν κι έφερνε ένα λουλούδι ένα φιλί;

Ήξερε τώρα.. πρόσωπα ή προσωπεία που κατρακύλαγαν σαν δαχτυλίδια κάτω στο χώμα.. που μαζί του χόρευε ο αέρας βαλς. Οι μάσκες έπεσαν.. μα αυτός αμετανόητα ρομαντικός, αυθεντικός κι αθώος.. Άδραξε όμως και την αγάπη φίλων καρδιάς... γιατί απλά οι άλλοι που έπαιζαν τους φίλους.. σε καιρούς δύσκολους την πλάτη γύρισαν.. σαν ποτέ να μην είχαν συναντηθεί, μοιραστεί..

Ας είναι.. προχωρά μόνο στο παρόν και παρατηρεί και δικαιώνεται, μαζεύει το φως, την αγάπη, την ειρήνη, την ελευθερία τα κάνει μπουκετάκια της καρδιάς..

 (απόσπασμα από το βιβλίο: Σ.Μ. "ανάλεκτα" 2005). Τροποποίηση Μάιος 2012