Η ξεφτίλα της σερπαντίνας…

Χωρίς τίτλο…Ευγενίας

>> Της Ευγενίας Ασλανίδη

Είχα υπόψη  μου κάτι λεπτοκαμωμένες κορδέλες από χαρτί σε διάφορα χρώματα,  που σφικτοτυλιγμένες σχημάτιζαν ένα συμπαγές πλατύ καρούλι. Ένα χάρτινο καρούλι που  όταν το ξετύλιγες δεν είχε τελειωμό. Αυτά τα καρούλια όταν ήμουν παιδί, δηλαδή πενήντα και βάλε χρόνια πίσω,  τα αγοράζαμε σε συσκευασία πολλών τεμαχίων και τα λέγαμε τυλιχτάρια.

Την ίδια μορφή και το ίδιο συμπαγές περιεχόμενο είχαν και οι συσκευασίες που αγοράζαμε αργότερα, όταν ήταν μικρά τα δικά μου παιδιά, προ τριακονταετίας περίπου.  Μόνο που τότε τα καρούλια αυτά δεν τα λέγαμε πια τυλιχτάρια αλλά  με το όνομα που ήταν ευρέως γνωστά: σερπαντίνες!

Για σερπαντίνες και χαρτοπόλεμο, αυτά τα δύο πάνε πάντα μαζί, μπήκα στο κατάστημα με τα αποκριάτικα είδη, εν όψει του γλεντιού που ετοιμάζαμε στο χωριό. Το βλέμμα μου πήγε κατευθείαν στη γνώριμη συσκευασία και όπως είναι πλέον φυσικό έπεσε πρώτα  στην τιμή  η οποία ομολογώ με ξάφνιασε καθώς μου φάνηκε  μικρότερη από ότι την περίμενα.  

Δευτερόλεπτα μετά είχα αλλάξει γνώμη και όχι μόνο για την τιμή. Λίγα μέτρα  χοντροκομμένο και άτσαλα τυλιγμένο χαρτί  με ελάχιστο πάχος  όσο  να ξεγελάει το μάτι,  περιείχε  το κάθε καρούλι μέσα στον αχαμνό κύλινδρο που μόλις τον  έπιασα στα χέρια μου  και τον ζούλησα ελαφρά,  έχασε  το σχήμα του, έγινε ένα πατσαβούρι…

Μου χάλασε τη διάθεση και για ώρες μετά με απασχολούσε το θέμα.

Το ότι  αντιλήφθηκα  την  …ξεφτίλα της σερπαντίνας  έχει να κάνει με το ότι δεν έχω συχνή επαφή με το είδος. Διαφορετικά θα περνούσε απαρατήρητη όπως σε τόσα και τόσα άλλα  είδη  που επειδή τα αγοράζω συχνά  και όχι μόνο τα αγοράζω, επειδή τα βλέπω συχνά, τα έχω εντάξει στην καθημερινότητα μου, έχει συνηθίσει το μάτι μου και η αισθητική μου δυστυχώς.

Τριάντα  χρόνια πίσω, αυτό το ασήμαντο αναλώσιμο, η σερπαντίνα,  είχε μια ποιότητα, πίσω από την οποία κρύβονταν προφανώς  και άνθρωποι με ποιότητα, με μεράκι για τη δουλειά τους και με  έγνοια  να μείνει ευχαριστημένος ο πελάτης τους. Ασφαλώς τους ενδιέφερε και το οικονομικό κέρδος, αλλά σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα.

Τι έγιναν αυτοί οι άνθρωποι; Πού πήγε εκείνο το αλισβερίσι; Που χάθηκε  η ποιότητα; Πώς εισχώρησε  έτσι στη ζωή μας η φτήνια και η ευτέλεια;

Γι αυτά τα ερωτήματα έχω μια …πρόχειρη απάντηση:  

Γιατί όλοι γίναμε κερδοσκόποι. Κλέβουμε  από την ποιότητα για να αυξήσουμε το κέρδος μας. Την ποιότητα σε όλα τα επίπεδα και το κέρδος στο μόνο επίπεδο που μάθαμε να το υπολογίζουμε  την τελευταία εικοσαετία τουλάχιστον, δηλαδή το οικονομικό.

Κι επειδή ακριβώς είμαστε συνένοχοι,  έχουμε κατανόηση και είμαστε επιεικείς με κάθε είδους κοροϊδία  που γίνεται σε βάρος των άλλων ή και του εαυτού μας. Αποτέλεσμα, να αποθρασύνονται οι μη έχοντες όρια…

Φαύλος κύκλος δηλαδή, αλλά νισάφι πια!

Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που βρεθήκαμε έχουμε πολλή δουλειά να  κάνουμε,  με τον εαυτό μας πρώτα-πρώτα. Η ποιότητα δεν είναι θέμα χρημάτων. Άλλωστε τη χάσαμε τον καιρό που το χρήμα έρεε άφθονο. Καιρός  είναι να την ξαναβρούμε τώρα που μείναμε ρέστοι.