Να μην αφήσουμε το «ΟΧΙ» να γίνει «ΝΑΙ»

Μία  ματιά  στα  μέτρα  που  περιλαμβάνει  η  νέα  «συμφωνία»  προκαλεί  την  αποστροφή  και φανερώνει την κραυγαλέα αναντιστοιχία μεταξύ της βούλησης των εργαζομένων και του μέλλοντος που του προδιαγράφουν: Περαιτέρω υποβάθμιση των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων(με προοπτική λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές), αύξηση του ΦΠΑ σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης  και  σταδιακή  κατάργηση  των  μειωμένων  συντελεστών  στα  νησιά,  αύξηση  ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, περισσότερες απολύσεις και λιγότερες προσλήψεις, νέες μειώσεις μισθών ,ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου (θυσία στο βωμό της μαύρης τρύπας του χρέους),  υπόσχεση  προηγούμενης  διαβούλευσης  της  κυβέρνησης  με  τους  «θεσμούς»  για νομοσχέδια πριν αυτά υποβληθούν προς έγκριση από τη Βουλή κ.ά.

Ασφαλώς  μία  τέτοια  εξέλιξη  δεν  ήταν  απίθανο  να  προβλεφθεί  –  ειδικά  όσο  οι  ελπίδες  για βελτίωση της κατάστασης ή για μία πιο σθεναρή αντίσταση προς τους τοκογλύφους της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. τρέφονταν από τις ψευδαισθήσεις ότι μία κυβέρνηση μπορεί να αναλάβει να διεξαγάγει η ίδια τη μάχη για λογαριασμό των εργαζομένων και καταπιεζόμενων τάξεων της κοινωνίας. Παράλληλα, ανεξάρτητα από τις όποιες καλές προθέσεις, η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να «διαπραγματεύεται» σε ξένο γήπεδο, με στημένους τους κανόνες του παιχνιδιού, βαφτίζοντας τους εχθρούς «εταίρους» και την καπιταλιστική  ένωση  της  Ε.Ε.  «Ευρώπη  των  αξιών  και  της  αλληλεγγύης»,  είχε  εξαρχής προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα.

Σε κάθε περίπτωση όμως, για τις πλατειές μάζες του λαού, για τους ανθρώπους που κάτω από την πίεση των πιο νοσηρών εκβιασμών, επέλεξαν πριν 10 ημέρες το «Όχι» (είτε υπό το πρίσμα της άρνησης για συναίνεση σε νέα μέτρα και μνημόνια είτε υπό αυτό της ρήξης με την Ε.Ε. και την ευρωζώνη), η σημερινή άνευ όρων παράδοση της κυβέρνησης δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Ο λαός όχι μόνο θα πρέπει να αντισταθεί, αλλά και άμεσα πια να συνειδητοποιήσει ότι:

 Παραμονή στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη ξεκάθαρα σημαίνει αέναη υποτέλεια και μνημόνια, καθώς  το  πλαίσιό  τους  θωρακίζει  την  εκτέλεση  των  πιο  άδικων,  αντεργατικών  και εκμεταλλευτικών πολιτικών. Γι αυτό είναι ζωτικής σημασίας και ακόμα επίκαιρες  η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, δύο κινήσεις αναπόσπαστα συνδεδεμένες με την έξοδο απ’ το ευρώ και την Ε.Ε.

 Ο δρόμος έξω από το ναρκοπέδιο της Ε.Ε. θα είναι αναμφισβήτητα δύσβατος, αλλά απείρως πιο αξιοπρεπής και  ρεαλιστικός από τις ατελείωτες,  εξευτελιστικές «θυσίες» χωρίς νόημα. Όχημα για να τον διαβούμε θα αποτελέσουν οι εθνικοποιήσεις των (χιλιοπληρωμένων με το αίμα και τον ιδρώτα του ελληνικού λαού) τραπεζών, ο εργατικός και  κοινωνικός έλεγχος  στους  στρατηγικούς  κλάδους  της  οικονομίας  και  στις  επιχειρήσεις,  η χρηματοδότηση των αναγκαίων κρατικών επενδύσεων κ.ά.

 Μπορεί να υπάρξει ένα εναλλακτικό σχέδιο για την επόμενη μέρα της απελευθέρωσης από τα ασφυκτικά δεσμά του ευρώ, με πρόβλεψη για αντιμετώπιση των επιπτώσεων της εξόδου, με εφαρμογή κεφαλαιακών ελέγχων, με ανασυγκρότηση της γεωργικής και βιομηχανικής παραγωγής, χωρίς «απομόνωση» (όπως μας φοβερίζει το αστικό/μνημονιακό μπλοκ),αλλά με αμοιβαία επωφελείς διμερείς και διεθνείς συμβάσεις ανταλλαγής προϊόντων, στη βάση δηλαδή ενός άλλου δρόμου,  διαφορετικού τόσο από αυτόν της «πάση θυσία»παραμονής στο ευρώ τόσο και του εξίσου επικίνδυνου της άτακτης, χωρίς σχέδιο, εξόδου.

Για να μην ταυτιστεί επομένως η αριστερά στη συνείδηση του ελληνικού λαού με την υποχώρηση, την ηττοπάθεια και τη διαχείριση, για να προασπίσουμε το μέλλον των σημερινών αλλά και  των επόμενων γενιών, τώρα παρά ποτέ είναι η ώρα να χαράξουμε το δικό μας δρόμο, μετουσιώνοντας το«ΟΧΙ»  σε  αντίσταση  ενάντια  στη  συνέχιση  της  υποτέλειας,  της  λιτότητας,  του  μαρασμού  της παραγωγικής βάσης της χώρας, της ανεργίας και της υποβάθμισης των ζωών μας!