Αποχαιρετισμός στον Παναγιώτη Πουλιό

>> Γράφει ο φιλόλογος Λεωνίδας Πυργάρης

   Παναγιώτης Σταμ. Πουλιάς (1975-2015)

Ο Παναγιώτης Σταματίου Πουλιάς γεννήθηκε το έτος 1975 στο χωριό Νενητούρια τής Βόρειας Χίου. Υπήρξε γιος τού Ιερέα Σταματίου Πουλιά και τέκνο πολυμελούς οικογένειας.

Κατά τη θητεία μου ως καθηγητής στο Γυμνάσιο τής Βολισσού, τα έτη 1988-92, τον είχα μαθητή, με συμμαθητές του επίσης τους: Θοδωρή Μαχαιρά, Λεμονιά Γιούργα, Δημήτρη Βασ. Μαλλά και Μιχάλη Χρίτη. Ο Παναγιώτης ήταν άτομο ιδιαιτέρως σεμνό, συνεσταλμένο και ευγενές, ένας αθώος και ψυχικά καθαρός άνθρωπος, ο οποίος μέχρι και σήμερα που έφυγε από κοντά μας διατηρούσε την παιδική του αθωότητα και τη γνησιότητα τής ψυχής του ανόθευτη. Μπορώ να καταθέσω, ύστερα από 30 σχεδόν χρόνια στο χώρο τής Μέσης Εκπαίδευσης, ότι ο Παναγιώτης Πουλιάς, που συγκαταλέγεται, μαζί με ελάχιστους ακόμα, στη χορεία τών εκλεκτών μαθητών μου, κατέχει στη συνείδησή μου ως ο λίαν πεφιλημένος την πρώτη ίσως θέση!

Μετά την αποφοίτησή του από τη Γ΄ Λυκείου τού Γυμνασίου Βολισσού το έτος 1992, γράφτηκε και φοίτησε καί στο Εκκλησιαστικό Λύκειο Νέας Καρβάλης, στην Καβάλα. Εκεί είχε τότε άξιο συμπαραστάτη και καθοδηγητή τον Επίσκοπο Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Προκόπιο Τσακουμάκα, Χιώτη στην καταγωγή. Παρά την έφεσή του, και λόγω οικογενειακής παραδόσεως, προς την ιερωσύνη, δεν περιβλήθηκε τελικά το ιερατικό σχήμα αλλά κατετάγη κάποια στιγμή στο Πυροσβεστικό Σώμα.

Είναι δε βέβαιο ότι και στους κόλπους τής Υπηρεσίας του έχαιρε ιδιαιτέρας εκτιμήσεως και αγάπης εκ μέρους τόσο τών Προϊσταμένων του όσο και των συναδέλφων του.

Θλιβόμαστε βαθύτατα από τον αδόκητο και άγουρο θάνατο ενός νέου αλλά και ξεχωριστού για το ήθος του και την αρετή του ανθρώπου. Στους δε γονείς και οικείους του, των οποίων κατανοούμε απολύτως το οδυνηρό άλγος που αυτή τη στιγμή αισθάνονται, υποδεικνύουμε ως παραμυθία την υπερηφάνεια την οποία πρέπει να νιώθουν για τη γέννηση ενός τέτοιου γιου!!