Ο κύκλος

>> Του Νίκου Δάνου Γεωργούλη

Απογευματάκι στη Λαγκάδα, πριν μερικές μέρες. Από τις γραφικότερες περιοχές του νησιού. Πρώτοι οι Βρονταδούσοι από τους Χιώτες ανακάλυψαν τα κάλλη της, εσχάτως και οι Τούρκοι. Μια μεγάλη παρέα με διακριτικά «Γ’ ΕΜΑΚ Επανένωση» ψάχνει να καθίσει. «Παλιοσειρές» φαινότανε από μακριά, άσπρα μαλλιά, κοιλίτσα, γερτοί ώμοι, σημάδια του πανδαμάτορα χρόνου.

Έτσι όπως τους κοιτούσα θυμήθηκα εκείνον τον Ιούλη του ’74. Νέος τότε επιστρατεύθηκα μαζί με όλους τους Έλληνες να διαφυλάξομε τα σύνορα της πατρίδας από τους Τούρκους.

Όλα άρχισαν στις 15 Ιουλίου του ‘74 όταν η Χούντα της Ελλάδας με πραξικόπημα έριξε το Μακάριο της Κύπρου. Οι Τούρκοι άρπαξαν την ευκαιρία και από τότε κατέχουν το 40% του νησιού. Στην Ελλάδα η χούντα κήρυξε γενική επιστράτευση, που έμοιαζε περισσότερο με φαρσοκωμωδία. Εμείς υποτίθεται φυλάγαμε την περιοχή Λαγκάδας, Συκιάδας, χωρίς τα απαραίτητα εφόδια. Εγώ αντί όπλο είχα μια πιστολοθήκη κρεμασμένη στη ζώνη μου.

Μπροστά σ’ αυτήν την τραγική κατάσταση η Χουντική Κυβέρνηση κατέρρευσε. Ο στρατός παρέδωσε τη διακυβέρνηση της χώρας στους πολιτικούς. Ήταν η νύχτα της 23^ης με 24^ης Ιουλίου ο Καραμανλής από την Γαλλία όπου ζούσε αυτοεξόριστος προσγειωνόταν δύο τα ξημερώματα με το αεροπλάνο του Γάλλου Προέδρου στην Ελλάδα και πήγαινε γραμμή στη Βουλή να ορκιστεί. Εκεί στο Σχολείο της Συκιάδας, ξάγρυπνοι ακούγαμε τις εξελίξεις από ένα αδύναμο τρανζιστοράκι. Ο κύκλος για τη Μεταπολίτευση άνοιγε.

Σαράντα χρόνια από τότε ακριβώς. Ανήκω σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι η μεταπολίτευση ήταν η καλλίτερη περίοδος της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ποτέ άλλοτε η πατρίδα μας δε γνώρισε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ευοίωνο, χωρίς προβλήματα, ξεσηκωμούς, πολέμους. Διαφωνώ με εκείνους που υποστηρίζουν ότι στη Μεταπολίτευση χάθηκε η ευκαιρία για μια ολοκληρωτική ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου. Είναι οι γνωστοί ακραίοι «επαναστάτες» που υπάρχουν σε κάθε εποχή. Μια αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία φτάνει. Μα αρκεί και μόνο η σημερινή ειδησεογραφία.

Έπινα τον καφέ και παρακολουθούσα τους γύρω. Πόσοι άραγε να θυμούνται εκείνον τον Ιούλη του ‘74; Έμεινα κατάπληκτος όταν συνειδητοποίησα ότι οι κάτω των πενήντα δεν γνωρίζουν. Έψαξα τριγύρω να βρω συνοδοιπόρους. Εγώ και ελάχιστοι ακόμη. Οι υπόλοιποι γεννημένοι και μεγαλωμένοι στα χρόνια της μεταπολίτευσης, στα καλά χρόνια με τις παχιές αγελάδες.

 Έτσι εξηγούνται πολλά!!! Και πρώτα απ’ όλα γιατί οι κάτω των 50 – 55 χρόνων σκέπτονται διαφορετικά. Κρίμα. Η νέα γενιά, η κάθε νέα γενιά, δεν διδάσκεται από τα παθήματα της προηγούμενης. Ίσως το γονίδιο του Έλληνα να φταίει που αρέσκεται να ταυτίζεται περισσότερο με τα ελαττώματα παρά με τις αρετές του; Ή να δεχτούμε ότι οι άνθρωποι που δε σκέφτονται σωστά δεν τους λείπει το μυαλό, αλλά η πληροφόρηση; Τους μιλάς και δεν σε ακούνε. Προτιμούν να πάθουν παρά να μάθουν. Θέλουν τις δικές τους εμπειρίες. Κι όμως θα μπορούσαν πάνω στα δικά μας παθήματα να κτίσουν και να προχωράμε.

Και η δική μας γενιά ξεκίνησε με φόρα. Νομίζαμε ότι θα μετακινούσαμε τα όρη, θα σηκώναμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, φωνάζαμε για Αλλαγή. Έγιναν πολλά, πάρα πολλά, όμως στο τέλος μια πικρή γεύση χάλασε την όλη εικόνα της Μεταπολίτευσης.

Απωλέσαμε κεκτημένα, χάσαμε μάχες, αλλά πιστεύω θυσία στο να κερδηθεί ο πόλεμος. Αγνοήσαμε τη ρήση ενός σοφού: «Τα όρη μπορεί και να μετακινηθούν, αλλά ποτέ μην πιστέψετε ότι ο άνθρωπος αλλάζει χαρακτήρα». Αυτό είναι το κλειδί. Μας ξεγέλασαν, τους εμπιστευτήκαμε, μας πρόδωσαν, στο τέλος τους πληρώσαμε και το λογαριασμό.

Ας προσέξει τουλάχιστον η νέα γενιά τώρα που θα πιάσει το τιμόνι. Για παράδειγμα η νέα Δημοτική Αρχή που ξεκινάει με μηδενισμένο το κοντέρ. Οι χαρακτήρες των ανθρώπων μπορεί να αποδειχθεί η «αχίλλειος πτέρνα» μιας παράταξης, μιας ολάκερης γενιάς.

Ένας νέος κύκλος ανοίγει. Είναι δύσκολος αλλά θα τα καταφέρομε. Τούτος ο Λαός ποτέ δεν κώλωσε, τώρα θα κωλώσομε;

Ιδανική ώρα για καφέ στη Λαγκάδα. Ο ήλιος βουλιάζει πίσω στο βουνό. Οι «παλιοσειρές» τακτοποιήθηκαν. Οι Τούρκοι δεν κάνουν απόβαση, αποβίβαση κάνουν μαζική από τα κότερα τους στις απέναντι ταβέρνες. Κόσμος συνεχίζει να έρχεται, τα πάρκιγκ γέμισαν. Κορίτσια κι αγόρια σουλατσάρουν, όλη η ομορφιά του κόσμου πάνω τους. Η μυρωδιά του χταποδιού σε προκαλεί να συνεχίσεις με ουζάκι.

Ιούλης 1974 - Ιούλης 2014. Καμία σχέση ή αλλιώς τα χρόνια της Μεταπολίτευσης.