«Στου λωλού την κασίδα…»

>>  Γράφει ο Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης

Κούρεμα αμνών και κούρεμα αρμυρικιών. Κουρέματα άσχετα φαινομενικά αλλά με  πολλά  κοινά στοιχεία και μηδαμινές διαφορές. Το κούρεμα των αμνών γίνεται στο τέλος της άνοιξης (το Μάιο). Τότε σφίγγουν οι ζέστες και τα πρόβατα σύμφωνα με τους τσελιγκάδες πρέπει να «ελαφρύνουν» από το μαλλί που κουβαλούν για να αντέξουν την καλοκαιρινή κάψα. Ο λόγος βέβαια δεν είναι μόνο αυτός, αφού το μαλλί τους φέρνει αρκετά  ικανοποιητικές προσόδους. Απ’ ό,τι πληροφορούμαστε μάλιστα πολλοί απ’ αυτούς εγκαταλείπουν τις παραδοσιακές μεθόδους κουράς με το ψαλίδι για χάρη της σύγχρονης τεχνολογίας, που αποφέρει οικονομία χρόνου και εύκολο χρήμα.

Αν ακόμη αναρωτιέστε πού το πάω, τι δουλειά μπορεί να έχει το κούρεμα των προβάτων με το κούρεμα των αρμυρικιών, οφείλω να αποσαφηνίσω  ότι στο Βροντάδο, στη θέση Πετροκάραβο, καθιερώθηκε πλέον η καλοκαιρινή ετήσια κουρά των αρμυρικιών που βρίσκονται στο δυτικό μέρος του και σχηματίζουν μια μικρή δεντροστοιχία. Πριν προχωρήσουμε ας κάνουμε γνωστό ότι σήμερα τα δέντρα  αυτά –επιμένουμε στο «δέντρα», αφού δεν μπορούμε να βιάσουμε τη φύση και να τα κάνουμε με το έτσι θέλω θάμνους- θα είχαν ύψος τουλάχιστο 3 μέτρα και θα σχημάτιζαν μια υπέροχη δεντροστοιχία, που θα χάριζε τη σκιά της στους περιπατητές, στους λουόμενους, που τώρα πληρώνουν αδρά για σκιά σε διπλανές παραλίες, σε κάθε άνθρωπο που στο καλοκαιρινό καμίνι ήθελε λίγη δροσιά. Συγχρόνως θα προστάτευε τα υπόλοιπα φυτά που είναι εκεί από τη χειμωνιάτικη σοροκάδα και θα συγκρατούσε το χώμα από τη διάβρωση του κύματος.

Αυτά θα μπορούσαν να γίνουν αν τα αρμυρίκια έμεναν αρμυρίκια και δε γινόταν του λωλού η κασίδα στην οποία θα μάθαιναν οι επίδοξοι δημοτικοί μπαρμπέρηδες. Κοντολογίς τα δέντρα αυτά, παρά το γεγονός  ότι ο κορμός τους έχει φτάσει σε διάμετρο τα 20-25 εκατοστά, παρά το γεγονός ότι έχουν στερηθεί τα χοντρά κλαδιά τους, παρά το γεγονός ότι δεν τους έχει μείνει φύλλο για φύλλο, συνεχίζουν να ζουν κουρεμένα σε μορφή κουτιού για χατίρι ολίγων «εκλεκτών» δημοτών και μη που ενοχλούνται,  επειδή στερούνται της άπλετης θέας προς τη θάλασσα. Αδιάψευστος μάρτυρας η συνοδευτική φωτογραφία.

Κουρά λοιπόν στα πρόβατα που δεν έχουν τη δυνατότητα να αποφύγουν το αεροψάλιδο του αφεντικού τους, ούτε να διαμαρτυρηθούν βελάζοντας (είναι ξακουστή η σιωπή των αμνών), κουρά και στα αρμυρίκια που ούτε  κι αυτά μπορούν να αντιδράσουν στο αλυσοπρίονο που τα αλέθει, αβέβαια αν θα ξαναπετάξουν κλώνους και ζωή. Άτριχα τα μεν, άκλαδα τα δε. Κέρδος από το μαλλί στα μεν, κέρδος από την «καλλωπιστική παρέμβαση» στα δε, εξαργυρωνόμενο στο εγγύς εκλογικό μέλλον... Συνωστισμός μεταξύ των προβάτων που κάνει εύκολη την ακινητοποίηση και την κουρά τους, συνωστισμός και μεταξύ των αρμυρικιών (φυτεμένα 50 εκατοστά το ένα από το άλλο) που  κάνει παιχνίδι την καλλιτεχνική έκφραση των… ψαλιδοχέρηδων. Και τέλος αφού δεν έχουν κάτι άλλο να μας δώσουν, σφαγιασμός των μεν, σφαγιασμός των δε.

Πολύς  λόγος θα πείτε για μια σφαγιασμένη –χωρίς υπερβολή- δεντροστοιχία. Από τα μικρά όμως και πολλές φορές ασήμαντα για ορισμένους πράγματα κρίνεις αν είναι ικανοί οι άνθρωποι για τα σημαντικά  και τα μεγάλα. Τα τελευταία χρόνια έχει μπει στο μάτι του κυκλώνα  μια δεντροστοιχία που σε κάποιους δεν αρέσει. Αύριο κιόλας θα έχει σειρά  κάτι άλλο πολύ  πιο  σημαντικό για τη  ζωή μας και την ποιότητά της και το να αποφασίζουν οι λίγοι και δυνατοί για όλους εμάς χωρίς εμάς να γίνεται κανόνας.   

Είναι γνωστή  και εύκολη η τακτική του «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι». Ακόμα  πιο εύκολη είναι η χρήση της κοινωνικής «ασπιρίνης» που χρησιμοποιούν για γιατρικό αντί για παυσίπονο. Αυτό κάνουν σήμερα οι κάθε λογής εξουσιαστές μας. Δίνουν ασπιρινίτσες για να κουκουλώσουν προβλήματα, αντί να τα λύσουν. Αποτελειώνουν την «καμένη γη» που παραλαβαίνουν, αντί να την αναστήσουν. Εμποδίζει το δέντρο, «αποκεφαλίζει» το δέντρο. Εμποδίζει το παρτέρι, κατεδαφίζει και ξανακάνει άλλο παρτέρι. Δημιουργεί πονοκέφαλο ο δρόμος, μονοδρομείται ο δρόμος κ.ο.κ. Γνωρίζουν πολύ  καλά πως για να σχεδιάσεις, να προγραμματίσεις, να υλοποιήσεις πρέπει ήδη να έχεις απαντήσει σε πέντε απλά ερωτήματα: στο «τι», στο «γιατί», στο «πού», στο «πότε» και στο «πώς», αλλά προτιμούν να μην κουράζουν το μυαλό τους με τέτοιους προβληματισμούς.

 Να γιατί μια ζωή τραβάμε κουπί, τραβάμε κουπί κι απ’ το μόλο δε απομακρυνόμαστε, αφού είμαστε δεμένοι σ’ αυτόν· γιατί ακριβώς αποδεχόμαστε χωρίς αντίσταση, χωρίς ψάξιμο πράγματα από πολύ πολύ απλά μέχρι πολύ σοβαρά.-