Στηρίζει Φρεζούλη ο Δήμος Αβδελιώδης

>> Γράφει ο Δήμος Αβδελιώδης

Στην υπάρχουσα πολιτική και οικονομική συγκυρία της χώρας, ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης γίνεται πλέον o σημαντικότερος, αυτές τις ιστορικές στιγμές, γιατί μπορεί να κάνει πράξη αυτά που δεν έχει μπορέσει και ούτε μπορεί δυστυχώς- όχι μόνον από δομική ή από συνταγματική άποψη- να πραγματοποιήσει η κεντρική πολιτική σκηνή του ελληνικού κράτους από την ίδρυσή του.

Η μικρή όμως αυτή αυτοδιοικητική δομή εξουσίας, μέσα στον περιορισμένο της χώρο, υπάγεται σε αμεσότερο και ευκρινέστερο έλεγχο από τους πολίτες του Δήμου, ακριβώς λόγω της συνάφειας, της οικειότητας και της δυνατότητας εποπτείας του συγκεκριμένου  χώρου ενός Δήμου, με τη γνώση της εικόνας του και των προβλημάτων του.

Έτσι, μιλώντας για την τοπική αυτοδιοίκηση, έχουμε την περίπτωση μιας πιο άμεσης Δημοκρατίας απ' όσο η ευρύτερη κοινοβουλευτική, αφού η δημοτική αρχή εξουσιοδοτείται να νομοθετεί  και να αποφασίζει επάνω στα συγκεκριμένα και ορατά προβλήματα των δημοτών. Το σημαντικότερο είναι πως δεν εμποδίζεται να οραματίζεται, να σχεδιάζει και να υλοποιεί  καινοτόμες, καινούργιες, αλλά και παλιές, περιφρονημένες ιδέες, από τη σοφία της μεγάλης παράδοσης, για να καρποφορήσουν οι εντόπιες παραγωγικές δυνάμεις με τις δεξιότητές τους, σε όλα τα είδη της ανθρώπινης, πολιτισμικής δραστηριότητας και να διαχειρισθούν τη μοναδικότητα του χώρου και των ευδόκιμων προιόντων του. Γιατί η πρωτογενής και οικεία παραγωγή κάθε αυτόνομου γεωγραφικού και ιδιοκλιματικού χώρου, δεν επιβάλλεται μόνο με τους νόμους των ανθρώπων αλλά κυρίως με τον αφουγκρασμό και τον σεβασμό του ανώτερου φυσικού νόμου. 

Πράγματι, η διαφορετικότητα και η ιδιαιτερότητα των γεωγραφικών, πολιτισμικών και ιστορικών αυτών διαμερισμάτων στην Ελλάδα, που κατά το πλείστον ταυτίζονται με τα όρια των νέων Δήμων, μαζί με τον θαλάσσιο χώρο και το πλήθος των νησιών αποτελεί παγκόσμια μοναδικότητα. Καμιά άλλη χώρα στο κόσμο δεν έχει αυτή την ποικιλία και πολυπλοκότητα. Αυτό που ονομάσθηκε ελληνικός πολιτισμός και θεμελίωσε τα γράμματα, τις επιστήμες και τον ουμανιστικό πολιτισμό σε παγκόσμιο επίπεδο, ήταν γέννημα ενός φυσικού πολιτισμού της υπαίθρου και της θάλασσας, αλλά και του διαρκούς ανταγωνισμού και της άμιλλας των αυτόνομων πόλεων - κρατιδίων.

Ο θεσμός αυτός της αυτοδιοίκησης είχε  μεγαλουργήσει κατά το ιστορικό παρελθόν στη Χίο - ως αυτόνομου κρατιδίου - και κατά την περίοδο της Ιωνικής επανάστασης, διαθέτοντας στόλο με  εκατό τριήρεις δίπλα στους Αθηναίους, προιόν της ευμάρειας και της δύναμής της, αλλά ακόμα και κατά την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όταν το 1566, μετά την εκδίωξη των Γενουατών ύστερα από 200 χρόνια κυριαρχίας, η Μεγάλη Πύλη ανέθεσε τη διακυβέρνηση του νησιού σε Χιώτες προκρίτους. Ο πληθυσμός της έφτασε στις 117.000 ανθρώπους, με μοναδικά προνόμια αυτονομίας σε σχέση με όλες τις άλλες κτίσεις των Οθωμανών, και τον εμπορικό της στόλο οχυρωμένο με κανόνια να κυριαρχεί στις θάλασσες. Με μεγάλη ανταγωνιστική βιοτεχνία μεταξιού και βυρσοδεψείων, με διάθεση των μοναδικών της εσπεριδοειδών στη ρώσικη αγορά, εκτός από την παραγωγή της μαστίχας, ενώ πολλοί Χιώτες κατέλαβαν υψηλές διοικητικές θέσεις σαν διπλωμάτες ή σαν ηγέτες στις Παραδουνάβιες χώρες.

Παρέθεσα τα στοιχεία αυτά από την ιστορική εμπειρία όχι τόσο για την ενθύμησή της, όσο για την εκτίμηση ότι, είτε η καταστροφή,  είτε η πρόοδος ενός τόπου, δεν εξαρτάται τόσο από τις ξένες κυρίαρχες δυνάμεις, όσο από την δική μας αυτοκυριαρχία, τη λογική, τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία. Οι δυνάμεις της  ζωής και της δημιουργίας νικούν πάντα την αδράνεια και την παθητικότητα της μιζέριας και της μοιρολατρείας.                                                                               

Όχι μόνον η Χίος αλλά και ολόκληρος ο Περιφερειακός ελληνισμός  της Μικράς Ασίας, του Εύξεινου Πόντου, των Παραδουνάβιων χωρών και της Αιγύπτου, μεγαλούργησαν διαχρονικά κάτω από συνθήκες ξένης κυριαρχίας. Πέρσες, Ρωμαίοι, Οθωμανοί, Γερμανοί,  δεν έγιναν η αιτία, ούτε το άλλοθι,  για να ανακόψουν τις δημιουργικές δυνάμεις της δράσης και της προόδου.

Η σημερινή πρόοδος και ανάκαμψη της Χίου, όπως και κάθε Δήμου ανά την Ελλάδα,  θα εξαρτηθεί  αποκλειστικά και μόνο από το ηθικό κύρος, τον ενθουσιασμό, την αγάπη, τον ανιδιοτελή και τον πρακτικό χαρακτήρα της ηγετικής ομάδας που θα αναλάβει το τιμόνι της αυτοδιοίκησης.

Καταθέτω αυτή τη συλλογιστική μετά από τη συνάντηση και γνωριμία μου με μια νεαρή και ιδιαίτερα δυναμική γυναίκα, την Ερμιόνη Φρεζούλη, υποψήφια Δήμαρχο της Χίου, με ένα εξαιρετικό και ρεαλιστικό πλαίσιο δράσης από την παράταξη της Χιακής Συμπολιτείας, που με εντυπωσίασε  και με ενέπνευσε με την καθαρότητα και την ωριμότητα της σκέψης της.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετούς παραμονής μου στη Χίο, είδα και επαίνεσα όλες τις κοινωφελείς προσπάθειες όλων των δημάρχων που εναλλάχθηκαν στην εξουσία και ποτέ δεν έψεξα κανέναν δημόσια για τις λάθος επιλογές του ή την αδράνεια του μπροστά σε φλέγοντα ζητήματα. Κι αυτό, όχι για να γίνω αρεστός, αλλά από την πεποίθησή μου, πως όλοι όσοι εμπλέκονται με τα κοινά, έχουν τις καλύτερες προθέσεις.

Η κάθε αποτυχία λοιπόν δεν είναι θέμα κακής πρόθεσης αλλά πιθανότερα ελλιπούς γνώσης, οπτικής ή αντίληψης ή και περιβάλλοντος, για τα οποία μπορεί καθένας και πρέπει να κρίνεται, αλλά όχι να κατηγορείται.

Όμως, αυτή μου η πεποίθηση δεν με εμποδίζει, εκτός από το να κρίνω τα πρόσωπα, και να τα αξιολογώ. Όπως θα έπρεπε να τα κρίνει και να τα αξιολογεί και κάθε απλός πολίτης.

Η μεγάλη ιστορική και πoλιτισμική παράδοση του Νησιού απαιτεί, με πνεύμα νηφάλιο και ορθό, την διαρκή ανανέωση και την αναθεώρηση των μέχρι τώρα καθιερωμένων  επιλογών. Η Χίος, στις επικείμενες εκλογές της αυτοδιοίκησης, έχει όλες της προυποθέσεις να εκμεταλλευθεί αυτόν τον σημαντικότατο μοχλό εξουσίας, για να στήσει ένα Δήμο υπόδειγμα, αποδεικνύοντας ότι η κρίση δεν είναι μια ασθένεια αλλά μια μεγάλη ευκαιρία αναγέννησης.

Χωρίς λοιπόν να διεκδικώ, αλλά και ρητά, χωρίς να αποδέχομαι τώρα ή μετά κανένα αντάλλαγμα, δημοσιοποιώ τη σκέψη μου, μόνο και μόνο από το αδιάπτωτο ενδιαφέρον και την αγάπη μου για την ιδιαίτερή μας πατρίδα.