Πέρασε νύχτα (και) η αύξηση του ωραρίου!!!

>> Γράφει ο Βασίλης Μαυρέλος 

Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων &Νηπιαγωγών Χίου για τη Νέα Ανεξάρτητη Ριζοσπαστική Κίνηση

Σε πραγματικό κάτεργο μετατρέπει το σχολείο η ψήφιση, νύχτα στη Βουλή, του επικαιροποιημένου Μεσοπρόθεσμου που  ανάμεσα στα άλλα προβλέπει μείωση των προσλήψεων αναπληρωτών με παράλληλη αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών από τη νέα σχολική χρονιά.

Ήδη τα καθεστωτικά ΜΜΕ και εφημερίδες αρχίζουν να «εξειδικεύουν» σε ώρες την επικείμενη για τον καθένα μας αύξηση ωραρίου, αλλά και να παρουσιάζουν χαλκευμένα στοιχεία του Υπουργείου, συκοφαντώντας  τον έλληνα εκπαιδευτικό ότι δουλεύει λιγότερες ώρες από συναδέλφους άλλων χωρών, ενώ ισχύει το αντίθετο!

Αυτή η βίαιη φαλκίδευση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών, που μετά την εξαθλίωση του μισθού τους εξαναγκάζονται  σε επιπρόσθετη και απλήρωτη εργασία 2, 3 ή και 4 ωρών την εβδομάδα, όχι μόνο θα σημάνει εκτεταμένες μετακινήσεις και συμπληρώσεις ωραρίων από σχολείο σε σχολείο και από την πρωινή στην απογευματινή ζώνη (γιατί πώς να συμπληρώσουν όλοι 24, 25, 26, 27 ώρες στην πρωινή ζώνη;), αλλά κλέβει τη δουλειά και το ψωμί των νέων συναδέλφων, ανοίγοντας το δρόμο της οριστικής ανεργίας και των απολύσεων για χιλιάδες αναπληρωτές.

 Σε συνδυασμό δε  με το κατάπτυστο Π.Δ. για την αξιολόγηση, την ομηρία, τη χειραγώγηση, τη μισθολογική στασιμότητα, την εργασιακή τρομοκρατία και τις απολύσεις που επιφέρει, δημιουργείται πια ένα τοπίο ζόφου για τον καθένα μας. Η αποδόμηση του δημόσιου σχολείου συντελείται με θεαματικούς ρυθμούς.

Απέναντι σε μια τέτοια πραγματικότητα, η κατά καθήκον «αντίδραση» της συνένοχης πλειοψηφίας της ΔΟΕ, που έβλεπε ασυγκίνητη ένα-ένα τα τραίνα με τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα να περνούν, δεν πείθει κανέναν. Οι λεονταρισμοί της και οι λεκτικές της κορόνες για «στοχοποίηση» των εκπαιδευτικών, λειτουργούν αποπροσανατολιστικά για να αποσείσουν τις μοιραίες και ιστορικές τους ευθύνες για την κατάσταση που βιώνουμε. Αποτελούν δε πρόκληση για τη μαχόμενη εκπαίδευση τέτοια κροκοδείλια δάκρυα του κυβερνητικού εργατοπατερισμού αλλά και του κομματικού συνδικαλισμού της ήττας, που οδήγησε έναν κλάδο στην αδράνεια και την παθητικότητα και από κει στη δαμόκλειο σπάθη της  αξιολόγησης-χειραγώγησης-απόλυσης και σε μια εργασία- κάτεργο.

Συνάδελφισσες-οι, πριν το χορό του Ζαλόγγου, που μας προτείνουν υπάρχει για όλους μας ένας και μόνος δρόμος. Αυτός της  αντίστασης, της γενικευμένης σύγκρουσης και της ανατροπής. Κάνοντας πέρα τις υπάρχουσες συνδικαλιστικές ηγεσίες και τον κομματικό συνδικαλισμό, οργανώνοντας πραγματικούς αγώνες, απεργία διάρκειας, ξεσηκωμό όλου του κόσμου της εργασίας. Πριν μας τελειώσουν όλους, ας εγερθούμε !