Το παιχνίδι των ισχυρών με τη «διχόνοια» και την «ομόνοια»

>> Γράφει ο Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης  

Εννοιολογικά η διχόνοια είναι η ασυμφωνία γνωμών ή  φρονημάτων, ο διχασμός, η κατάσταση έχθρας και μίσους, η δυσαρμονία στις ανθρώπινες σχέσεις. Αντίθετα, ομόνοια είναι η ομοφροσύνη, η ταυτότητα αντιλήψεων, η σύμπνοια, η διάθεση για αρμονική συμβίωση, το μόνοιασμα.

Πολλά έχουν  ειπωθεί για τη διχόνοια που «μαστίζει τη φυλή μας», που μας  κάνει υποχείρια  τρίτων και μας προκαλεί τραγωδίες, αλλά  και για την ομόνοια η οποία θα μπορούσε να  κάνει τα αδύνατα δυνατά. Το θέμα είναι -και οι δύο αυτές καταστάσεις που υπάρχουν έμφυτες στην ανθρώπινη φύση- να μη γίνονται εργαλεία στα χέρια επιτήδειων προκειμένου να μας άγουν και να μας φέρουν, ανάλογα των περιστάσεων και των επιθυμιών τους. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, ότι είτε η διχόνοια είτε η ομόνοια δεν αφορούν μόνο τη φυλή μας, αλλά όλες τις φυλές του κόσμου. Προπάντων αφορούν το σκοπό της επικράτησης της  άρχουσας τάξης πάνω στο λαό και τον ανειρήνευτο αγώνα του δεύτερου για να απαλλαγεί από την καταπίεση και την εκμετάλλευση.

 Το «διαίρει και βασίλευε» αποτελεί την πάγια τακτική των παλιών και σύγχρονων αυτοκρατοριών με σκοπό την αποδυνάμωση και τον εξανδραποδισμό του λαού, την υποταγή του κάτω από τη δική τους εξουσία  και όχι την ευημερία του. Να γιατί «οι παλιάνθρωποι ενώνονται σαν τις σάπιες σταφίδες», όπως έγραφε  ο Λασκαράτος. Ποιος καλλιεργεί το μίσος ανάμεσα στους λαούς, ποιος τους οδηγεί στα σφαγεία των πεδίων των μαχών, ενώ  ο ίδιος τους παρατηρεί από μακριά τρίβοντας τα χέρια;

Ποιος από τους «συμμάχους» μας νοιάστηκε για την ομόνοια της φυλής μας και όχι για τη νομή της εξουσίας, ώστε να φοβόμαστε κιόλας μην πουν οι εξουσιαστές το «αν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει λευτεριά»;  Ποιος χρεώνει σε ένα λαό τη διχόνοια, σαν «σαράκι και κατάρα», για να αποκρύψει τον πρόστυχο ρόλο που παίζουν οι ισχυροί της γης στις τραγωδίες του; Ποιος κοροϊδεύει το λαό περί «ενότητας  και ομοψυχίας» στους εθνικούς στόχους,  που δεν είναι άλλοι από αυτούς που προσφέρουν γη και ύδωρ στους ισχυρούς «συμμάχους», για να αιματοκυλούν όσους έχουν διαφορετική γνώμη από τη δική τους; Ποιος θεωρεί μόνοιασμα τον ψευτοπατριωτισμό της άρχουσας τάξης, προσπαθώντας ταυτόχρονα να τον περάσει και σαν πατριωτισμό ενός ολόκληρου λαού; «Να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ»;

Ποιος παροτρύνει το λαό στη δημόσια επαιτεία, στη δημόσια ξευτίλα του «όλοι μαζί για ένα  πιάτο φαΐ»; Ποιοι «όλοι μαζί»; Οι Κροίσοι με τους πεινασμένους; Οι λύκοι με τα πρόβατα; Οι θύτες με τα θύματα; Αυτό είναι η ομόνοια; Αυτό είναι ομοφροσύνη; Πού είναι η διάθεση για αρμονική συμβίωση και σύμπνοια στη δράση για τον άνθρωπο και το περιβάλλον «όλοι μαζί μπορούμε»; Ο μεγαλοβιομήχανος που ρυπαίνει αλλά και έχει να  πληρώνει για τη ρύπανσή του και ο άφραγκος, ο εξαθλιωμένος, ο απολυμένος εργάτης; Ο μεγαλοεργοδότης και ο ξεζουμισμένος άρρωστος συνταξιούχος; Ο εμπρηστής οικοπεδοφάγος και ο εθελοντής της αναγέννησης του φυσικού πλούτου;  «Όλοι μαζί»; Όλοι μαζί και στο μεγάλο φαγοπότι των κονδυλίων της λυκοσυμμαχίας; Είμαστε  κι εμείς εκεί; «Όλοι μαζί τα φάγαμε»; Ποιος αποκαλεί το αυγάτισμα του κέρδους «δίκαιη ανάπτυξη», βάζοντας στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς της «δικαιοσύνης» του τον εργάτη ή τον άνεργο;

Κανείς δεν αμφιβάλλει πως πίσω από τη διχόνοια κρύβεται η αλαζονεία, η απαξία, η φιλαυτία, ο φθόνος, η ζήλια, η μισαλλοδοξία, η πλεονεξία. Αλλά… υπάρχει ένα «αλλά». Όταν η διχόνοια γίνεται οδοστρωτήρας  κάθε έννοιας δικαίου, μοχλός καταπίεσης, εκμετάλλευσης  και εξανδραποδισμού των λαϊκών μαζών, προκειμένου να εδραιώσει τη ματωμένη της κυριαρχία η ολιγαρχία του πλούτου, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Οφείλουμε να αμφιβάλλουμε για το αν η διχόνοια είναι σπόρος του λαού και να διερευνούμε  ποιος θα είχε συμφέρον να τη σπείρει.

Όσο η ζωή ενός λαού χειροτερεύει, όσο αυτός αντιμετωπίζεται σαν εργαλείο κερδοφορίας, σαν κρέας των επεκτατικών πολεμικών μηχανών των μονοπωλίων, τόσο η ταξική  πάλη θα οξύνεται αναπόφευκτα, τόσο θα γίνεται πιο δυνατή, χωρίς τελειωμό. Έτσι, δεν είναι ανάγκη να αναγάγουμε  τη διχόνοια σε αιτία πάσης νόσου του λαού, ούτε  και την ομόνοια σε φόρμουλα ίασής της,  όπως μας έχουν επιβάλλει αυτοί που επιδιώκουν να σερνόμαστε στο χώμα, αυτοί που προσπαθούν να φτάσουμε στην αυτολύπηση, για να εδραιώσουν τα εξουσιαστικά και εκμεταλλευτικά τους συμφέροντα.

Οι εξελίξεις στον ευρύτερο χώρο μας είναι επικίνδυνες. Ας αξιοποιήσουμε την πείρα μας, ας ενεργοποιήσουμε την ιστορική μας μνήμη, παλιότερη και πρόσφατη κι ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας όσον αφορά τον πραγματικό εχθρό που ήδη πλέει στα νερά μας, που πατά ήδη το χώμα μας. Ας μη ξεχνούμε το ρόλο των «προστατών» μας στη βυζαντινή, τη νεότερη, αλλά και τη σύγχρονη Ιστορία.

Ας καταδείξουμε ποιοι είναι εκείνοι που επιδιώκουν πρώτοι απ’ όλους τη διχόνοια, παρουσιάζοντας τα γεράκια του  πολέμου σαν περιστέρια φέροντα κλάδο ελαίας. Ο λαός οφείλει να βρίσκεται σε ετοιμότητα, δημιουργώντας τη δική του ομόνοια και απεμπολώντας την καθοδηγούμενη διχόνοια, δυναμώνοντας τις λαϊκές συμμαχίες, τη στιγμή που ο πόλεμος βρίσκεται στη γειτονιά μας. Καμιά εμπλοκή σε επεκτατικούς οικονομικούς πολέμους, καμιά αλλαγή των συνόρων. Ενωμένοι! Γιατί ο λαός δε μισιέται ανάμεσά του και του πρέπει η λευτεριά, για να είναι αφέντης  και νοικοκύρης στον τόπο του.-