Ο μπακάλης σαν φτωχάνει…

>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη

Απόσπασμα άποψης έναντι ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥ

Αν σκεφτεί κανείς αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, σίγουρα δεν θα εντυπωσιαζόταν και με το «ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥ» , αφού τέλειωσε πλέον η ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΧΡΟΝΟΥ ΤΑΦΗΣ… Και αφού απήλθε η ευμάρεια (διευκόλυνση) του χρόνου, τώρα ήλθε η ώρα της πληρωμής των ζωντανών για τους νεκρούς, αφού οι ζωντανοί – νεκροί δεν υποπτεύθηκαν πως πρέπει να πληρώσουν ακόμα και για τους αποδημήσαντες εις Κύριον∙ μια και κάποιοι είχαν την εντύπωση ότι θα λυτρωνόταν από τα δεινά τού μάταιου τούτου κόσμου και θα γινόταν μέτοχοι της παραδείσιας ζωής! Στο σημείο αυτό να επισημάνω πως για να απομακρυνθούμε από τον ύπνο της ζωής, είναι προϋπόθεση πρώτα να απαλλαγούμε από αυτόν∙ και να υποπτευθούμε έστω, πως η βαθύτερη γνώση της σχέσης των ζωντανών με τους πεθαμένους φαίνεται να αποτελεί το ανεκτέλεστο χρέος των ζωντανών. Επί του προκειμένου όμως δεν γνωρίζω από πού προκύπτει η υποχρέωση χρηματικής καταβολής για τους νεκρούς που δεν χρωστούν. Αντίθετα προσφέρουν∙ αφού επιστρέφουν στο χώμα γινόμενοι βρώμα σκωλήκων και χοϊκή λίπανση . Αυτό λοιπόν που ενδιαφέρει την πολιτεία (και όχι μόνο), είναι η χρηματική πρόσοδος εκ μέρους των ζωντανών και όχι η πραγματικότητα του θανάτου. Το ενδιαφέρον λοιπόν για τον αναπόφευκτο φυσικό νόμο, η πολιτεία το μεταφέρει στους…ζωντανούς, αφού εκτιμά πως ενδιαφέρεται για να εξασφαλίσει χώρο για τους μέλλοντες θανατοποινίτες!

Το να εφαρμόζονται όμως μέτρα χωρίς έστω την ελάχιστη ανταποδοτικότητα, πολύ περισσότερο να επιβάλλονται «ετσιθελικά» και χωρίς έστω το χάπι της ενημέρωσης που να «δικαιολογεί» ή έστω να απαλύνει τον πόνο από την εφαρμογή ενός αντιδημοκρατικού και παράλογου μέτρου, ιδιαίτερα σε μικρές και φυλλοροούσες επαρχίες και χωριά των 50 και 100 κατοίκων, επιβεβαιώνει μέσω της αναλγησίας και της απανθρωπιάς, ότι ο πνευματικός θάνατος είναι χειρότερος του φυσικού… παρ’ εκτός εάν οι ιθύνοντες με τον τρόπο αυτό επιθυμούν να διαβεβαιώσουν για την ανάσταση των νεκρών και την προσδοκία του παραδείσου μέσω της δευτέρας παρουσίας.

Έτσι η οικονομική διευκόλυνση των ζωντανών προς τους νεκρούς για συγκυριακούς λόγους και μόνο, έχει ως όριο τα πέντε έτη, γιατί οι ζωντανοί –προφανώς-δεν γνωρίζουν ότι η μέριμνα για τους νεκρούς είναι διαρκές και ανεξόφλητο χρέος δικό τους. Καθώς ο αδιάφορος φυσικός νόμος βιώνεται ως οδυνηρή ανθρώπινη πειθαρχία∙ η οποία δυστυχώς δεν έχει ημερομηνία λήξεως με την έλευση του φυσικού θανάτου, καθ’ ότι πριν από αυτόν έχει επισυμβεί ο πνευματικός θάνατος οι συνέπειες του οποίου γίνονται μόνιμες αφού έχουν άμεση σχέση με τη… ζωή των νεκρών. Όμως το χειρότερο είναι ότι οι ζωντανοί νομίζουν πως, επελθών ο θάνατος πάντα ταύτα εξιφάνισται∙ χωρίς να φαντάζονται πως και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει.

Τέλος, μήπως είναι ανάγκη να φροντίζουμε για τη ζωή των ζωντανών, αφού πρώτα διώξουμε το σκοτάδι που μας οδηγούν οι φωτοσβέστες εκμεταλλευτές ακόμα και των αιωνίως αναπαυομένων νεκρών.

Την απάντηση την έδωσε πρώτος ο φωτοδότης Προμηθέας που βέβαια τιμωρήθηκε για την γνησιότητα και ευθύτητα της άποψης του. Αντίθετα σήμερα βιώνουμε και απολαμβάνουμε τα καλά της δημοκοπίας της οποίας ο λόγος επιβάλλεται για το καλό μας…αρκεί να πληρώνει κανείς. Ας σημειώσουμε ακόμα πως οι απανταχού φορολάγνοι - φορομπήχτες φροντίζουν να καλύπτονται στη βάση της λογικής πως, η φοροκλοπή ως μέγιστο αμάρτημα είναι προνόμιο του λαού, για το οποίο είναι ανάγκη να πληρώσει, και όχι των δασκάλων του. Όμως δυστυχώς γι’ αυτούς, πρέπει να γνωρίζουν, όσοι δεν το έμαθαν ακόμα, πως, όλα εδώ πληρώνονται. Δεν μένει λοιπόν παρά να συμφωνήσουμε  με τον Ντοστογιέφσκι και να πούμε: κάλλιο δυστυχής αλλά να γνωρίζω παρά χαρούμενος και κορόιδο.

Στην περίπτωσή μας βέβαια αυτοί που πρέπει να γνωρίζουν είναι οι ζωντανοί, που,

όχι μόνο τα βάρη αλλήλων βαστάζουν, αλλά υπομένουν το αεί δέρεσθαι των γαϊδάρων  αβίωτον βίον βιοσάμενοι, χωρίς να αντιδρούν στην επιβολή, όχι απλώς σε μια δήθεν οφειλή, αλλά στο ψεύδος της υποκρισίας για την παροχή του όποιου… αντισταθμίσματος έστω και με το οποιοδήποτε εφεύρημα του συμβιβασμού!.

                                                         ΝΑΥΠΛΙΩΤΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

                                                         ΚΗΦΙΣΟΥ 30 Α Τ.Κ 14231 Ν. ΙΩΝΙΑ

* Ίσως κάποιοι θεωρήσουν παρωνυχίδα την ανορθογραφία της λέξης ΚΗΦΙΣΟΥ σαν «ΚΗΦΗΣΟΥ». Όμως, πιστέψτε με δεν είναι! γιατί δείχνει αδιαφορία και για τη γλώσσα, αφού το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο τι φάγομεν τι ποίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκομεν. Και όπως δείχνουν τα πράγματα κάποιοι θεωρούν ως μόνο θάνατο τον βιολογικό, και όχι την ουσιαστικότερη και ειδοποιό διαφορά του ανθρώπου από το τετράποδο ζώο, το θάνατο της λογικής…