Ο λεξιλογικός πλούτος της βίας οι εκβιαστές –βιαστές και η βιοπολιτική

>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη

Ίσως και μόνο ο τίτλος του παρόντος να μοιάζει αλαζονικός εκ μέρους μου. Όμως εκ προοιμίου αισθάνομαι την ανάγκη να διαβεβαιώσω, πως ουδεμία αλαζονική χροιά εμπεριέχει η ανάλυση που θα ακολουθήσει, εκτός από την πίστη μου στην έρευνα των γραφών και με μοναδικό στόχο την συμβολή στην εύρεση της αλήθειας η οποία όμως θα σχετίζεται ή και θα στηρίζεται στη λογική των λέξεων. 

Θεωρώ λογικό λοιπόν στην όποια συμβολή μου να κυριαρχήσει η ανάλυση των λέξεων του τίτλου και όχι μόνο…

Θα αρχίσω από δύο λέξεις που έχουν την ίδια ρίζα∙ τον βιασμό και τον βίο και να σημειώσω από την αρχή  πως όσες θα ακολουθήσουν έχουν άμεση σχέση  με τη ζωή (ζάω-ζω ποιήτ.ζώω). Στην παρούσα ανάλυση  θα ανακαλύψουμε πως το ενδιαφέρον βρίσκεται στη σχέση της ζωής με τον βίο, ο οποίος σχετίζεται άμεσα με την βία που δυστυχώς είναι αναγκαία ακόμα και για να ζήσει κανείς βλ. βιοπαλαιστής, αβίωτος ακόμα και η λ. βίωμα που σημαίνει, ότι παραμένει στην ψυχή μας και επηρεάζει τις πράξεις μας. Σύμφωνα λοιπόν με την αλάνθαστη λογική των λέξεων που στηρίζεται σε έδαφος και κυρίως υπέδαφος, που δεν είναι σταθερό…η βία είναι αρχαιότατη λέξη από το (Fια [F είναι το αρχαίο δίγαμμα*]) όπως και ο βίος (Fιος) εμπεριέχουν τη λέξη Fις που σημαίνει ισχύς, δύναμις πρβλ. ισχυρός ρ. ίσχω = συγκρατώ. (βιός = βέλος σχετ. βάλω βολή. εκ του ίημι = ρίπτω).

Όπως έχουμε πεί και σε προηγούμενες περιπτώσεις, το πλήθος και η χρήση των προθέσεων συμβάλει, όχι στο βιώσιμον (του χρέους), αλλά πρωτίστως και επί του προκειμένου στον σχηματισμό του ρ. εκβιάζω (εκ + βιάζω) την εκ-βίαση, τον εκ-βιασμό = εξαναγκασμό (δηλ. αναγκάζω κάποιον με τη  βία προκειμένου να επιτύχω το σκοπό μου), με εκβιαστικό ή και βίαιο (τρόπο). Σχετικές παράγωγες λέξεις είναι ο βίαιος, ο βιαστής, η βιασύνη, το βιός (η περιουσία), η βιωτή (η ζήση η ζωή). Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ακόμα ότι η κατάληξη της ζωής είναι η αποβίωση δηλ. η έξοδος από τη ζωή η εκβίωσις. Ας μη ξεχνάμε όμως και τους… νεκρούς που στην αρχαιότητα λέγονταν λιπόβιοι (λείπ- λιπ + βίος) δηλ. οι στερούμενοι τη ζωή∙ καθώς και τη λ. όλβιος  (ολο-βιος) δηλ. αυτός που έχει ολόκληρο το βιός του το οποίο του χαρίζει ευτυχία μέσα από τη γνώση. Σχετική και η επισήμανση του Ευριπίδη «όλβιος ων όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν» δηλ. ευτυχής είναι εκείνος που μπορεί να διδαχτεί από την ιστορία. Αντιθέτως, άβιος (α στερ.+ βίος) είναι ο στερούμενος τα του βίου ο οποίος ζη βίον αβίωτον (α στερ. + βιωτός) = βίος που είναι δύσκολο να τον ζήσει κανείς. Κοινωνιολογικά και  σύμφωνα με αυτά  που μας αποκαλύπτουν οι λέξεις «η βία είναι σημαντικός παράγοντας στις κοινωνικές εξελίξεις και γι’ αυτό έχει πάρει τη μορφή παγκόσμιου κοινωνικού προβλήματος». Ανάμεσα στα κοινωνικά προβλήματα κυρίαρχη θέση κατέχει το πρόβλημα της βιοπολιτικής, όχι μόνο η ανάλυση του αλλά και η ερμηνεία που δίδει ο καθένας στη νέα αυτή λέξη. Ο όρος της βιοπολιτικής** (βίος + πολιτική) σήμερα στοχεύει στην απλή διατήρηση της ζωής, δηλαδή, στην απλή επιβίωση του ανθρώπινου είδους, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μια χούφτας ανθρώπων∙ και κατά τον Ινδό οικονομολόγο Amartya Sen αντικατοπτρίζεται στην κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα. Καίρια είναι και η επισήμανση επί του θέματος του Μισέλ Φουκώ, ότι στον νεοφιλελευθερισμό υπάρχει διακυβέρνηση και όχι κυβέρνηση και ότι προς το παρόν «δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση πουθενά που να μπορεί να «διαμορφώσει» τη «ζωή» έξω από τους νόμους της αγοράς και της οικονομίας».  Σχετικά, αλλού διαβάζουμε πως «βιοπολιτική» ουσιαστικά σημαίνει πολιτική του φόβου που χρησιμοποιείται σήμερα για να ενσπείρει τουλάχιστον αμφιβολίες και να καλλιεργήσει όσο γίνεται, μέσω του φόβου τη δήθεν επιστημονική αλήθεια (κυρίως από τους διαπλεκόμενους ισχυρούς) και να δημιουργήσει  ένα αίσθημα ενοχής στο λαό, με κύρια επιδίωξη να πειθαρχήσει και να υποφέρει γιατί…αμάρτησε! Αυτό έχει άμεση σχέση με την «πάγκαλη» φράση που μας λέει ότι μαζί τα φάγαμε… και γι’ αυτό για να βελτιώσεις  το επίπεδο της ζωής σου πρέπει να τιμωρηθείς και να υποφέρεις! Έτσι, προωθείται ένα αίσθημα ενοχής -το οποίο ουσιαστικά είναι βία-προβάλλοντας ως ισχυρισμό ότι πρέπει να κοπούν μισθοί και συντάξεις, να αυξηθεί η φορολογία κ.α αντιλαϊκά μέτρα με τα οποία θα μας τιμωρήσουν για την ανευθυνότητά μας. Ο ηθικισμός*** όμως είναι απαραίτητος όρος των ισχυρών προκειμένου να εκμεταλλεύονται τους ανίσχυρους. Το πρόβλημα δεν είναι να τιμωρηθούν οι ανήθικοι γιατί παραβίασαν τους κανόνες της ηθικής, απολαμβάνοντας τις μάσες και τις ξάπλες ως τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες, αλλά να καταλάβουμε εμείς, οι δήθεν αμαρτωλοί, πως η αμαρτία μας (το λάθος μας) θα είναι, να μην αντισταθούμε στους εκβιαστές και βιαστές της λογικής μας.

Και η λογική μάς λέει πως την κρίση τη δημιούργησαν οι δήθεν υπέρμαχοι της ηθικής, μέσω του εκβιασμού και της συνεργασίας με τους ντόπιους διαπλεκόμενους συνεργάτες ψευδολόγους εκ- βιαστές και ανήθικους ηθικολογούντες.

Συνεχίζοντας όμως τη  γλωσσική ανάλυση του βίου και της βίας, θα παρατηρήσουμε πως ο βίος με τη βία αποτελούν αχώριστο ζευγάρι∙ αφού η βία είναι το θηλυκό του βίου. Στην ουσία δεν υπάρχει μόνο το «προαιώνιο ένστικτο» της βίας, της επιθετικότητας και της εγκληματικότητας της οποίας η χρήση ξεκινάει από τον σφαγιασμό των ζώων και των ανθρώπων, και φτάνει μέχρι την ψυχολογική βία (ψυχή + λόγος + βία) η οποία επεμβαίνει άμεσα στη λογική του ανθρώπου μέσα από εκβιαστικά –  διαζευκτικά διλήμματα που αρχίζουν από τη φραστική βία (εκ-βιασμός) και φτάνουν μέχρι τη δημιουργία πολέμων και καταστροφικών συγκρούσεων ανάμεσα σε αδελφούς (εμφύλιοι πόλεμοι) και όχι μόνο. Τέτοια βία χρησιμοποιούν και οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης εκμεταλλευόμενες τις αντιθέσεις των συμφερόντων και των ιδεολογιών στα διάφορα κράτη, αφού στηρίζονται όχι μόνο στη βία των όπλων, αλλά κυρίως στην αδικία ως «πολιτισμένο» εκ-βιαστικό μέσο  των κυβερνήσεων πρωτίστως, οι οποίες προκειμένου να εξουσιάζουν τον λαό και να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους λειτουργούν ως εκπρόσωποι αποικιοκρατικών δυνάμεων. Τέλος σύμφωνα με τα παραπάνω, αβίαστα (δηλ. χωρίς βία) προκύπτει το συμπέρασμα πως οι λεγόμενοι εταίροι χρησιμοποιούν εκβιαστικά την απειλή της εξόδου από την ευρωζώνη και την πτώχευση, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους και μόνο. Τώρα, αν ακόμα πιστεύουμε στην εταιρική αλληλεγγύη  πολύ δε περισσότερο στην ισοτιμία, τα φαινόμενα πλέον αβίαστα μας διαψεύδουν.

* το δίγαμμα οφείλει το όνομά του στο σχήμα του, που μοιάζει με δύο γάμα.

** Στο διαδίκτυο διαβάζουμε σε παρουσίαση του Θανάση Αλεξίου στο 5^ο Διεθνές Συνέδριο της Ελληνικής Εταιρίας  Κοινωνικής Πολιτικής (8-10 Μαΐου 2014) την άποψη, ότι η βιοεξουσία γενικότερα και η βιοπολιτική ειδικότερα έχει θετικό παραγωγικό πρόσημο, επομένως, δεν έχει καμία σχέση με τη θανατοπολιτική…είναι ασύμβατη, λόγου χάρη, με τη θανατοπολιτική των στρατοπέδων συγκέντρωσης.                                                                                        

***Θεωρώ πως η άποψη ότι «η βιοπολιτική…δεν έχει καμία σχέση με τη θανατοπολιτική…» παραβλέπει το γεγονός πως η σημερινή πολιτική ουσιαστικά δεν ενδιαφέρεται για το ήθος, αλλά για τον ηθικισμό ο οποίος αποτελεί το καρκίνωμα της ηθικής, σκοτώνει το ήθος και απολιθώνει τη ζωή έστω και αν…είναι ασύμβατη με τη θανατοπολιτική των στρατοπέδων συγκέντρωσης(!!!).

Βοηθήματα – πηγές

Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας με αναγωγή στην Αρχαία Ελληνική εκδ. Έννοια Αθήνα 2002

Νέον Ορθογραφικόν Λεξικόν Δ. Δημητράκου Αθήνα 1970

Λεξικό Βασικών Εννοιών Δ. Π. Διαμαντόπουλος εκδ. Πατάκη 1987

Ο εν τη λέξει λόγος Αθήναι 2005 εκδ. Γεωργιάδη

Θέλεις να μάθεις; Ρώτησε τις λέξεις Ιάσων Ευαγγέλου Αθήνα 1999 εκδ. Δωδώνη

Αντίσταση και φιλοσοφία στην κρίση Κ. Δουζίνας εκδ. Αλεξάνδρεια  Δεκ. 2011

Διαδίκτυο

                                                                                            knafpl@hotmai.com