Το «νέο ταξίδι» ξεκίνησε. Άραγε που οδηγεί;

>> Tου Αριστείδη Ζαννίκου

Αναμφίβολα, ζούμε  ιστορικές στιγμές.

  Στο τιμόνι της Πατρίδας μας βρίσκεται, για πρώτη φορά, τμήμα της Ελληνικής Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, του Αλέξη Τσίπρα. Του σαραντάχρονου νέου Πρωθυπουργού. Συνοδηγός ο Πάνος Καμμένος με τους Ανεξάρτητους Έλληνες (ΑΝΕΛ.) !!

  Αν ζούσε ο Κων/νος Καραμανλής σίγουρα θα χαρακτήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ ως “Αριστερά της Αριστεράς”! Έτσι είχε χαρακτηρίσει και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, για να το καταστήσει, επί δεκαετίες, παντοδύναμο. Μέχρι που μια κρίση και λανθασμένοι χειρισμοί, το διέλυσαν “στα εξ ών συνετέθη”.

  Σήμερα, κανείς δεν μπορεί να μαντέψει την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των ΑΝΕΛ. Όπως δεν μπορεί να προβλέψει αν η ιδιότυπη συγκυβέρνησή τους θα μας οδηγήσει σε ξέφωτο ή σε καταστροφικό αδιέξοδο.

  Κανείς λογικός άνθρωπος δεν προεξοφλεί το πρώτο. Ούτε όμως στοιχηματίζει για το δεύτερο. Όλα δείχνουν να είναι πιθανά.

  Προς το παρόν, διάχυτη είναι η εντύπωση (ίσως ως ανομολόγητη προσδοκία), ότι, αργά ή γρήγορα, ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη, θα “στρίψει αριστοτεχνικά το τιμόνι” όπως ακριβώς έκανε την δεκαετία του ογδόντα το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα.

  Έτσι, “πρόσκρουση σε τοίχο” δεν έγινε αλλά κερδήθηκαν τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ). Ακόμη και πολίτες που δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους ότι “και τα μισά να γίνουν απ' όσα εξαγγέλθηκαν, θα είναι κέρδος για πολλούς”. Λίγοι επιχειρούν να μαντέψουν τί θα μπορούσε να συμβεί αν δεν γίνουν τα υπόλοιπα μισά ή αν αυτά δεν υλοποιηθούν σωστά.

  Τί μπορεί να συμβεί π.χ. αν δεν βελτιωθεί γρήγορα και αισθητά η καθημερινότητα των πολιτών; Αν δεν αναβαθμισθεί ουσιαστικά η παροχή υπηρεσιών από Κρατικές Υπηρεσίες; Αν δεν λείψουν οι ουρές και τα φακελάκια; Αν δεν μειωθεί η φορολογία του μέσου πολίτη ώστε να αυξηθεί το διαθέσιμο εισόδημά του; Αν δεν μειωθούν οι τιμές βασικών αγαθών και υπηρεσιών; Αν δεν ανοίξουν δουλειές για τους ανέργους; Αν δεν διασφαλισθεί αποτελεσματικά η ζωή και η περιουσία των πολιτών από τους αδίστακτους κλέφτες και ληστές; Αν δεν απαντηθούν όλα τα παραπάνω και άπειρα ακόμη ΑΝ, αν η διαπλοκή και η φοροδιαφυγή συνεχισθούν προκλητικά, προς τα πού θα στραφούν άραγε οι απογοητευμένοι;

Μήπως προς την άκρα Δεξιά; Μήπως θα φουντώσει και εδώ η ακροδεξιά πτέρυγα όπως π.χ. στη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία και άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες;

Προφανώς θα το δείξει η εξέλιξη των πραγμάτων. Πάντως τούτο δεν αποκλείεται. Γι' αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, “είναι καταδικασμένος” να επιτύχει.

Ακόμη, και αν χρειασθεί να στρίψει έγκαιρα το τιμόνι όπως ακριβώς έκανε και ο Ανδρέας..

Με την προσδοκία ότι θα έχομε ομαλή και ανεμπόδιστη πορεία στο εξής και αφού ευχηθώ ειλικρινά κάθε επιτυχία στα δύσκολα καθήκοντα των δύο νέων Βουλευτών μας, του φίλου Ανδρέα Μιχαηλίδη και του Νότη Μηταράκη, επιτρέψτε μου να παραθέσω, ως ΠΑΡΑΒΟΛΗ, μιά παληά προσωπική ιστορία που ταιριάζει με το “νέο ταξίδι μας”.

Το 2003, μετά πό μια πολύ σοβαρή περιπέτεια της υγείας μου, βρεθήκαμε με τη σύζυγό μου στην Αθήνα για κάποιες αναγκαίες εξετάσεις. Όλα πήγαν καλά. Ο κουνιάδος μου (κάτοικος Αθηνών), από ικανοποίηση και ανακούφιση, μας πρότεινε ένα διήμερο ταξίδι αναψυχής. Όντως το είχαμε ανάγκη. Την επομένη, με οδηγό τον ίδιο, βρεθήκαμε να απολαμβάνουμε τη μοναδική γραφικότητα της λίμνης Πλαστήρα και να διανυκτερεύουμε στην πανέμορφη Ελάτη. Το φθινοπωρινό πρωϊνό της επόμενης μέρας, ο κουνιάδος μου χάραξε πορεία προς το Μέτσοβο.

Συμβουλευόμενος οδικό χάρτη, επέλεξε με ρίσκο μια “μεσαριά” μιάς και έτσι θα γλυτώναμε απόσταση και χρόνο. Τα πρώτα χιλιόμετρα του ανηφορικού χωματόδρομου ήταν εντυπωσιακά μέσα σε παρθένα δάση και τρεχούμενα νερά. Προς επιβεβαίωση της σωστής πορείας ρωτήσαμε ένα γερό βοσκό λίγων αγελάδων που βρέθηκε μπροστά μας. Έδειξε φόβο και απορία για την επιλογή που είχαμε κάνει.

Ο κουνιάδος μου, βασισμένος στην πείρα του ως οδηγού καθώς και στο πολύ δυνατό αυτοκίνητό του (τύπου τζιπ), προχώρησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Μετά από λίγα χιλιόμετρα βρεθήκαμε απρόσμενα στο πουθενά με το αυτοκίνητο κυριολεκτικά κολημένο σε λασπόνερα. Τρία άγρια τσοπανόσκυλα μας πλησίασαν γαυγίζοντας δαιμονισμένα. Απέναντί μας το απέραντο των φαλακρών βουνών. Ένα τεράστιο και αφιλόξενο σεληνιακό τοπίο ήταν ό,τι αντικρύζαμε.

Από το πουθενά φανερώθηκαν δυό νεαρά τσοπανάκια Αλβανικής καταγωγής όπως καταλάβαμε από την προφορά τους. Μας βεβαίωσαν ότι διαλέξαμε επικίνδυνο κακοτράχαλο δρόμο. Με τη βοήθειά τους και διάφορα τεχνάσματα του κουνιάδου μου, αποκολήσαμε το βαρύ όχημα. Βλέπετε ούτε τα κινητά είχαν σήμα για να ζητήσουμε οδική βοήθεια.

Γυρίσαμε πίσω, φθάσαμε στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο και μέσω Πύλης Τρικάλων και μια σύντομη στάση στην γραφική Καλαμπάκα με θέα τα Μετέωρα, καταλήξαμε στο Βόλο και το Πήλιο. Το Μέτσοβο, ούτε που το είδαμε...

Άγνωστο παραμένει τί μας περίμενε αν συνεχίζαμε τον κατσικόδρομο της μεσαριάς. Σίγουρα όχι ξέφωτο.

Εύχομαι ειλικρινά, η νέα πορεία της Χώρας μας, το “νέο αριστερό ταξίδι”, να την οδηγήσει σε φωτεινό ξέφωτο και όχι σε αδιέξοδο που θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν έντεχνα ακροδεξιά στοιχεία ντόπια και μή αφού στο μεταξύ θα φόρτωνε όλους εμάς, τους απλούς πολίτες, με πρόσθετα δεινά και βάρη.

“Καλό ταξίδι” Ελλάδα μας.