Κάνει για πρωθυπουργός ο Γιώργος Καμίνης;

>> Του Αριστείδη Ζσννίκου

Με την Αραβική παροιμία “τα σκυλιά ουρλιάζουν, μα το καραβάνι προχωρά” ο Πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας πρόσφατα στους Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησε εμφανώς να τονώσει το ηθικό τους και να τους συσπειρώσει εν όψει πολύ δύσκολων επιλογών, αποφάσεων και ψηφοφοριών στη Βουλή. Αν τελικά καταφέρει να περάσει και αυτόν τον “κάβο” χωρίς νέα διάσπαση και χωρίς να χάσει τη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής, τότε θα έχει επιτύχει πολιτικό άθλο πρώτου μεγέθους.

  Αν όμως αυτό δεν συμβεί, και επειδή η, εκ νέου, προσφυγή στις κάλπες δεν αποτελεί επιλογή, μιας και μπορεί να οδηγήσει σε πλήρη οικονομική και θεσμική κατάρρευση, τότε, ως μόνη σωστή και εφικτή επιλογή, εθνικά επωφελής, προβάλει η συγκρότηση Οικουμενικής Κυβέρνησης η οποία θα πρέπει να τύχει ευρύτατης στήριξης τόσο εντός Ελλάδας όσο και εκ μέρους των Εταίρων-δανειστών αυτής.

  Ένα καίριο και καθημερινό ερώτημα που θέτουν στις συζητήσεις τους απλοί πολίτες, δημοσιογράφοι, αναλυτές και άλλοι παράγοντες, είναι το εξής:

- Να γίνει Οικουμενική Κυβέρνηση. Αλλά με ποιόν Πρωθυπουργό;

  Κατά μία άποψη – που προσυπογράφω ένθερμα – ο νυν Δήμαρχος Αθηναίων, ο συμπατριώτης μας  κ. Γεώργιος Καμίνης, μπορεί,υπό προϋποθέσεις και αν βεβαίως υπάρξει η αναγκαία συναίνεση, να επωμισθεί αυτή τη μεγάλη ευθύνη και να διαδραματίσει επιτυχώς έναν τόσο δύσκολο ρόλο.

 Άλλοι πάλι, γνωρίζοντας τις ιδεολογικοπολιτικές του πεποιθήσεις, θα προτιμούσαν να τον δουν να ενώνει, υπό την Προεδρεία του, τις κατακερματισμένες κεντροαριστερές Δυνάμεις της Χώρας, κάτι δηλαδή που έχει ανάγκη το πολιτικό μας Σύστημα για να λειτουργεί σωστά και ομαλά.

  Ο κ. Καμίνης (τον οποίον ουδόλως γνωρίζω προσωπικά), εκ φύσεως άνθρωπος αθόρυβος, ήπιων και χαμηλών τόνων, χωρίς ιδιαίτερες ρητορικές ικανότητες, είναι αλήθεια ότι, κατ΄αρχάς “δεν σου γεμίζει το μάτι”.

  Αυτή τουλάχιστον είναι η πρώτη εντύπωση όταν τον δεις ή όταν τον ακούσεις.

Όμως, όπως συχνά συμβαίνει, “τα φαινόμενα απατούν” και στην περίπτωσή του.

Βαδίζοντας προς τα 62 του χρόνια, ο κ. Γιώργος Καμίνης είναι ένας ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΣ συμπατριώτης που τον διακρίνει ο “σώφρονας λογισμός” και η “σιδερένια πυγμή”. Παιδί του Βρονταδούση Βασίλη Καμίνη (μεγαλοστελέχους της Ναυτιλιακής Εταιρίας του Σταύρου Λιβανού), γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη όπου εργαζόταν ο πατέρας του. Εκεί πέρασε τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής του. Ακολούθησαν η επιστροφή στην Αθήνα και λαμπρές σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό που τον οδήγησαν στην εκλογή του ως Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

  Το 2003, επί ΠΑΣΟΚ, με απόφαση της διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής, επιλέχθηκε να καταλάβει τη σημαντική θέση του Συνηγόρου του Πολίτη. Μετά πενταετή επιτυχή θητεία, το 2008, επί Νέας Δημοκρατίας επιλέχθηκε ξανά για την ίδια θέση, από την οποίαν όμως παραιτήθηκε το 2010 για να θέσει υποψηφιότητα Δημάρχου στο Δήμο Αθηναίων.

  Παρά τα δυσμενή, γι αυτόν, προγνωστικά, κατάφερε να εκλεγεί βάζοντας τάξη στο γνωστό οικονομικό χάλι και το απερίγραπτο διοικητικό χάος του Δήμου Αθηναίων. Προς τούτο, δεν δίστασε να συγκρουστεί με Υπουργούς, με Κόμματα, διάφορους ισχυρούς παράγοντες, με αριστεριστές αναρχικούς αλλά και τους Χρυσαυγίτες που (όλοι οι παραπάνω μαζί) προσπάθησαν να τον υπονομεύσουν.

  Έτσι, ο κ. Καμίνης, (που επανεκλέχθηκε Δήμαρχος πέρσι πανηγυρικά), μπόρεσε να αποδείξει ότι, πέρα από ήθος, τιμιότητα και δημοκρατικές, συναινετικές αρχές, διαθέτει τις αρετές της μεθοδικότητας, της αποφασιστικότητας και της αποτελεσματικότητας τις οποίες (αρετές) λίγοι Έλληνες πολιτικοί διαθέτουν.

  Παντρεμένος με την, επίσης Πανεπιστημιακό, κ. Αδαμαντία Αναγνώστου, μεγαλώνουν αθόρυβα τα δυό μικρά κορίτσια τους χωρίς να προκαλούν την κοινή γνώμη με τον βίο και την όλη συμπεριφορά τους.

  Ο κ. Καμίνης, αναμφίβολα αποτελεί “πολιτικό κεφάλαιο” για την Πατρίδα μας και τον Δημοκρατικό Κεντρώο χώρο. Ως τέτοιο, πρέπει να τύχει της ανάλογης προσοχής και αξιοποίησης αν βεβαίως ο ίδιος το επιθυμεί και αν το επιτρέψουν οι “παραδοσιακοί πολιτικοί βαρώνοι” όλου του Πολιτικού φάσματος.

ΥΓ. Το σημερινό σημείωμα το άρχισα με μια αισιόδοξη ρήση του κ. Πρωθυπουργού. Επιλέγω να το κλείσω με μια μικρή παράγραφο από πρόσφατο απαισιόδοξο άρθρο του Οικονομολόγου-Καθηγητή κ. Αδαμαντίου Πεπελάση. Προσέξτε τί λέει:

“....Κανείς ή σχεδόν κανείς δεν προετοιμάζεται γι΄αυτό που έρχεται. Φοβούμαι πως θα είναι τόσο βαρύ, τόσο απογοητευτικό, τόσο απειλητικό που θα προκαλέσει τραύματα στην ατομική και συλλογική συνείδηση...

Βλέπω το πέρας των ψευδαισθήσεων και της εικονικής πραγματικότητας να πλησιάζει....”

  Αυτά από ένα σοφό γέροντα που είδε και έζησε πάρα πολλά. Ευχή και προσδοκία κάθε πατριώτη να μην επαληθευθεί η πρόγνωσή του.