Χρόνια τώρα μας αρέσει το γκρέμισμα

>> Γράφει ο Κυριάκος Τσιπούρας

Χρόνια τώρα υποτίθεται ότι στο όνομα μιας καλύτερης ποιότητας ζωής, ανοίγουμε τρύπες στα βουνά, ξεκινάμε να φτιάξουμε γέφυρες και μαρίνες, γκρεμίζουμε πύλες και τείχη στο Κάστρο της Χίου κυρίως όμως λατρεύουμε να βλέπουμε μπουλντόζες να ισοπεδώνουν τα πάντα. Δεν ξέρω αν για κάθε αναπτυξιακή τρέλα φταίει η κακοτεχνία, η ανικανότητα των μελετητών και των εργολάβων σίγουρα όμως φταίει η λανθασμένη λογική για το τι βελτιώνει την καθημερινότητα και το μέλλον της ζωής μας και του περιβάλλοντος.

Ο προβλεπόμενος εγκιβωτισμός και καταστροφή των εκβολών του ποταμού Παρθένη, λέγεται ότι θα βελτιώσει την κυκλοφορία των οχημάτων στην πόλη με το να χρησιμοποιούν τον περιφερειακό δρόμο αποφεύγοντας το κέντρο της, ενώ για του κατοίκους του ποταμού πιθανώς θα του προσφέρει την αγαλλίαση να μη έχουν κουνούπια και μυρωδιές από τα στάσιμα βρώμικα νερά! Αλήθεια πιστεύει κανείς ότι αυτά τα επιχειρήματα είναι σοβαρά;

Ο Δήμαρχος Καλβοκορέσης το Φλεβάρη του 1930 με περηφάνια ανακοίνωνε στο δημοτικό συμβούλιο ότι εισακούστηκε από την κυβέρνηση η πρόταση του να καθαρίσει τις «βρωμιές» του Κάστρου μόνο αν κατεδάφιζε τα τείχη και τον συνοικισμό του και στο χώρο αυτό έχτιζε ένα άλλο φαντάζομαι ποιο αναπτυξιακό ορθό και σωστό οικισμό, ενώ ταυτόχρονα θα άνοιγε και μία πρόσβαση της πόλης προς την θάλασσα. Ο δήμαρχος αυτός πολύ αποδεκτός και αγαπητός στο χιώτικο λαό ευτυχώς «ενοχλήθηκε» από τους λεγόμενους τότε «αρχαιόφιλους» και τελικά ηττήθηκε πολιτικά(ευτυχώς γιατί θα αποτελούσε μελανή σελίδα της ζωής του) αφού δεν έγινε αποδεκτή η πρόταση από την Αρχαιολογική υπηρεσία. Φυσικά βέβαια την δεκαετία του 1950 πάλι για αναπτυξιακούς λόγους επέκτασης και λειτουργίας του λιμανιού καταντήσαμε κολοβό το Κάστρο γκρεμίζοντας τα ανατολικά τείχη.

Πολλές ομοιότητες έχει αυτή η ιστορία με την σημερινή αναφορά μου. Έχουμε πάλι και εδώ την λανθασμένη ιδέα ότι είναι καλύτερο για την ποιότητα ζωής μας να γκρεμίσουμε ένα γεφύρι 100 ετών, να τσιμεντώσουμε τις εκβολές του ποταμού που παλιότερα έκαναν εξοχικές εκδρομές οι Χιώτες στην λεγόμενη Τερψιθέα, φτιάχνοντας ένα δρόμο που θα συνδεθεί με τον περιφερειακό.

Δεν υπάρχει αυτή η ανάγκη διότι πρόσβαση στο περιφερειακό υπάρχει και τίποτα δεν προμηνύει ότι η κατασκευή αυτού του δρόμου θα φέρει περισσότερα οχήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Επίσης τα κουνούπια μπορεί και να μη φύγουν διότι αν δεν εξαλείψεις την αιτία που συγκεντρώνονται στάσιμα βρώμικα νερά κουνούπια πάλι θα μαζεύονται και έντονο κυκλοφοριακό θόρυβο θα αποκτήσουν οι κάτοικοι της περιοχής.

Τελευταίο εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι είναι ένα ποτάμι. Ως ποτάμι μπορεί και να φουσκώνει στις έντονες βροχοπτώσεις και σίγουρα δεν το αντιμετωπίζεις με να το καλύψεις αλλά μόνο με αντιπλημμυρικά έργα όπως αν τελικά ολοκληρωθεί το φράγμα της Κόρης το γεφύρι.

Είναι επίσης παντού γνωστό ότι οι ανοικτοί χώροι, οι αστικοί κήποι, η προστασία των δασών και οι «καθαροί» οδοί διέλευσης του νερού είναι οι καλύτεροι τρόποι αντιμετώπισης των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής που συντελείται μπροστά μας.

Ας μη «γκρεμίσουμε» λοιπόν το τελευταίο κομμάτι του ποταμού της πόλης μας. Τίποτα δεν αποδεικνύει την χρησιμότητα της κατασκευής αυτού του δρόμου ενώ η παρέμβαση μας σε αυτό το μικρό υδροβιότοπο θα είναι καταστροφική και θα επιφέρει συνέπειες που τις ζούμε στο πολύπαθο λεκανοπέδιο Αττικής.