H κρίση και ο Rousseau

Στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες συντελείται ένα πολιτικο-οικονομικό πείραμα της Νέας Τάξης της παγκοσμιοποίησης και των πολυεθνικών, με μία ταυτόχρονη επίθεση κατά της σύνθεσης της ευρωζώνης και της δυναμικής του ευρώ.

Μια πρωτοποριακή πρόσφατη μελέτη τριών Ελβετών ερευνητών του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης αποκάλυψε ότι  μόλις 147 επιχειρήσεις (τα τρία τέταρτα των οποίων ανήκουν στον χρηματοπιστωτικό τομέα, με πρώτη στον κόσμο τη βρετανική τράπεζα Μπάρκλεϊς) εκπροσωπούν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας. Σημειώνεται ότι αυτές μεταξύ τους είναι αλληλοσυνδεόμενες και διαπλεκόμενες  (κυρίως μέσω της συμμετοχής τους στα μετοχικά κεφάλαια η μια της άλλης).

Ενώ 737 πολυεθνικές (συμπεριλαμβανομένων και των προαναφερθεισών  147) ελέγχουν το 80% της παγκόσμιας οικονομίας. Προσθέστε σε όλα αυτά ότι έχουν εξαγοράσει μέσω lobbying και άλλων αδιαφανών πρακτικών σχεδόν το σύνολο πολιτικών και κυβερνήσεων και βγάλτε τα συμπεράσματα σας… Για να μην έχουμε απορίες για το ποιός πραγματικά παίρνει αποφάσεις, και για το  τι μέλει γενέσθαι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο σύνολο της Ευρώπης.

«Στις ΗΠΑ κατόρθωσαν πάνω απ' όλα οι πρώην συνεργάτες της τράπεζας Γκόλντμαν Σαξ που βρίσκονται στην αμερικανική κυβέρνηση και στο Κογκρέσο καθώς και οι λομπίστες της Γουόλ Στριτ να εμποδίσουν κάθε πραγματικό έλεγχο του χρηματοπιστωτικού τομέα... Επίσης στην Αγγλία, στην Ελβετία ή στη Γερμανία πολύ λίγα έχουν γίνει στο θέμα αυτό»

Ενώ όχι μόνο δεν πληρώνουν φόρους αλλά παίρνουν και επιδοτήσεις. Είναι ενδεικτικό

ότι στις ΗΠΑ της δεκαετίας του 1950, το κράτος εισέπραττε από τις επιχειρήσεις το 30% των εσόδων του, ενώ το 2009 εισέπραξε μόλις το... 6,6%! Τώρα τα κράτη «γδέρνουν» φορολογικά τους πολίτες τους. Οι εταιρείες και κυρίως οι τράπεζες κάνουν πάρτι.

Σε αντίθεση με τον καπιταλισμό των πολυεθνικών εταιρειών υπάρχει και ο καπιταλισμός των αυτοαπασχολούμενων παραγωγών. Κάθε τι που μας φέρνει πιο κοντά στον καπιταλισμό των πολυεθνικών είναι καταδικαστέο και κάθε τι που μας φέρνει πιο κοντά στην αυτοαπασχόληση μας οδηγεί πιο κοντά σε έναν άλλο πιο ευγενή και πολιτισμένο τύπο κοινωνίας.

Αν  ζούσαν σήμερα οι κλασικοί φιλελεύθεροι θα έφριτταν με τον καπιταλισμό των πολυεθνικών και όσα αυτός συνεπάγεται.

Ο Rousseau (Ρουσσό)  ας πούμε υποστήριζε ότι η μεγάλη ιδιοκτησία είναι ενάντια στο φυσικό δίκαιο ενώ η μικρή ιδιοκτησία αποτελούσε το φυσικό δικαίωμα του παραγωγού.

«Στο έργο του Rousseau "Λόγος περί της Ανισότητας" (1755) αναφέρει ότι μόνο ένα περιορισμένο δικαίωμα μπορεί να καταξιωθεί ηθικά, αντίθετα το απεριόριστο δικαίωμα στην ιδιοκτησία ήταν πηγή εκμετάλλευσης και ανελευθερίας, θέση που επαναλαμβάνεται και στο "Κοινωνικό Συμβόλαιο" (1762)».

Διακόσια πενήντα χρόνια πριν από σήμερα έλεγε ότι: "Μια αληθινή δημοκρατική κοινωνία, μια κοινωνία που θα κυβερνάται από την γενική βούληση, απαιτεί ισότητα ιδιοκτησίας, τέτοια ώστε κανένας πολίτης να μην μπορεί ποτέ να γίνει τόσο πλούσιος, ώστε ν' αγοράζει άλλον, και κανένας τόσο φτωχός, ώστε η ανάγκη να τον κάνει να πουληθεί".

Πεποίθηση του ήταν ότι «οι διαφορές στην ιδιοκτησία χωρίζουν τους ανθρώπους σε αντιτιθέμενες τάξεις και οι άνθρωποι οδηγούνται από τα ταξικά συμφέροντα μην μπορώντας έτσι να αποφασίσουν για το γενικό καλό.» Αυτός ήταν ένας προβληματισμός που απασχόλησε αργότερα και τους κλασσικούς φιλελεύθερους του 19ου αιώνα από την ανάποδη. Όχι δηλαδή πώς θα υπάρχει ισότητα ιδιοκτησία αλλά πώς ενώ δεν θα υπάρχει ισότητα θα δημιουργηθούν εκείνες οι δομές που δεν θα επιτρέπουν να τεθούν σε κίνδυνο τα προνόμια των ανώτερων τάξεων...

Ο Thomas Jefferson  (θεμελιωτής της διακήρυξης της Αμερικανικής ανεξαρτησίας και μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ) ήταν στο ίδιο μήκος κύματος με τον Ρουσσό. Πίστευε στη θετική πλευρά της ανθρώπινης φύσης και στην οικονομική ισότητα ως προϋπόθεση της δημοκρατίας. Παρά το ότι αποδεχόταν τη μισθωτή εργασία θεωρούσε ότι αυτή είναι αποδεκτή μόνο στο βαθμό που οι εργαζόμενοι είναι τόσο ανεξάρτητοι όσο και οι μικροϊδιοκτήτες. Θεωρούσε την μικροϊδιοκτησία ως το μέτρο για να μην υπάρχουν ταξικές διαιρέσεις.

Συνεπώς οι σκέψεις και οι προβληματισμοί κατά της ιδιοκτησίας και για την απαγόρευση απόκτησης άπειρου πλούτου, δεν πρέπει να αποτελούν απαγορευμένα θέματα συζήτησης ή θέματα ταμπού. Σήμερα όποιος συζητάει τέτοια θέματα απορρίπτεται αυτόματα ως κομμουνιστής ή γραφικός.

Όσο το αδηφάγο τέρας των αγορών αφήνεται ανεξέλεγκτο  χωρίς περιοριστικούς όρους και ρυθμίσεις  τόσο  η κακώς εννοούμενη παγκοσμιοποίηση  επελαύνωντας θα  καταστρέφει ζωές ανθρώπων και κρατών  θυσία στο βωμό της απληστίας  και τρομακτικής  υπερσυσσώρευσης πλούτου στα χέρια  ολιγαρχιών που θα κυβερνάν ενδυόμενες δημοκρατικό μανδύα.