Για μια αξιοβίωτη ζωή

>> Γράφει ο Δημήτρης Λαβατσής

Προσπαθώντας να ξεφύγουμε από τον ορυμαγδό των πληροφοριών που συσκοτίζουν περισσότερο απ’ ότι φωτίζουν, όταν δεν συνοδεύονται από τα ερμηνευτικά κλειδιά της πολιτικής και η όποια ερμηνεία τους  βασίζεται σε τάχα μου​"σιδερένιους νόμους της οικονομίας​"​, προσπαθώντας λοιπόν να ξεφύγουμε από τα παραπάνω ας κρατήσουμε σαν μπούσουλα το ουσιώδες: ότι η βασική αντιπαράθεση όσο κι αν μεταμφιέζεται σε διακρατική  και μεσολαβείται από εθνικά κράτη είναι αντίθεση  κοινωνικών τάξεων σε όλη την Ευρώπη, σε όλον τον κόσμο.

Αυτή η αντιπαράθεση ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις που δεν έχουν να προτείνουν ένα σχέδιο ζωής «που να  μας χωράει όλους» ( όπως γινόταν τα τελευταία 60 χρόνια) και στον  Κόσμο της Εργασίας, που με πολύ κόπο πασχίζει να γεννήσει το δικό του σχέδιοτον Σοσιαλιστικό δρόμο  που θα οδηγεί σε  μια άλλη μορφή κοινωνίας, αυτή η αντιπαράθεση έλαχε σε εμάς να συμπυκνώνεται κατά προτεραιότητα.

Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαία ούτε ρομαντική η συμπαράσταση, η αλληλεγγύη που εκδηλώνεται σε πολλές πόλεις της Ευρώπης και όχι μόνο.

Είναι η εμφάνιση ενός νέου διεθνισμού : του Διεθνισμού του Κόσμου της Εργασίας απέναντι στον διεθνισμό του Κεφαλαίου.

Και το ρίσκο των κρατούντων είναι τεράστιο: αν υποχωρήσουν  θα αποδείξουμε  ότι οι κοινωνίες μπορούν να ζήσουν αλλιώς, ότι το πώς θα  οργανώνεται η παραγωγή και η διανομή είναι πολιτικό  ζήτημα άρα αντικείμενο συνεχούς διαβούλευσης- αντιπαράθεσης .Η πολιτική  σύγκρουση θα βάζει συνεχώς το Αίτημα για μια επί της ουσίας συνεχώς ανανεωνόμενη δημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας.

Και επειδή  η εξουσία γνωρίζει ότι «ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις ότι τα πράγματα θα αλλάξουν αλλά να ελπίζεις ότι δεν θα αλλάξουν» γι αυτό θα παλέψουν λυσσαλέα για να μην αλλάξουν .

Αν όμως δεν υποχωρήσουν πάλι αδιέξοδο για το σύστημα: η πολιτική ήττα μπορεί να αποβεί μοιραία γι αυτό.

Και οι κραδασμοί του ευρώ μπορούν να την συνοδεύσουν  επιταχύνοντας τις κοινωνικές διεργασίες και τα χειραφετητικά κινήματα  των εργαζόμενων τάξεων σε όλη την Ευρώπη.

Έτσι κι αλλιώς εμείς οφείλουμε να παλεύουμε για κάτι περισσότερο από την επιβίωση: για μια αξιοβίωτη ζωή.

Όπως το τραγουδούσαν με όλες τις καθημερινές πράξεις τους  οι  αγωνιστές  της ΕΑΜικής Επανάστασης όταν αγωνιζόντουσαν για έναν πιο δίκαιο κόσμο:

«Δεν αγωνιζόμαστε μόνο για τη ζωή αλλά για τις αξίες της ζωής»