Γ. Αμπαζής: Μερικές σκέψεις με αφορμή τις εξελίξεις στη Παιδεία

>> Του Γιώργη Αμπαζή

H εξέλιξη της υπόθεσης με την απεργία διαρκείας της ΟΛΜΕ μέσα στις εξετάσεις δίνει αβίαστα σημαντικά συμπεράσματα για το επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και το ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών του. Χρόνια τώρα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στην ΟΛΜΕ αλλά και στην ΕΛΜΕ της Χίου δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να διαμορφώνουν το έδαφος αποδοχής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στο χώρο της Παιδείας. Αξιοποίησαν την καπιταλιστική κρίση, ώστε ευκολότερα να διασπείρουν τη λογική του εφικτού αλλά και τον περιορισμό των απαιτήσεων στον κλάδο.

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Δακίτη προέδρου της ΟΛΜΕ που δήλωνε ξεκάθαρα από την πρώτη στιγμή ότι σε περίπτωση επιστράτευσης οι καθηγητές θα επιστρέψουν στα σχολεία και κανείς από τις σύμμαχες δυνάμεις του στο ΔΣ της ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚ, «Συνεργασία», «Παρεμβάσεις») δε βγήκε να τον διαψεύσει ή να πει κάτι διαφορετικό. Αλλά και των «αγωνιστικών αντανακλαστικών» τους, που ενώ έκλιναν σε όλες τις πτώσεις την ανάγκη απεργίας και απάντησης στην επιστράτευση, στη μοναδική απεργία που κηρύχτηκε τελικά κόντρα στην επιστράτευση (την Τρίτη 14 Μάη) κάλεσαν σε απεργοσπασία! Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ δήλωσε ρητά την προηγούμενη μέρα ότι οι καθηγητές δε θα απεργήσουν και οι εκπρόσωποι των «Παρεμβάσεων» κατήγγειλαν την απεργία ως «διασπαστική» και «υπονομευτική» κι όλοι μαζί έσυραν το χορό της απεργοσπασίας.

Επειδή τις τελευταίες μέρες πολλά λέγονται και γράφονται πρέπει να τονίσουμε τα παρακάτω:

1. Βαρύτατες είναι οι ευθύνες της πλειοψηφίας του ΔΣ τη τοπικής ΕΛΜΕ που ενώ «αγωνίστηκε» να πείσει τη Γενική Συνέλευση για απεργία μέσα στις εξετάσεις, πήγε στη συνέλευση των προέδρων και ψήφισε λευκό ανατρέποντας την εκφρασμένη θέληση του κλάδου.

2. Όλα αυτά τα χρόνια οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και των «Ανεξαρτήτων» προτιμούσαν να μεθοδεύουν κινήσεις του φαίνεσθαι (μουσικές δράσεις, σεμινάρια ιδεολογικής χειραγώγησης του ΚΕΜΕΤΕ) φανερώνοντας ότι επί της ουσία δεν έκαναν το παραμικρό  για την αγωνιστική προετοιμασία και ετοιμότητα του κλάδου.

3. Η πλειοψηφία του ΔΣ του κλάδου της ΕΛΜΕ όχι μόνο δεν έκανε τίποτα αλλά συνειδητά συνέβαλε στο να μη διαμορφώνεται κλίμα αντίστασης και σύγκρουσης με την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων που χτυπούσαν το σύνολο των δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών και υποβάθμιζαν το ρόλο τους ως εκπαιδευτικό.

4. Είναι μεγάλες οι ευθύνες της συνδικαλιστικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που εγκλώβισε ένα ολόκληρο κλάδο στα πολιτικά παιχνίδια αναμόρφωσης του τοπικού πολιτικό που σκηνικού στήνοντας το ψηφοδέλτιο της ΕΑΚ.

Όλα αυτά βέβαια δεν είναι τυχαία. Εντάσσονται στη ξεκάθαρη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματώσει πλατιές λαϊκές μάζες στην κυρίαρχη πολιτική μέσω της σοσιαλδημοκρατίας ακυρώνοντας στη συνείδησή τους την ανάγκη να πάρουν μέρος στην ταξική πάλη, που εξελίσσεται ούτως ή άλλως μπροστά στα μάτια τους, προσπαθώντας να πείσει ότι τάχα μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού.

 Το ΠΑΜΕ ήταν ξεκάθαρο. Αγώνες χωρίς γραμμή σύγκρουσης, οργάνωση, σχέδιο, κοινωνικές συμμαχίες, αγώνες από τα γραφεία, αγώνες χωρίς τη συμμετοχή των γονιών, των μαθητών και των εργαζομένων δεν μπορούν να γίνουν. Το ΠΑΜΕ παρακολουθεί τις πολιτικές εξελίξεις, τις αναλύει και με υπευθυνότητα τοποθετιέται προετοιμάζοντας τις μάζες για τις ιστορικές στιγμές που μπορεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα να φέρει τα πάνω κάτω όχι για να ανατρέψει την κυβέρνηση Σαμαρά αλλά για να αλλάξει η τάξη που κυβερνά.

Το ΠΑΜΕ δεν θα συνέβαλε στον εκφυλισμό του κινήματος, δεν θα έβαζε πλάτη στο τσάκισμα ενός ολόκληρου κλάδου και το σύρσιμό του στην επιπλέον ηττοπάθεια ακριβώς γιατί δεν μπορούν να βάλουν στο χέρι τη θέση του. Γιατί έχει αποδείξει ότι και θέλει και μπορεί να οργανώσει με ψυχραιμία τον κλάδο για μακρόχρονο αγώνα.

Ένα μέρος των συναδέλφων συνειδητοποίησε και καλείται ακόμα παραπέρα να εμβαθύνει και να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα για τις μάχες που έρχονται. Το ΠΑΜΕ θα συνεχίσει να παλεύει για την αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση ενάντια στο νέο σχολείο της αγοράς.