Επιτέλους….Κοιταχθήκαμε σε καθρέπτη

>>Του Αριστείδη Ζαννίκου

Επί σαράντα περίπου χρόνια, είχαμε αποφύγει επιμελώς ως κοινωνία να κοιταχθούμε σε καθρέπτη. Μας βόλευε, με φροντίδα των ηγεσιών της Χώρας, να κοιταζόμαστε σε παραμορφωτικούς καθρέπτες που αλλοίωναν την πραγματική μας εικόνα. Τώρα, που η πρωτοφανής κρίση επέβαλε να δούμε ολοκάθαρα το πραγματικό μας είδωλο, κυριολεκτικά τρομάξαμε. Πανικοβληθήκαμε. Λες και ο καθρέπτης δείχνει κάτι διαφορετικό απ' αυτό που πραγματικά είμαστε τόσα χρόνια.

Τί όμως είμαστε-πάντα κατά πλειοψηφία- και δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει;

-'Ενας, κατ' ουσίαν απαίδευτος και κακομαθημένος Λαός είμαστε που μας είχαν έντεχνα διαπαιδαγωγήσει να μη σεβόμαστε τους νόμους και κυρίως να πιστεύουμε ότι, στη ζωή, τα πάντα επιτρέπονται και τα πάντα μπορούν να αποκτηθούν δια της εξαγοράς και της γνωστής αγοραίας αρχής του “πάρε-δώσε”.

-Είμαστε μια κοινωνία, τα περισσότερα μέλη της οποίας είχαν αφεθεί να πιστέψουν ότι, στα πλαίσια της κοινής συμβίωσης, έχουμε μόνο δικαιώματα χωρίς αντίστοιχες υποχρεώσεις έναντι του συνόλου δηλαδή του Κράτους και έναντι κάθε συνανθρώπου. Το χειρότερο, όσοι αισθανόταν “δυνατοί”, επέβαλαν το “δίκιο” τους ετσιθελικά, ακόμη και δια της βίας.

Αυτή η Κοινωνία, χωρίς αρχές και χωρίς ηθική, επιδόθηκε, κατά πλειοψηφία, στην, πάσει θυσία, επιδίωξη του εύκολου κέρδους και του γρήγορου πλουτισμού ποδοπατώντας και καταστρέφοντας το φυσικό, πολιτιστικό και δομημένο περιβάλλον, ό,τι δηλαδή αποτελεί διαχρονική ΚΟΙΝΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ μας αλλά και ΠΡΟΙΚΑ των επόμενων γενεών.

-'Ενας υπερκαταναλωτικός Λαός είχαμε καταντήσει χωρίς όρια και αυτοπεριορισμούς στην αλόγιστη σπατάλη νομίζοντας ότι θα ζούμε εσαεί σε περίοδο “παχέων αγελάδων” και ότι ποτέ δεν θα βιώσουμε τη δύσκολη εποχή των “ισχνών αγελάδων” που όμως, όπως έδειξε η ζωή, νομοτελιακά θα ερχόταν αργά ή γρήγορα.

-'Ενας δήθεν δημοκρατικός Λαός είμαστε, που, κατά πλειοψηφία, “ψήφιζε” και “στήριζε” “Δημοκρατία” χωρίς ποτέ να ενδιαφερθεί να μάθει ποιά είναι η αληθής έννοια και η ουσία αυτού του Πολιτεύματος. Τώρα όμως που ήρθαν τα δύσκολα,τώρα που ήρθαν τα “πάνω κάτω”, τμήμα αυτού του Λαού αρκετά σημαντικό, από φόβο, απελπισία και αγανάκτηση, δείχνει να αποδέχεται, να ασπάζεται και να ακολουθεί με ευκολία ακραίες φωνές και συνθήματα, ακραία πολιτικά σχήματα που παραπέμπουν σε ολοκληρωτισμούς όπως αυτούς που βύθισαν στο παρελθόν πολλούς Λαούς στο σκότος, σε πόνους, πείνα και καταστροφές.

Όμως, ακόμη κι έτσι, ακόμη και τώρα, τούτη τη δύσκολη περίοδο των μεγάλων ανατροπών στη ζωή όλων μας, την εποχή των ισχνών αγελάδων, τμήμα της κοινωνίας μας, μέρος των Ελλήνων αρκετά σημαντικό, δείχνει ότι υπάρχει και η καλή, η όμορφη, η παρήγορη όψη των πραγμάτων.

-Χιλιάδες συνέλληνες, μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, έχουν στρατευθεί ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ στις κατά τόπους προσπάθειες στήριξης των ανήμπορων, των αδύναμων, των απόκληρων της ζωής.

-Χιλιάδες συμπατριώτες, έχοντες και μή, ακόμη και μικροεισοδηματίες και μικροσυνταξιούχοι, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, μαζί με τα δικά τους τρόφιμα, αγοράζουν διακριτικά και εναποθέτουν στα ειδικά κιβώτια των SUPER MARKET επί πλέον τρόφιμα για τα συσσίτια των Μητροπόλεων και άλλων Κοινωνικών Φορέων. Είναι οι ίδιοι που συστηματικά αγοράζουν ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ στηρίζοντας έτσι την εγχώρια παραγωγή άρα το μέλλον των παιδιών μας.

-Χιλιάδες επαγγελματίες, εκατοντάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, χωρίς να το διαλαλούν, συμβάλουν με τον τρόπο τους στην ανακούφιση, στον μετριασμό του ανθρώπινου πόνου, της ανθρώπινης δυστυχίας.

'Ενα τεράστιο δίχτυ ατομικής και συλλογικής προστασίας των πιο αδύναμων συμπατριωτών, έρχεται καθημερινά να καλύψει τα κενά που προκαλεί και στον τομέα της Κοινωνικής Πρόνοιας η αδυναμία του χρεοκοπημένου Κράτους μας να ανταποκριθεί πλήρως στις δικές του υποχρεώσεις.

Όλα τα παραπάνω και όσα καλά μπορεί να συμβαίνουν και να μη έρχονται στο φως της δημοσιότητας, φανερώνουν ότι υπάρχει ακόμη ανθρωπιά και άρα ΕΛΠΙΔΑ. Ελπίδα και πίστη ότι και τούτη τη φορά, ο Λαός μας, η Κοινωνία μας, ο Ελληνισμός θα αντέξει και θα βγει στο τέλος νικητής με ψηλά το κεφάλι.

Αυτό θα έχει συντελεσθεί όταν, αντί για συσσίτια και φιλανθρωπίες, οι άνεργοι θα βρουν δουλειά, οι μισθοί και οι συντάξεις θα στηρίζουν επαρκώς τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και βεβαίως όταν η Πολιτεία, οργανωμένα και υπεύθυνα, θα μπορεί να στηρίζει κάθε ανήμπορο και απόκληρο της ζωής.

Ο στόχος αυτός σήμερα φαντάζει δύσκολος και ουτοπικός.'Ομως είναι εφικτός. Φθάνει να στρατευθούμε ΟΛΟΙ για την επίτευξή του παραμερίζοντας όσα τυχόν μας χωρίζουν και προτάσσοντας το ΕΜΕΙΣ έναντι του ΕΓΩ.