«Έφυγε» και ο φίλος μας ο Τάσος

>> Του Αριστείδη Ζαννίκου

Αναστάσιος Γ. Λεμάνης (1942-2021). ΄Ενα ακόμη “παιδί της Κατοχής” ταξίδεψε στους Ουράνιους Κόσμους.  Το απόγευμα της Τετάρτης 8 Δεκεμβρίου 2021, στον Ιερό Ναό Παναγίας Ερειθιανής Βροντάδου, αποχαιρετήσαμε τον, πάντα καλομίλητο και χαμογελαστό, Αναστάσιο (Τάσο) Λεμάνη, ένα από τα πιό αγαπητά μέλη της τοπικής μας κοινωνίας. Η, επί χρόνια, ταλαιπωρημένη καρδιά του, έπαψε να κτυπά την προηγούμενη μέρα στο Σκυλίτσειο Νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν. Δέκα μέρες πριν, στις 27 Νοεμβρίου, εκεί, στο “κρεβάτι του πόνου”, γιόρτασε με τους δικούς του τα 79α γενέθλιά του.

    Δεύτερο παιδί του ζεύγους Γεωργίου και Χαρίκλειας Λεμάνη, με πρώτο την αείμνηστη Ευαγγελία συζ. Δημητρίου Παληού και τρίτο τον Σιδερή, ο Τάσος, μετά από μια πολυκύμαντη ζωή, πέρασε στην αιωνιότητα.

    ΄Εχοντας αποφοιτήσει από το Γυμνάσιο Βροντάδου το 1960, θα έχει ήδη ανταμώσει τις ψυχές των δικών του αλλά και αρκετών συμμαθητών και συμμαθητριών του που έφυγαν πολύ πριν απ' αυτόν. Μνημονεύω κάποιους και κάποιες, τα ονόματα των οποίων βρίσκονται καταχωρημένα σε βιβλίο του Γυμνασίου μας:

-Σταύρος Αν Γιαννιτσάκης, Στρατής Ευστ.Ματσέλας, Κώστας Ματθ. Μπαχάς, Σιδερής Νικ. Πιταούλης, Λευτέρης Ελ. Τριπολίτης, Σπύρος Μακ. Συρρής, Παντελής Π. Χούλης, Νικολής Ισ. Αρακάς, Παντελής Μαρ. Λοΐζος ή Πατσέλας, Αγγελική Μάρκου Κοσμά συζ. Κυριάκου Κισσάνη, Γεωργία Κηρ. Σπινάρη σύζ. Νικολάου Ρωξάνα και Γκατζούνη Θ. Ματρώνα (χάθηκε νωρίς σε ναυάγιο του πλοίου “Θρασύβουλος”).

    Αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο, όπως και οι περισσότεροι συμμαθητές του, ο Τάσος ακολούθησε το δρόμο της θάλασσας. Ταξίδεψε με Λιβανούδικο πλοίο τέσσερα συνεχόμενα χρόνια, προφανώς για να συμπληρώσει υπηρεσία για το δίπλωμα του Ανθυποπλοιάρχου. Δέκα χρόνια μετά, το 1970, ο Τάσος “χόρεψε το χορό του Ησαΐα” με την αγαπημένη του σύζυγο Μαρία το γένος Νικολάου Γεωργαντή. Απόκτησαν τρεις εξαίρετες θυγατέρες, τη Χαρίκλεια (Χαρούλα) σύζ. Βασίλη Ν. Σαρρή, την Ειρήνη (Ρένα) σύζ. Μιχάλη Βεργίτση και τη Γεωργία σύζ. Γεωργίου Διαμαντοπούλου. Εκείνες, με τη σειρά τους, πρόσφεραν σε παππού και γιαγιά, τη χαρά τεσσάρων εγγονιών, (δύο η Χαρούλα και από ένα η Ρένα και η Γεωργία).

   Το 1980, φθασμένος πλέον πλοίαρχος, ο Τάσος αποφασίζει να μείνει στη στεριά. Έχοντας υπηρετήσει σε καράβια του καπετάν Παναγιώτη Τσάκου, γίνεται ο πρώτος υπεύθυνος του, εν Χίω, “Ναυτιλιακού Γραφείου Τσάκου” ενώ, ταυτόχρονα, εκτελεί χρέη βοηθού στο εκτελωνιστικό γραφείο του αείμνηστου πατέρα του, μετά τον θάνατο του οποίου αναλαμβάνει την ευθύνη του γραφείου με συνεργάτες τους, επίσης εκτελωνιστές Αντώνη Κωσταρή και Διαμαντή Μονιούδη.

 Οι “αναδουλειές” που έφερε στους εκτελωνιστές η ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, αναγκάζουν τον Τάσο να ξαναμπαρκάρει το 1993, από τη μιά για να σπουδάσει τα κορίτσια τους και από την άλλη για να συμπληρώσει συντάξιμη θαλάσσια υπηρεσία.

    Άτομο με γνήσιες και πλήρως ανιδιοτελείς δημοκρατικές πεποιθήσεις, στηρίζει εξ αρχής το ΠΑΣΟΚ ως βασικό τοπικό στέλεχος αυτού, ενώ ταυτόχρονα δραστηριοποιείται έντονα στα αυτοδιοικητικά μας πράγματα, εκλεγόμενος δημοτικός σύμβουλος Βροντάδου το 1982 με την Παράταξη του Μάρκου Μεννή, και δημοτικός σύμβουλος Ομηρούπολης το 1990 με την Παράταξη της οποίας είχα την τιμή να ηγούμαι. Διακριτικό του γνώρισμα η πραότητα, η καθαρότητα των αισθημάτων του έναντι όλων και η παροιμιώδης ικανότητά του να διηγείται διάφορες ιστορίες και ξεκαρδιστικά ανέκδοτα.

    Φανατικός λάτρης της καλής παρέας, του ούζου και του παραδοσιακού μεζέ, είχε “τακιμιάσει” με τον αλησμόνητο καλό, κοινό μας φίλο, Λάκη Φαράκλα (Δ/ντή του Χημείου Χίου) καθώς και με μιά πλειάδα επίσης γλεντζέδων που γλεντούσαν με τρόπο ξεχωριστό, μοναδικό θα έλεγα, ό,ποτε ο Λάκης το “πρόσταζε”. Μπορούσαν π.χ. να σου κτυπήσουν νυχτιάτικα την πόρτα, ακόμη και κατακαλόκαιρο, για να σου πουν τα κάλαντα!!!

    Από τις αρχές κάθε Νοέμβρη, κατ΄απαίτηση του Λάκη, άρχιζαν οι “πρόβες” ώστε να είναι “σε φόρμα” κατά τις γιορτές των Χριστουγέννων και του νέου Έτους.

    Ο Λάκης πάντα με την τραμπούκα. Ο Τάσος με το μπουζούκι του προσπαθούσε να “συντονιστεί” με τον Παναγιώτη Λουκαράκη, το “πρώτο μπουζούκι” της παρέας. Με το κλαρίνο του ο ψάλτης μας, ο Δημήτρης ο Γέμελος (ο Κουτουφός). Μέχρι και ποντιακή λύρα πλαισίωνε την “ορχήστρα” που έπαιζε ο κυρ Νίκος Σιδηρόπουλος Πόντιος την καταγωγή, με τη Χίο δεύτερη Πατρίδα του για κάποιους μήνες το χρόνο.

   Από τα μέλη της παρέας (που είχε εναλλαγές στις συμμετοχές), θυμάμαι το Σταμάτη Σβήνο, τον Σιδερή Τσιχλή, τον Κώστα Μαστοράκη, τον Κώστα Παπασταματίου, τον Γιάννη Καρασταμάτη, τον Ηλία Παπαζή, το Νίκο Γαρρή, το Μάρκο Λοΐζο, το Νίκο Σαρρή, τον Δημήτρη Παληό, τον Σιδερή Σβήνο και τον Λευτέρη Βουδούρη.

   Ο αδόκητος θάνατος του Λάκη το 2003, ήταν η αιτία που η παρέα “βγήκε αφ΄τα νερά της” με τον Τάσο να μην ξαναπιάνει έκτοτε το μπουζούκι του. Ο ίδιος, τα τελευταία χρόνια, όντας πιά απόμαχος της θάλασσας και της ζωής, μαζί με άλλους συνταξιούχους, έστησαν ένα ιδιότυπο “στέκι συνταξιούχων” σε χώρο που τους παραχώρησε ο Δήμος στο κτίριο της παλαιάς Ηλεκτρικής Βροντάδου. Τους καλοκαιρινούς μήνες και τις μέρες με καλό καιρό, μέλη της παρέας μαζευόταν και τα έλεγαν στα παγκάκια του “Πετροκάραβου” στο Γούβι.

   ΄Ηδη, τα στέκια αυτά, δείχνουν να “ορφάνεψαν”. ΄Ομως, ένα άλλο “στέκι” φαίνεται να κάνει “χαρές και γλέντια” από τις 7 του Δεκέμβρη.

    Είναι το “Ουράνιο στέκι” της παληάς, διαλυμένης από ετών παρέας των γλεντζέδων του Βροντάδου, που, με αρχηγό το Λάκη, περίμεναν πως και πως το φίλο τους τον Τάσο. Τούτη τη φορά, ο Τασούλης, τους έκανε το χατήρι. Προφανώς θα έχουν ήδη αρχίσει “εντατικές πρόβες”ενόψει εορτών, μιάς και όλοι οι οργανοπαίκτες και αρκετοί της παρέας, βρίσκονται, από ετών, στα Ουράνια μέρη.

  Τασούλη, φίλε μας αγαπητέ και αλησμόνητε “στου Παραδείσου τα μπουζούκια σαν θα πας, παρέα με φίλους π' αγαπάς, ουζάκι ανέροτο θα πιείς και δυό τραγούδια θα τους πεις”.

   Αν μπορώ να μαντέψω σωστά, θα τραγουδάς συχνά τα αγαπημένα σου, αυτό του Μάρκου Βαμβακάρη “τα δυό σου χέρια πήρανε, βεργούλες και με δείρανε” και το χιουμοριστικό “κλώσσα τα πουλιά δεν τάβγαλες σωστά, σούβαλα εικοσιένα και δε μούβγαλες κανένα”.

  Τάσο, φίλε μας αγαπητέ, να ξέρεις ότι λείπεις από όλους όσους σε γνωρίσαμε. Λείπεις, αλλά δεν θα ξεχαστείς ποτέ. Άφησες πίσω σου ό,τι καλύτερο μπορεί να αφήσει κάθε σωστός άνθρωπος φεύγοντας από την επίγεια ζωή:

-Το καλό σου όνομα.

  Οι δικοί σου άνθρωποι, φίλοι και γείτονες, συμμαθητές και συμμαθήτριες, θα σε έχουν, θα σε έχουμε πάντα στο νου και την καρδιά όσο ζούμε.

“Καλό Παράδεισο” Τασούλη. Αιωνία η μνήμη σου. Να είναι καλά όλοι οι δικοί σου να σε θυμούνται όχι για να θλίβονται αλλά για να χαίρονται γι' αυτό ακριβώς που ήσουν.