Αλληλεγγύη ή φιλανθρωπία; Διαλέξτε!

Τα κοινά αίτια:

Η ανθρωπιά μας δοκιμάζεται από την ανισότητα που παντού εντείνεται. Αλλού με πόλεμο των όπλων, θερμό πόλεμο, «συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» και αλλού με οικονομικό πόλεμο  «πόλεμο με άλλη πολιτική”.

Και οι δύο μορφές πολέμου συσσωρεύουν ερείπια. Καταστρέφουν τις κοινωνίες μέχρι να έρθει κάποια στιγμή η περιπόθητη  ισορροπία με την πλήρη υποταγή   του αντιπάλου.

Και δεν μπορούν να εξηγηθούν όλα αυτά τα φαινόμενα παρά μόνο με το κινούν αίτιο της κοινωνικής εξέλιξης : τον κοινωνικό ανταγωνισμό.

Την προσπάθεια των ισχυρών, του κόσμου του κεφαλαίου για ξεπέρασμα της κρίσης, που το ίδιο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα παράγει κατά περιόδους,  σε βάρος του κόσμου της εργασίας.

Στις περιπτώσεις όπως στην Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν απ όπου έρχονται οι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες κάθε μήνα,  θα μιλήσει κανείς για γεωπολιτικά συμφέροντα. Και αυτά όμως παράγονται στο όνομα του κέρδους: μάζες χρήματος που θέλουν να γίνουν εκμεταλλευτική σχέση  με τους δικούς τους όρους και να  γεννήσουν κι άλλο  χρήμα και γι αυτό  σκοτώνουν χιλιάδες ανθρώπους και καταστρέφουν κοινωνίες. Δηλαδή και  σε αυτές τις περιοχές του πλανήτη ο πόλεμος δεν έχει να κάνει με θρησκευτικό φανατισμό ή ζούρλα εθνική, όσο κι αν φοράνε οι αντιμαχόμενοι αυτές τις απόψεις  Έχει αιτίες την προσπάθεια να ελεγχθούν οι ενεργειακές ροές αλλά και να επικρατήσουν συνεργάσιμα στους Δυτικούς καθεστώτα.

Σε εμάς, στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, η ανισότητα  εντείνεται με τον οικονομικό πόλεμο.

Και στις δύο περιπτώσεις το κλειδί  της ερμηνείας μας το έδωσε ο

Μαξ Χορκχάιμερ:

«Όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό δεν πρέπει να μιλάει και για τον φασισμό».»

Που σημαίνει ότι την βαρβαρότητα που ζούμε είτε στο πρόσωπο των χιλιάδων κυνηγημένων από τις χώρες τους, είτε στο πρόσωπο του ανέργου νέου της Χίου ή της Καλλιθέας , στο πρόσωπο του συνταξιούχου που τον απειλούν και με άλλες περικοπές ενώ αυτός στηρίζει τα  παιδιά του, στο πρόσωπο του ματαιωμένου μεσόκοπου, όλη αυτή η βαρβαρότητα δεν αντιμετωπίζεται χωρίς έμπρακτη αλληλεγγύη με  συμμετοχή και  με στοχασμό για τις αιτίες της. Και στράτευση για να ανατραπούν αυτές οι αιτίες της βαρβαρότητας

 Αυτά κάνουν και πρέπει να κάνουν οι Αλληλέγγυοι.

Στην Χίο: Οι απόντες:

Αυτόν τον καιρό λοιπόν που στην Χίο ζούμε το δράμα των κυνηγημένων είναι εξοργιστική η απουσία των αρχών.

1)Η Κεντρική Κυβέρνηση παρά τις διακηρύξεις της  και απούσα στάθηκε επί 9 μήνες, κώφευσε στα αιτήματα για υποδομές και αφήνει παρά τα κροκοδείλια λόγια του Τσίπρα να αναπαράγεται η ταλαιπωρία στο Αιγαίο και οι πνιγμοί. Με το να μην γκρεμίζεται ο φράχτης του ¨Έβρου

Το είχε πει και ο αλήστου μνήμης πρώην Υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ : «ο φράχτης του Έβρου είναι απαραίτητος».Προφανώς  για τους διακινητές και τους μαυραγορίτες της ανάγκης που πουλάνε τρία ευρώ τη μπανάνα στον πρόσφυγα! (Και εδώ στη Χίο συνέβη αυτό…)

2)Ο  Δήμος ως φιλάνθρωπος έκανε τα εντελώς επιφανειακά κάτω από την πίεση των πραγμάτων: Έβαλε νερό στις τουαλέτες του κήπου και δήλωσε ότι «ο δήμος είναι οι δημότες του  και αφού οι δημότες τρέχουν ως εθελοντές έχει καλυφθεί!»

3) Η περιφέρεια από τις αρχές καλοκαιριού είχε δηλώσει ότι στην έσχατη ανάγκη θα δώσει για χώρο ύπνου το Εκθεσιακό Κέντρο Καλουτά. Φυσικά αυτό δεν συνέβη ποτέ μέχρι τώρα!

Η εκκλησία της Αγάπης με τα δεκάδες άδεια κτίρια, με την «σεβάσμια» περιουσία;

Ο βουλευτής του Κυβερνητικού κόμματος; Α! Αυτός μετά την ψήφιση των μνημονίων ταξιδεύει και φωτογραφίζεται. Μην λερώσει τα παπούτσια του στις κακοτοπιές. …

Η οργάνωση του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ; Συμπαραστέκεται νοερώς με όλους τους άλλους στο δράμα των προσφύγων.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ:

Την τιμή αυτής της τοπικής κοινωνίας έσωσαν οι δεκάδες εθελοντές που αφιέρωσαν επί μήνες, από τις αρχές του καλοκαιριού,  το χρόνο τους δουλεύοντας στον Κήπο ή πηγαίνοντας στο Μερσινίδι ρούχα και τρόφιμα. Την έσωσαν οι εκατοντάδες Αλληλέγγυοι συμπολίτες μας που τροφοδότησαν από το υστέρημά τους, τις περισσότερες φορές, με τρόφιμα και απαραίτητα είδη τον καταυλισμό στον Κήπο.

Είναι όλοι όσοι έτρεχαν από χθες (βράδυ Τετάρτης )και πίεζαν τους απόντες υπεύθυνους για να βρεθεί στοιχειώδης χώρος να μην μείνουν κάτω από τη βροχή οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι.

…Πίεζαν τους απόντες υπεύθυνους που ενώ  γνωρίζουν  ότι μετά το καλοκαίρι  έρχεται το φθινόπωρο  και οι βροχές αδράνησαν.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Είναι σαφές ότι με τις μεγάλες ροές των προσφύγων οι εθελοντές δεν αρκούν. Είναι πέρα για πέρα απαραίτητο να πάρουν τις ευθύνες τους οι απούσες μέχρι τώρα Αρχές. Ο εθελοντισμός δεν μπορεί να είναι η βολική λύση για τους φιλάνθρωπους απόντες που αναφέρθηκαν παραπάνω.

 Οι φιλάνθρωποι αποδέχονται την βαρβαρότητα ως αναγκαίο κακό.

Την υποστηρίζουν με τις πολιτικές τους: Μνημόνια και τοπικά αντίστοιχα.

Εμείς ως πολίτες οφείλουμε να κάνουμε την Αλληλεγγύη μας δύναμη αλλαγής αυτού του κόσμου. Να πολεμάμε τα αίτια  που διώχνουν τους ανθρώπους από τις πατρίδες τους και τους κάνουν πρόσφυγές από την Συρία ή το Αφγανιστάν. Να πολεμάμε  και τις πολιτικές που διώχνουν τα παιδιά μας από την Ελλάδα και μας μαραζώνουν με την ανέχεια την φτώχεια, την ταπείνωση.

Μας αξίζει ένας κόσμος δίκαιος που να μας χωράει όλους. Σύρους , Αφγανούς Έλληνες Ισπανούς… αδιάφορο από πού. Ο αγώνας των αλληλέγγυων είναι κοινός: Από όλους προς όλους τους αδικούμενους της Γης.