Τα παιδιά της διπλανής πόρτας...

Χωρίς Τίτλο… Ευγενίας

>> Της Ευγενίας Ασλανίδη

Η μόνη αλήθεια είναι αυτή που αισθανόμαστε. Είναι μια παρόλα δική μου που πολύ συχνά  μου κάθεται στο λαιμό και θέλει να τη βγάλω επάνω αλλιώς απειλεί να  με πνίξει. Όπως στην περίπτωση της οργάνωσης που δρούσε στη Χίο, που διακινούσε μεταξύ άλλων και  ναρκωτικά, και είχε ως μέλη της παιδιά και εφήβους.

Είναι γεγονός ότι κάτι είχε φτάσει και στα δικά μου αυτιά αλλά το εύρος του προβλήματος ούτε το γνώριζα ούτε μπορούσα να το φανταστώ.

 Μετά τις τραγικές αποκαλύψεις, σαν τη στρουθοκάμηλο έχωσα το κεφάλι μέσα στο χώμα  αποφεύγοντας να γράψω για το θέμα, να συναντήσω γονείς ή άλλους συγγενείς παιδιών  που  είχαν εμπλακεί στην υπόθεση  με τους οποίους διατηρώ κάποια γνωριμία ή και φιλία. Έτυχε  να δω από μακριά φίλο που το παιδί του είναι μπλεγμένο και να αλλάξω δρόμο.  Όσο μπορούσα δε, γιατί και να θέλεις να αγιάσεις δε σε αφήνουμε, απέφευγα να ανακατεύομε σε συζητήσεις  του τύπου: και ο γιος του δείνα είναι μπλεγμένος και η κόρη της τάδε …

Μέχρι τη στιγμή που μαθαίνω πως  μια μερίδα κόσμου δεν ήθελε να βγει το θέμα στην τηλεόραση γιατί θα δυσφημιστεί η Χίος. Και τότε κατάλαβα πως, ναι μεν ο δικός μου στροθοκαμηλισμός δεν είχε να κάνει με τη φήμη του νησιού, αλλά οπωσδήποτε ήταν  λάθος. Όπως λάθος είναι να κουκουλώνεις πρόβλημα, το κάθε πρόβλημα.  Άλλωστε σήμερα που κυβερνάει το διαδίκτυο τίποτα δε μένει κρυφό.

Δεν πιστεύω πως θα βλάψει στο παραμικρό τη Χίο η δημοσιοποίηση του θέματος  και μάλιστα από μια εκπομπή σαν τους «Πρωταγωνιστές», ίσως ούτε και να βοηθήσει στην άμβλυνση του συγκεκριμένου προβλήματος, μπορεί όμως να μας βάλει στη διαδικασία, εμάς την τοπική κοινωνία,  να σκύψουμε στο θέμα με ενδιαφέρον και όχι με εκείνη την περιέργεια των πρώτων ημερών…

Την ήμερα που έγινε η μεταγωγή της  μεγάλης φουρνιάς  παιδιών στις φυλακές της χώρας αισθάνθηκα μια έντονη θλίψη. Υπέθεσα ότι θα ήταν μαζί και οι γονείς τους και άθελά μου παραλλήλισα τούτο το ταξίδι με το άλλο. Αυτό, που τα παιδιά έχοντας επιτύχει την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια της χώρας, φεύγουν μαζί με τους γονείς για τη νέα τους εγκατάσταση. Μια φωτεινή εικόνα με  παιδιά χαρούμενα, γεμάτα όνειρα και γονείς διπλά χαρούμενους για τη χαρά των παιδιών τους και για τους κόπους τους που έπιασαν τόπο. Από αυτή την επιτυχία εισπράττουμε όλοι, δάσκαλοι και τοπική κοινωνία, μερίδιο και το μετατρέπουμε σε  συλλογική υπερηφάνεια.

Ανάλογα μοιρασμένα είναι τα πράγματα και στα άσχημα, και είναι δίκαια μοιρασμένα γιατί τα μοιράζει η ίδια η ζωή. Τα παιδιά υπέπεσαν σε βαρύ παράπτωμα και πληρώνουν, πρέπει να πληρώσουν, αλλιώς πώς; Μαζί τους πληρώνουν βαρύ τίμημα και οι γονείς, γιατί εκείνοι έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη. Κι αυτό που περνάμε όλοι εμείς  που φοβόμαστε μη μαθευτεί, που φοβόμαστε για τα άλλα παιδιά, που ρίχνουμε πίκρα μέσα μας αντί χαρά, τιμωρία είναι. 

Θέλω να καταλήξω με τούτο: Αν είχα παιδιά στην ηλικία των παιδιών που τώρα είναι έγκλειστα θα τρελαινόμουνα από ανησυχία. Γιατί ειδικά σήμερα βιώνουμε κρίση αξιών και τα περιβάλλοντα στο σχολείο, στην κοινωνία, στην πολιτεία δεν είναι ασφαλή. Έτσι όλο το βάρος πέφτει πάνω στο γονιό.  Κι εδώ δεν είναι δουλειά  να την ξεπετάξεις, είναι ζωή και μάλιστα βγαλμένη από τα σπλάχνα σου.