Τα…κουκιά της οργής!

Χωρίς Τίτλο...Ευγενίας

>> Της Ευγενίας Ασλανίδη

Η ψήφος οργής, λένε, καθόρισε το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου στη Γαλλία.

Όποιος ξαφνιάστηκε κερδίζει χρυσούν ωρολόγιο.

Δεν υπάρχει κανείς;

Ευτυχώς γιατί ούτε ρολόι υπάρχει  και μη ρωτήσετε τι έγινε.

Ο ενεχυροδανειστής που έχω υπόψη μου ετοιμάζεται να ανοίξει αλυσίδα καταστημάτων χρυσοχοΐας, το ένα μόνο με ρολόγια.

Στο δεύτερο γύρο της Γαλλίας ποια ψήφος άραγε θα κερδίσει;

Ελπίζω αυτή που εύχομαι και για την Ελλάδα.

Η ψήφος φρονιμάδας και περίσκεψης.

Τι πράγμα; Δεν είμαι οργισμένη, γι αυτό το λέω;

Και οργισμένη είμαι, και αγανακτισμένη, και απογοητευμένη και όλα αυτά μαζί είμαι.

Όμως δε  θέλω να  ρίξω ψήφο οργής, αγανάκτησης, διαμαρτυρίας, απογοήτευσης;

Γενικώς, δε θέλω να πάω να ψηφίσω με το συναίσθημα;

Ή τουλάχιστον όχι μόνο με αυτό;

Θέλω να το βουτήξω,  το συναίσθημα,  σαν τον κονδυλοφόρο μέσα στο μελάνι της λογικής και μετά να σταυρώσω το ψηφοδέλτιο;

Να κοιτάζω μπροστά, σε αυτά που πρέπει να γίνουν και όχι σε αυτά που έγιναν.

Πόσα έγιναν τα τελευταία τριάντα χρόνια, την τελευταία τριετία!

Ούτε στη φαντασία του Όργουελ.

Παρ’ όλα αυτά είμαι αισιόδοξη. Κάτω από αυτή την αισιοδοξία συμπιέζω, καταπιέζω πες το καλύτερα, όλα τα παραπάνω μου συναισθήματα, βάζω και καπελάκι τη λογική και πορεύομαι προς τις εκλογές.

Θα μου πείτε, στην ηλικία μου η λογική συνήθως  καπελώνει το συναίσθημα, άρα μην το παίρνω και σαν προσωπικό επίτευγμα. Καμιά φορά όμως  καταφέρνει  να συνεργάζεται  μαζί του, και είπαμε αυτό μας χρειάζεται τώρα.

Άντε  πες το όμως αυτό στους νέους των είκοσι, των εικοσιπέντε, των τριάντα χρόνων που είδαν ξαφνικά τον ουρανό να τους έρχεται σφοντύλι.

Και παράλληλα, τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια τους.

Που ο, τι έπαιρναν ως χθες για χαρτζιλίκι τώρα το παίρνουν για μισθό. Στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη  χειρότερη, ούτε αυτό το παίρνουν.

Και τώρα δεν πιστεύουν πια κανέναν από εκείνους που μιλούν  για  ανόρθωση, ανάπτυξη, ανασυγκρότηση,  και άλλες τέτοιες…αλακίες.

Και ποιος τους πιστεύει, θα μου πείτε.

Ναι, αλλά κάποιους πρέπει να πιστέψουμε.

Να ψηφίσουμε με θετική ψήφο.

Ανέκαθεν το πίστευα αυτό, αλλά τώρα ένα παραπάνω.

Γιατί έτσι θέριεψε ο δικομματισμός.

Με τη δική μας αρνητική ψήφο, και με τον μικρών κομμάτων την αρνητική και στείρα πολιτική.

Μια Δεξιά ενάμιση κόμμα, και μια Αριστερά δέκα κομμάτια.

Δε  θέλει λέει να γίνει κυβέρνηση.

Ακόμα και εξουσία εν δυνάμει φοβάται να δηλώσει.

Γιατί να σε ψηφίσω …μικρό μου;

Μέχρι χθες  μπορεί να μη με ένοιαζε. Όποιος και να ανέβαινε επάνω, είχα τουλάχιστον το σίγουρο, το κεκτημένο.

Τώρα αλλάξανε τα πράγματα. Δεν έχω τίποτα!

Και δε μου φτάνει να τα λες καλά εκεί μέσα. Δε σε θέλω  να μπεις στη Βουλή για να …καθαρίζει ο λαιμός σου, αλλά για  να καθαρίσει ο τόπος.  

Αυτά σκέπτεται σήμερα ο ψηφοφόρος που είναι κατά του δικομματισμού, και  κατά του ολοκληρωτισμού που κερδίζει έδαφος πατώντας πάνω στο φόβο μας.

Ναι, το ξέρω. Είναι πολύ δύσκολο να πας με θετική σκέψη ως την κάλπη. Ακόμα και έτσι να ξεκινήσεις από το σπίτι σου,  ένα καφέ να σταθείς να πιεις, ένα καύσιμο να βάλεις στο ρεζερβουάρ, την πήρες την ανάποδη.

Εδώ σε θέλω όμως, στα δύσκολα!