Πίσω δεν γυρίζω !

Γουστάρω  την παραπληροφόρηση που πέφτει στο κενό, την επίκληση των θείων από τα τσιράκια των τραπεζιτών, την αναγωγή ενός νομίσματος σε ιερό και όσιο που δεν πρέπει να αμφισβητηθεί ότι και αν γίνει. Γουστάρω τις ψεύτικες δημοσκοπήσεις, τις μαζικές επιθέσεις στους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ στα βραδινά δελτία, τις παρεμβάσεις του κάθε ανύπαρκτου που επειδή είναι «Ευρωπαίος» θεωρείται ως αυθεντία. Γουστάρω τις απέλπιδες προσπάθειες να εκλεγούν κάτι περίεργοι  τύπου Τζήμερου.   Γουστάρω την Λανγκαρντ που χύνει δάκρυα για τα παιδάκια στον Νίγηρα, για την κατάσταση των οποίων βέβαια δεν φέρει καμία ευθύνη. Μου αρέσει αυτό το πανηγύρι,  επειδή ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, έχω την ευκαιρία να τους στείλω ομαδικά στην ανεργία στις 17 Ιουνίου.

Ξενερώνω που (κατά πάσα πιθανότητα), θα δώ την Κατσέλη υπουργό. Όπως ξενέρωσα άπειρα όταν πρότεινε ο Τσίπρας τον Αρσένη για πρωθυπουργό. Ρε παιδιά, εντάξει, καταλαβαίνω ότι ίσως και να χρειάζονται κάποιοι πολιτικαντισμοί. Αλλά όπως και να έχει, μου φαίνεται άσχημο που η Αριστερά μπαίνει σε τέτοιες λογικές.  

Ξενερώνω που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλάει λίγο πιο καθαρά. Πέραν του ότι η αριστερά, ειδικά σε τέτοιες συγκυρίες, δεν μπορεί να μασάει τα λόγια της, η αριστερή κυβέρνηση που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να φτιάξει, δεν είναι μια απλή εναλλαγή κόμματων στην εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, στην περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές, θα έχει να αντιμετωπίσει έναν κρατικό μηχανισμό εχθρικά διακείμενο απέναντι του.  Εκτός αν θεωρούμε ότι αστυνομικοί, δικαστικοί , στρατιωτικοί κτλ είναι τόσο δημοκράτες ώστε να ανεχτούν αδιαμαρτύρητα έναν αριστερό υπουργό να τους λέει τι να κάνουν και θεωρώ ότι  μια τέτοια κυβέρνηση θα χρειαστεί την κοινωνία στο πλευρό της. Και αυτό δυστυχώς η ευτυχώς, δεν μπορεί να γίνει εάν ο κόσμος δεν ξέρει ακριβώς τι ψηφίζει, τις συνέπειες και τις προοπτικές που αυτό μπορεί να έχει. Και να κάνει αυτό που κάνει επειδή ξέρει και είναι αποφασισμένος.

Χαλιέμαι ακόμη  που πολύς κόσμος βλέπει στον ΣΥΡΙΖΑ το νέο ΠΑΣΟΚ και στον Τσίπρα την μετενσάρκωση του Αντρέα. Όχι τόσο γιατί αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πασοκίζει, αλλά επειδή η επόμενη μέρα έχει ανάγκη πολίτες, και όχι οπαδούς που περιμένουν σωτήρες. Ξενερώνω που βλέπω ψήφο οργής και όχι ελπίδας.

Ξενερώνω που βλέπω τον ΣΥΡΙΖΑ πολλές φορές να αρθρώνει έναν πολιτικάντικο λόγο . Και νομίζω ότι, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με όλη την σαπίλα, δεν απαντάς με παρόμοια ρητορική και εσύ. Θα σε νικήσουν, γιατί ξέρουν να το κάνουν.

Ξέρω όμως ότι η διαφορά μεταξύ κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και κυβέρνησης ΝΔ είναι η πιθανότητα αποτροπής εκατοντάδων ή και χιλιάδων αυτοκτονιών και θανάτων, στα ρημαγμένα νοσοκομεία ή στην παγωμένη Αθήνα τον χειμώνα.

Ξέρω ότι η ΝΔ εκπροσωπεί αυτή την στιγμή ότι πιο βρώμικο μπορεί να βγάλει αυτή η κοινωνία. Ανθρώπους που δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να στρέψουν την κοινωνία στον ρατσισμό και τον φασισμό για να εξασφαλίσουν το “business as usual”. Ανθρώπους που έφτιαξαν και φτιάχνουν ένα κράτος κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, και μια «πατρίδα» που ξεκινά από την δεξιά τους τσέπη και τελειώνει στην πιστωτική κάρτα. 

Ξέρω ότι η τρομοκρατία των τελευταίων ημερών, η αναβίωση της μετεμφυλιακής ρητορικής και η προσπάθεια πνευματικής καταστολής εκατομμυρίων στρέφεται εναντίων όλων μας. Ξέρω ότι ο εκβιασμός της ψήφου δεν αφορά αποκλειστικά τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το δικαίωμα μας να σκεφτόμαστε.

Ξέρω ότι είναι μονόδρομος. Ίσως να μην είναι καλό να χρησιμοποιήσω το «Δεν υπάρχει εναλλακτική» των νεοφιλελεύθερων, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια μας έχουν δείξει ότι το πηγάδι δεν έχει πάτο. Απλά θα βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά. Ο μόνος που μπορεί να το σταματήσει αυτό, είμαστε εμείς. Όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς. Όλοι. Και είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε διαφωνούμε ιδεολογικά είτε όχι (κάτι απολύτως θεμιτό και αναγκαίο), την Κυριακή ΘΑ γίνουν εκλογές, και ΘΑ τις κερδίσει κάποιος. Αντί να κρυβόμαστε στην ντουλάπα, ας προσπαθήσουμε να το εκμεταλλευτούμε.

Αυτό που δεν ξέρω, είναι το τι θα γίνει. Και φοβάμαι, όπως φοβούνται όλοι: το ρίσκο και το άγνωστο, πάντα φοβίζουν τους ανθρώπους. Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα καταφέρει. Δεν ξέρω καν αν έχει σκοπό να σταθεί βράχος, η να αρχίσει τις κωλοτούμπες. Ξέρω όμως ότι το αν θα γίνει αυτό, εξαρτάται από εμένα και από εμάς όλους. Είναι η πρώτη φορά που μας δίνεται η ευκαιρία να παρέμβουμε αποφασιστικά, και να αρχίσουμε να επιβάλλουμε την θέληση μας. Και είναι θαυμάσιο, μέσα στα σκατά που βλέπουμε κάθε μέρα, να μιλάω με ανθρώπους που (σαν και μένα και σένα) φοβούνται, αλλά αντιστέκονται στην τρομοκρατία. Ξέρω ότι η μάχη δεν τελειώνει στις 17: ίσα- ίσα, τότε αρχίζει. Αλλά για να κερδίσουμε μια μάχη, πρέπει να αρχίσουμε και εμείς να χτυπάμε, αντί μόνο να τις τρώμε ανελέητα. Και τέλος, ξέρω ότι το θέμα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το «πρόσωπο» ας πούμε, μιας άλλης σκέψης, ενός άλλου μοντέλου, μιας άλλης χώρας. Αντιπροσωπεύει πολλά πράγματα, διαφορετικά για τον καθένα. Η κοινή συνισταμένη τους όμως είναι η ελπίδα για κάτι άλλο, για κάτι καλύτερο και αυτό, δεν μπορούμε να το αφήσουμε να χαθεί.  Δεν έχουμε την πολυτέλεια.