Οι στάβλοι του Αυγεία καθαρίζονται εν όψει εκλογών…

Χωρίς τίτλο…Ευγενίας

>> Της Ευγενίας Ασλανίδη

Αυτός ο «άνεμος αισιοδοξίας» που πνέει πάνω από τα κεφάλια μας  είναι μια φούσκα, που θα σκάσει την «επόμενη ημέρα», όπως έσκασε και η άλλη, της ευημερίας μας,  με το που ανέλαβε ο Γιώργος τα ηνία της χώρας. Νόμιζε το παλικάρι πως κρατούσε το τιμόνι του ποδηλάτου του και το άφησε κάνοντας μόνο πεντάλ με τα χέρια στην ανάταση…

Το καλύτερο που θα μπορούσε, τρόπος του λέγειν γιατί μάλλον δε μπορούσε, το καλύτερο που έπρεπε να κάνει αλλά δεν ήξερε, το πήρε  ο Σαμαράς , το έκανε σημαία και το ανεμίζει καλώντας τους άπιστους, οι πιστοί  έτσι κι αλλιώς ακολουθούν, να πορευτούν μαζί του στην έξοδο από το τούνελ.

Στο Βενιζέλο έμεινε το PSI  και το Πασοκ που ξαναβαφτίστηκε χθες Κυριακή  και ξαναβρήκε την παρθενία του θαρρεί, έτσι εμφανίζεται ήμαρτον κύριε, ευφυής άνθρωπος ο Βαγγέλης τίνος τη νοημοσύνη υποτιμά έτσι που βγαίνει, ούτε ο Ανδρέας το ΄81

Ένας τρίτος που δεν ξέρει τι γίνεται στην Ελλάδα, λέμε τώρα, έτσι και δει όλο αυτό το τουρλουμπούκι, το Πασοκ να «είναι εδώ ενωμένο δυνατό», το Σαμαρά  να κρατά το «κλειδί» της ευημερίας της χώρας και να  μας το κουνά πέρα δώθε, και τους υπόλοιπους από εκεί και κάτω να είναι τραγικά προβλέψιμοι,   θα νομίζει πως όλα είναι όπως και πριν πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα, καλά σταματάω, χρόνια, πώς τίποτα δεν έχει αλλάξει σ’ αυτό τον τόπο. 

Όποιος έριξε τη χώρα στο σκοτάδι μπορεί να την ξαναβγάλει στο φως γιατί ξέρει το δρόμο, είναι σαν να θέλει να μας πει ο νέος αρχηγός του Πασοκ.  Το ίδιο λέει και ο Σαμαράς αλλά με τρόπο, μη χρεωθεί κι ολόκληρη λεωφόρο, όταν  ένας παράδρομος, άντε δυο του αναλογούν στο δρόμο προς το φούντο.

Όποιος έριξε τη χώρα στο σκοτάδι δε δικαιούται δια να ομιλεί, όπως έλεγε κι ένας αλήστου μνήμης πολιτικός, μα  στη μοιρασιά δικαιωμάτων και υποχρεώσεων  εμείς  λείπαμε, τρέχαμε για  τον επιούσιο, και μόνο εκείνοι ήταν παρόντες.

Όποιος έριξε τη χώρα στο σκοτάδι να πέσει κι εκείνος μέσα και να πάει καλιά του, θέλει να φωνάξει ο λαός μα δε μπορεί, έχει χάσει τη φωνή του, του την πήραν οι τράπεζες και οι άλλες σειρήνες, τότε που ήρθε το κράτος και του είπε: βγάλε το μπαμπάκι από τα αυτιά  εγώ σε προστατεύω.

Να προστατεύεις  συγχρόνως και νοικοκυραίους και κλέφτες δε γίνεται, και εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι το κράτος προστάτευε μόνο τους κλέφτες. Του ΙΚΑ, του ΟΑΕΔ και τόσους άλλους ων ουκ έστιν αριθμός.

Θέλουν να πιστέψουμε πως κανένας  από τους τριακόσιους (πλην του Παγκαλου!!!) δεν είχε πάρει  είδηση  όλο αυτό το μεγάλο φαγοπότι που βγαίνει σε δόσεις κάθε μέρα στην επιφάνια.

Να γελάσω!  Μόνο ως προς τη χρονική στιγμή πήγα να προβληματιστώ μα  έβαλα τη λογική κάτω και ιδού:

Ακόμα και ένα μικρό παιδί ξέρει πως  δεν υπάρχει τίποτα όρθιο για να κρατηθούν  οι υποψήφιοι  οδεύοντας για τις εκλογές.

Έτσι χώθηκαν μέσα στα ερείπια και αρπάζουν ο,τι μπορεί να συγκινήσει το  Έλληνα.

Τι μπορεί να συγκινήσει τον Έλληνα; Ό,τι τον πονά περισσότερο από όλα.  Κι από τα χρέη του  στις τράπεζες  κι από την περικοπή των εσόδων του.

Η καταλήστευση του δημόσιου χρήματος!

Γι αυτό βλέπουμε ξαφνικά ένα-ένα όλα τα μεγάλα αποστήματα του δημόσιου τομέα που χρόνια μολύνουν τη ζωή μας, να σπάνε.

Έστω και  με  αυτά τα  κίνητρα όμως,  μακάρι να  καθαρίσει η κόπρος του Αυγεία.  Αλλά θα καθαρίσει;

Και στο φινάλε -φινάλε, θα μπει τίποτα από το κλεμμένο χρήμα στον κρατικό κορβανά;

Ή  μετά τις εκλογές, όλο αυτό το απανωτό ξεσκαρτάρισμα  θα διαλυθεί σαν πυροτέχνημα  κι όλα θα κουκουλωθούν και  θα γίνουν  σαν και πρώτα;