Οι νεοάποροι της Χίου

Αλληλογραφία δυο εργαζόμενων μανάδων για την τσαλακωμένη τους αξιοπρέπεια..

-Καλημέρα αγαπημένη φίλη- αδελφή μου!!

Με ξέρεις από παιδί κι από έξω κι από μέσα.. Είμαι νεοάπορη, γιατί τώρα με κλειστά τα τοπικά ΜΜΕ, που είχα επί μία δεκαετία και πλέον.. δεν με φοβούνται, αν και δεν φοβέρισα ποτέ κανέναν.. ούτε τα πήρα κάτω από το τραπέζι ποτέ... γιατί είμαι από άλλη πάστα που ελάχιστοι κατάλαβαν...

Από τον Απρίλιο, θα πηγαίνω στο συσσίτιο της ενορίας μου, με το κεφάλι ψηλά. Δεν είναι επιλογή μου...

«Αυτοί», με στέλνουν και θα πάω γιατί πεινάω, γιατί στα 50 μου, δεν έχει μια δουλίτσα για μένα, ενώ όλοι της σειράς μου βολεύτηκαν μια χαρά...

Σε λίγο θα μου έρθουν μηνύματα, γιατί και καλά έγραψα τούτα τα λόγια...

Τα έγραψα γιατί είμαι θυμωμένη και σίγουρα όχι για να με λυπηθούν..

Δεν μπορούν να με λυπηθούν, γιατί μεγάλωσα στα Μεζάρια, γιατί είμαι Μικρασιάτισσα και περήφανη Χιώτισσα… Στο συσσίτιο λοιπόν με αγάπη…

-Καλό απόγευμα αδερφοφιλεναδα μου! Μαζί μεγαλώσαμε στα Μεζάρια, μοιραζόμαστε την ίδια καταγωγή, είμαστε περήφανες για αυτήν και, όπως τότε οι πρόγονοι μας πεινασμένοι και χιλιοταλαιπωρημένοι, έτσι και εμείς ακολουθούμε τα χνάρια τους, όχι σαν προσφυγές, αλλά σαν βασανισμένοι και στο έλεος ενός κύκλωνα τον όποιο δεν προκαλέσαμε εμείς, αλλά ζούμε στα αποκαΐδια του. Θέλεις να σου μετρήσω πόσοι συμμαθητές μας βολεύτηκαν σε δημόσιες υπηρεσίες χωρίς καν να έχουν απολυτήριο τρίτης γυμνάσιου;

Στέλλα, σταμάτησα να δουλεύω γιατί οι αντιξοότητες της ζωής και τα τόσα χρόνια βασανιστικής δουλειάς και εκμετάλλευσης από τους τοπικούς επιχειρηματίες, και, δη, φίλους, κατέστρεψα τη μέση μου και το γόνατο μου, αλλά και τη ψυχική μου γαληνή βαριάς μορφής «…». με τάσεις…

Αποτέλεσμα; Κλεισμένη στο σπίτι και εξαρτωμένη από τρίτους, κάτι που δε δέχομαι και δεν ανέχομαι. Αυτό χειροτερεύει την κατάσταση μου. τι να σου πω;

Ότι ξενιτεύτηκαν τα παιδιά μου για να ζήσουν καλύτερα; Ότι ο μεγάλος γιος μου πληρώνεται 397 ευρώ από το «Α» σούπερ μάρκετ;

Ότι είμαι καινούρια στη γειτονιά του Αγίου Ισιδώρου και δε με γνωρίζουν για να με υπολογίσουν στους νεοάπορους;

 Στέλλα, έχω σιχαθεί τη ζωή μου μέσα στα σκουπίδια και τα περιττώματα (μεταφορικά μιλώ) που πρέπει να ζω. πολλές φορές σκέφτηκα ότι τέτοια ζωή δεν αξίζει, μετά από τόσους αγώνες στη ζωή να με σπρώχνει στην άκρη και λίγο πριν το γκρεμό και να πω ότι έκανα κάτι που να βλάψει την πατρίδα μου; Όχι.-

Εκείνη γιατί με καταδικάζει στον εξευτελισμό και την απόλυτη εξαθλίωση; πάντως είμαι περήφανη για τα τρία παιδία που μεγάλωσα με τη βοήθεια των γονιών μου βέβαια, και ευχαριστημένη που τώρα που λείπουν και δεν με βλέπουν έτσι όπως είμαι, για να με λυπούνται αυτό με παρηγορεί για την έλλειψη τους..

Ναι Στέλλα αλλά, είμαι 56 ετών νεοάπορη, ενώ εργάστηκα σκληρά…

Μα τα αφεντικά- εργοδότες… όπως τα δικά σου, δεν έβαζαν ένσημα, μας απειλούσαν με απόλυση και τώρα ούτε μια γελοία σύνταξη δε μπορώ να πάρω… «Αν σου αρέσει, μου έλεγαν, δούλεψε, αν δε σου αρέσει ξέρεις πόσες ξένες περιμένουν στην ουρά;» Κι έτσι κάτω το κεφάλι μου και τραβούσα κουπί, έπρεπε να μεγαλώσουν τα παιδιά… Και τώρα φταίμε γιατί δεν απαιτήσαμε, λένε.. χαχα!

Εδώ που φτάσαμε μπορούμε να σηκώσουμε το κεφάλι και να δούμε τον ουρανό. Ναι, ψηλά το κεφάλι Στέλλα ...

Κι εγώ από το κοινωνικό παντοπωλείο παίρνω τρόφιμα ,και από το σύλλογο των ΑμΕΑ αύριο μεθαύριο, όταν μπορέσω και βαδίσω ξανά, μόλις επιτρέψει το γόνατο μου, θα συναντηθούμε στα συσσίτια, μαζί με τους εκατοντάδες νεάαπορους της πόλης μας..

Ξέρεις τι μου έλεγε η γιαγιά η Κατερίνα, η Μικρασιάτισσα;

«Ο χορτάτος τον πεινασμένο δεν τον καταλαβαίνει» έτσι και οι άρχοντες μας, λες και με νοιάζει εμένα ποιος θα είναι αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ η με ποιον θα συμπαραταχτεί ο Κουβέλης.. Με όλους θυμωμένη είμαι, με όλους όσους με χώρισαν από τα παιδιά μου, μου καταπάτησαν και έκλεψαν την αξιοπρέπεια μου με όλους όσους εκμεταλλευτήκαν την ανάγκη μου για δουλεία με όλους όσους δε σεβαστήκαν τον ιδρώτα μου αλλά μου φόρτωσαν και αλλά γομάρια στην πλάτη..

Νεοάπορες Στέλλα, χέρι -χέρι θα ανέβουμε και αυτό τον Γολγοθά και, που ξέρεις; μπορεί στην κορυφή να φεγγίζει μια ηλιαχτίδα για σένα αγαπημένη μου φίλη που ήρθες και έσκυψες πάνω μου στο νοσοκομείο μαζί με την Κ.Μ.Π., την άλλη λαμπερή καρδία!!

Σ’ αγαπώ Στέλλα, ας απλώσουμε τα χέρια μας, να ενωθούμε με όλους όσους υποφέρουν και ποτάμι να γίνουμε μπουρουρισμένο καταλαβαίνεις τον εκνευρισμό και το θυμό μου από τον τρόπο που γράφω μόλις περπατήσω θα προσπαθήσω α βγω από το σπίτι, αν είμαι ακόμα μέσα, χαχαχαχαχαχαχα. (κλαυσίγελος).-