Μια κριτική προσέγγιση για τις «Δούλες»

Μόνο ένας «παιδεραστής και κλέφτης», όπως αυτοαποκαλούταν ο Ζαν Ζενέ, ένας τύπος περιθωριακός αλλά και διεστραμμένα ταλαντούχος θεατρικός συγγραφέας, θα μπορούσε να ψυχογραφήσει ένα τόσο διαταραγμένο σύμπλεγμα προσωπικοτήτων. Εμπνευσμένος από ένα έγκλημα που συγκλόνισε τη Γαλλία του 1933 κατόρθωσε να ξεγυμνώσει το διχασμό ανάμεσα  στο μίσος και την αγάπη της δούλας για την παγερά φιλάνθρωπη κυρία της αλλά και για τον ίδιο της τον εαυτό.

Εγχείρημα λοιπόν δύσκολο το ανέβασμα των Δούλων, ρόλοι απαιτητικοί με ευρείες μεταπτώσεις και ψυχισμό αβυσσαλαίο σαν του αμφιλεγόμενου συγγραφέα τους. Οι ερμηνείες της Δήμητρας Κώνστα, της Κορίνας Βασιλοπούλου και της Δήμητρας Μασούρα ήταν δυνατές και καλοδουλεμένες. Το σκηνικό υποβλητικό και ευρηματικό με την αντίθεση μαυρόασπρων φιγούρων σε ασπρόμαυρο φόντο και μια φονική πινελιά κόκκινου. Προσωπικά θα προτιμούσα έναν μικρό τόνο παρακάτω στη φωνητική, ίσως και στην κινησιολογία, ένα πιο υποδόριο πέρασμα. Ανυπομονώ πάντως να δω και τις «Τρεις Jazz …ιστορίες».

Χαρά Κρητικού