Γίνε ο παραμυθάς του παιδιού σου…

Χωρίς Τίτλο...Ευγενίας

>> Της Ευγενίας Ασλανίδη

«Υποψιάζομαι πως  είναι παραμύθι η ιστορία με τη θεία σου την Καλλιρρόη», μου είπε μια φίλη, μα εγώ σαν τη σφίγγα απέφυγα  να της απαντήσω, την άφησα στην πλάνη της και στην ευχαρίστηση που εισέπραξε, αφού όπως μου είπε,  παραμύθι ή όχι  το διασκέδασε.

Ναι, τα παραμύθια για μεγάλους είναι το φόρτε μου, επειδή όμως αυτές τις ημέρες έχουν την τιμητική τους τα παραμύθια για παιδιά, κι επειδή και τα μικρά παιδιά των πέντε, των έξι χρόνων, αντιλαμβάνονται την αναστάτωση που μας κατέχει και επηρεάζονται από αυτήν,  λέω να το κοιτάξουμε το θέμα, τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Ανέκαθεν είχα τη γνώμη ότι τα παραμύθια τα γεννούσε η φαντασία των μεγάλων για να γλυκαίνει την ψυχούλα των παιδιών, σε εποχές δύσκολες, σαν την εποχή που μεγάλωνε μέσα  στην παγωνιά και την απονιά των ανθρώπων,  το κοριτσάκι με τα σπίρτα.  Αφού λοιπόν περνάμε μια δύσκολη περίοδο και τώρα, κι αφού μας «φοβερίζουν» συνέχεια πως θα πάμε στις εποχές του πενήντα και του εξήντα αν δεν «συμμορφωθούμε»(!), γιατί δεν πάμε μόνοι μας, όσοι ζήσαμε τότε, να ανασύρουμε από τα χρονοντούλαπα της οικογενειακής και λοιπής  ιστορίας εκείνα  τα πράγματα που ομόρφαιναν τη ζωή μας παρά τις δυσκολίες;

Τα παραμύθια ήταν ένα από αυτά. Η γενιά μου, και η επόμενη, για τις προηγούμενες δεν το συζητώ, ευτύχησε να έχει τον παραμυθά μέσα στο σπίτι της, δίπλα στο τζάκι, με τη ρόκα στο χέρι.   Να ακούει παραμύθια ανάλογα με την περίσταση, διδακτικά, διασκεδαστικά, ακόμα και φοβιστικά όταν η σκανταλιά έφτανε στο κατακόρυφο, καμιά φορά να ακούει το ίδιο παραμύθι σε αμέτρητες εκδοχές  καθώς  ο παραμυθάς είχε ξεχάσει τι είχε πει την προηγούμενη φορά.

Αργότερα, δηλαδή την  εποχή της ευμάρειας όπως θα την ορίζουμε τώρα πια, τον ζωντανό παραμυθά αντικατέστησε ο ραδιοφωνικός, ο τηλεοπτικός, σιγά - σιγά το παραμύθι μπήκε σε κασέτα, στη συνέχεια σε cd, σε dvd,  για να ακούει και να βλέπει το παιδί όποτε θέλει και μάλιστα σε δική του ατομική τηλεόραση,  να ΄χει η μαμά χρόνο να βγει για καφέ  κι η γιαγιά που ήρθε για τη φύλαξη του παιδιού  να μπορεί να δει ανενόχλητα την αγαπημένη της σειρά στην τηλεόραση του σαλονιού…

Δε λέω ότι αυτό φταίει που χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια, αλλά φταίει και αυτό. Δε λέω να  ξαναγυρίσουμε στη ρόκα, αν και ποτέ δεν ξέρει κανείς, ή να χάνουμε την σειρά μας στην τηλεόραση, μια διασκέδαση μας έμεινε κι εμάς,  λέω να αφήσουμε χώρο και χρόνο στο παραμύθι και να γίνουμε εμείς οι παραμυθάδες των παιδιών και των εγγονιών μας…

Πιστεύω, από προσωπική εμπειρία,  πως ο  ζωντανός παραμυθάς είναι το «κλειδί»  για να μεγαλώσει όμορφα  το παιδί, να μάθει το καλό και το κακό, το όμορφο και το άσχημο, το φωτεινό και το σκοτεινό, το πραγματικό και το φανταστικό, να λύνει επιτόπου τις απορίες του  από τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα,  με τα πιο τρυφερά παραδείγματα που υπάρχουν, και να ακούει στο τέλος αυτό που περιμένει:  Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!