Βαδίζοντας προς τις εκλογές

>> Του Δήμαρχου Χίου, Πολύδωρου Λαμπρινούδη

Οδηγούμεθα σε μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση με το ενδεχόμενο ενός νέου δραματικού γύρου ακυβερνησίας στην πιο κρίσιμη ώρα για τη χώρα, καθώς αντιμετωπίζει το φάσμα της χρεοκοπίας.

Τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται και είναι τόσο μεγάλα και σύνθετα, που κανένα πολιτικό κόμμα από μόνο του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει. Η κοινωνία βρίσκεται σε απόγνωση, η κρατική μηχανή σε κατάσταση αποσύνθεσης, τα ταμεία είναι άδεια και η έλλειψη ρευστότητας οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις.

Εν μέσω αυτής της τραγικής κατάστασης, βαδίζουμε σε νέες εκλογές, με τους πολιτικούς και τους πολίτες να πλανώνται, να στήνονται σκηνικά διχασμού και να υποτιμούν ή να υπερτιμούν τις εκκολαπτόμενες αλλαγές στην Ευρώπη και τις συνέπειές τους για την Ελλάδα, ενώ παράλληλα αδυνατούν να ομονοήσουν στο μίνιμουμ των εθνικών αναγκαιοτήτων.

Και σε αυτές τις εκλογές πρωταγωνιστές είναι πολιτικοί σχηματισμοί, που θα προσπαθήσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση, όταν το 2010 προτιμούσαν να χρεοκοπήσει η χώρα, παρά να υπογράψουν το Μνημόνιο.

 Οι εκλογές της 17^ης Ιουνίου είναι πολύ κοντά γι’ αυτούς, που θα κληθούν να σχηματίσουν κυβέρνηση, για να καταλάβουν ότι θα πρέπει να πάψει να καλλιεργείται ο μύθος, ότι δηλαδή η Ελλάδα μπορεί να διαπραγματευθεί τη ριζική αλλαγή του μνημονίου. Πλανάται «πλάνην οικτρά», όποιος δημιουργεί τέτοιες προσδοκίες, για να υφαρπάξει την ψήφο των πολιτών. Οι θέσεις των Ευρωπαϊκών κρατών είναι ξεκάθαρες: θα σταματήσει κάθε είδους χρηματοδότηση, εάν η Ελλάδα δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις, που έχει αναλάβει.

Το αναφέρω αυτό, διότι δυστυχώς, με μια λανθάνουσα λογική, πολιτικές δυνάμεις υπόσχονται καταγγελία του μνημονίου, μοιράζοντας χρήματα, που δεν υπάρχουν, δημιουργώντας φρούδες ελπίδες στους απελπισμένους πολίτες.

Δεν είναι έντιμο τα κόμματα, που τζογάρουν σε ακοστολόγητα μέτρα, να εξαγγέλλουν προθέσεις, που δεν γίνεται να μετουσιωθούν σε πράξεις και να προβαίνουν σε προεκλογικές υποσχέσεις (για συντάξεις επιδόματα κλπ), που αγγίζουν τα όρια της εξαπάτησης.

Και όλα αυτά, ενώ η χώρα ακόμα παράγει πρωτογενή ελλείμματα, είμαστε με το ένα πόδι έξω από το ΕΥΡΩ και όλα τα ξένα αρπακτικά είναι έτοιμα, να γίνει το λάθος,  να πάμε στη δραχμή, για να πέσει η ελληνική οικονομία και να ξεπουλήσουμε, αντί πινακίου φακής στα κερδοσκοπικά κεφάλαια και στους «ξύπνιους», που έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό.

Αλήθεια είναι τόσο κοντόφθαλμοι και δεν μπορούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα, όταν η κουτσουρεμένη δόση του Μαίου δημιούργησε τόσα προβλήματα και στάσεις πληρωμών (βλέπε φάρμακα, υγεία, πρόνοια). 

Σε αυτή όντως την τόσο δύσκολη πολιτική κατάσταση για την Ελλάδα και τον έλληνα πολίτη γεννώνται και διαμορφώνονται πολιτικές δυνάμεις , που αδυνατούν να εμπεδώσουν την πραγματικότητα, με ιδέες που αποπνέουν όλες τις συντεχνιακές και κρατικιστικές αντιλήψεις, οι οποίες μας οδηγούν στην άβυσσο.

Αυτά τα πολιτικά μορφώματα δεν είναι φορείς αλλαγής και δεν αναδύουν τη φρεσκάδα της αληθινής αλλαγής, είναι προσανατολισμένα στον κρατισμό του παρελθόντος.

Στην ουσία αυτή η σημερινή συγκυρία αναδύει μια πραγματικότητα, όπου κόμματα συνθέτουν ένα ιδιότυπο σχήμα, που υπογραμμίζει αυτά που χωρίζουν, παρά ενώνουν τους πολίτες.

Σε αυτή την ομολογουμένως δύσκολη συγκυρία η δημοκρατική παράταξη της χώρας μας, που τόσα πολλά έχει προσφέρει στον τόπο και την πατρίδα καλείται να παίξει και πάλι το ρόλο του εγγυητή για την αποκατάσταση της ομαλότητας του πολιτικού συστήματος τις επόμενες μέρες.

Το μνημόνιο ήταν μια επιλογή, που κανένας δεν την ήθελε (παρά την προχειρότητα στη σύνταξη των όρων της αποδοχής του), εν τούτοις όμως κράτησε την Ελλάδα εντός της Ε.Ε.

Το μνημόνιο ήταν για εμάς μια πολιτική ήττα, ήταν όμως και μια εθνική αναγκαιότητα.

Το 2009 έπρεπε να διαχειρισθούμε τις συνέπειες της διακυβέρνησης της χώρας για 6 χρόνια από μια κυβέρνηση, κατά τη διάρκεια της οποίας, χάθηκε ο δημοσιονομικός έλεγχος, η χώρα στοχοποιήθηκε και τέθηκε δύο φορές σε επιτήρηση.

Όταν ο κίνδυνος της χρεοκοπίας είναι υπαρκτός και η χώρα απομονώνεται επικίνδυνα μέσα στην ίδια την Ε.Ε., τότε το ξεπέρασμα του προβλήματος και της κρίσης γίνεται εθνικός στόχος. Όπως ανέφερα και παραπάνω, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι ανάγκη να πούμε όλη την αλήθεια, δυστυχώς, εάν δεν εφαρμοσθεί το πρόγραμμα, η χώρα θα καταρρεύσει άμεσα.

Ασφαλώς και υπάρχει ισχυρός αντίλογος και τις επιπτώσεις του μνημονίου τις βλέπουμε καθημερινά στην κοινωνία, είναι όμως μια επιλογή, που σε κάθε περίπτωση, θα κριθεί από την ιστορία.