Άχου και δε με νοιάζει!..
Χωρίς Τίτλο…Ευγενίας
>> Της Ευγενίας Ασλανίδη
«Άχου και δε με νοιάζει!» Η αθάνατη ατάκα του Νίκου Σταυρίδη στην αξεπέραστη ταινία «Τα κίτρινα γάντια», βγαίνει συχνά, πυκνά από το στόμα μου όλες αυτές τις ημέρες που η κύρια Βίκυ Σταμάτη –Τσοχαντζοπούλου απασχολεί τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, για τη χλιδάτη ζωή που κάνει.
Αισθάνομαι ότι πάνω σε μια τούρτα από σκ… την έχουμε βάλει σαν κερασάκι, αυτή και το σύζυγό της, πάλαι ποτέ μεγαλουπουργό και παρ’ ολίγον πρωθυπουργό αυτής της χώρας, για να μην βλέπουμε την…τούρτα , εντός της οποίας, δε μπορεί, θα υπάρχουν και άλλα…κερασάκια!
Διότι, όπως ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη, έτσι κι ένας λαμόγιος πολιτικός δε φέρνει τη…νύχτα.
Χρειάζονται πολλοί!!!
Δεν ξέρω τι λένε τα μεγάλα μυαλά, το δικό μου μέτριο όμως λέει πως αν ο Άκης μείνει πολύ καιρό εκεί μέσα, θα βγάλει πολλά κερασάκια στην επιφάνεια. Το οποίον σημαίνει ότι πολύ σύντομα η, και καλά, κάθαρση θα λάβει τέλος. Μη σας πω ότι θα εξαφανιστεί και ως λέξη από το γραπτό προσκήνιο μην σκοντάφτουμε τυχαία πάνω της και συγχυζόμαστε…
Εκτός κι αν αυτές οι εκλογές φέρουν τη μεγάλη ανατροπή όποτε από την επόμενη ημέρα θα πρέπει να κτιστεί μια τεράστια αίθουσα δικαστηρίου για να χωρέσει όλους εκείνους που από τη μεταπολίτευση και δώθε χρησιμοποίησαν και για ίδιον όφελος την κρατική κουτάλα.
Είναι όμως μόνο η κουτάλα; Ή μήπως είναι και η καρέκλα, και το κρεβάτι και πολλά άλλα…οικιακά αντικείμενα.
Θέλω να πω, δεν είναι λιγότερο υπεύθυνος για την κατάντια της χώρας εκείνος που έφαγε φρέσκο κρατικό χρήμα και έκανε απτή παράβαση, από τον άλλον που διόρισε εκατοντάδες «πελάτες» του στο δημόσιο, πολλές φορές ανίκανους να κάνουν τη δουλειά που τους ανατέθηκε, ή από εκείνον που «διευκόλυνε», με κίνητρο έστω και μόνο την ψήφο, κάποιους να πλουτίσουν.
Να σας πω κάτι: Από αρχαιοτάτων χρόνων όποιος είχε το μέλι στα δάκτυλα το ‘γλυφε. Με οποιοδήποτε τρόπο, με οποιαδήποτε ευκαιρία, μικρή ή μεγάλη. Κοινό μυστικό ήτανε και κανείς δεν αντιδρούσε, παρά μόνο μια απειροελάχιστη μειοψηφία ανθρώπων που στην πορεία των χρόνων την είπαμε περιθωριακή
Οι πολλοί αντιδρούσαν μόνο όταν έβαζαν χέρι και στο δικό τους μέλι. Το λίγο ή το πολύ, όπως συμβαίνει και τώρα, και δεν εννοώ μόνο το οικονομικό.
Σε λίγο πάμε για εκλογές, τις κρισιμότερες της τεσσαρακονταετίας, οι υποψήφιοι σωτήρες παρελαύνουν από τα κανάλια και φλυαρούν ακατάπαυστα όπως έκαναν πριν δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια, κι εγώ ο πολίτης είμαι υποχρεωμένος μέσα από αυτό τον ορυμαγδό να ξεκαθαρίσω ποιο είναι το συμφέρον του τόπου και το δικό μου κατ’ επέκταση.
Δε θα αφήσω την Dior της «παλιοβλαχάρας» να μου παρασύρει τη σκέψη…
- Προσθήκη νέου σχολίου
- 3125 εμφανίσεις