«Τα Κόκκινα Φανάρια», ο Γαλανός και ο Καμβυσέλλης

Χωρίς Τίτλο… Ευγενίας

>>Της Ευγενίας Ασλανίδη

Είπαμε να κάνουμε την παρουσίαση ενός βιβλίου και καταλήξαμε να κάνουμε μνημόσυνο, από αυτά που πιστεύω θα τα ζήλευε κάθε φευγάτος, στο συγγραφέα των Κόκκινων Φαναριών Αλέκο Γαλανό.

Ο συνεργάτης του επί πολλά χρόνια στο υπουργείο Γεωργίας και φίλος του παντοτινός, Γιώργος Καμβυσέλλης, τον ανέσυρε από τα «αζήτητα όπου τον κατέταξε η επίσημη πολιτεία», για να μας τον γνωρίσει, όπως δεν τον ξέραμε.

Ο Καμβυσέλλης  πήρε θαρρείς ένα φτερό κι αφαίρεσε τη σκόνη που σκέπαζε την εικόνα του στο πάνθεον των Αθανάτων, εκεί όπου έτσι  κι αλλιώς και δικαιωματικά βρίσκεται ο Γαλανός.

Ήταν ο  νεαρός  που  έγινε αφορμή να κλείσουν τα κακόφημα σπίτια στην Τρούμπα.

Ήταν ο  γεωπονίσκος  που από τα Δίκαια του Έβρου διέσχισε πάνω από χίλια χιλιόμετρα με τα πόδια, με όραμα να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες ζωής στην αγροτιά.

Που  δημιούργησε, το 1953,  τον πρώτο στην Ελλάδα σύλλογο αγροτόπαιδων, αγόρια και κορίτσια, αγράμματα τα περισσότερα, και τα έμαθε να ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις,

Και βέβαια ήταν ο συγγραφέας του κλασικού αριστουργήματος «Κόκκινα Φανάρια», που ως θεατρικό έργο παίζεται και θα παίζεται για πολλά χρόνια ακόμα, και ως ταινία με σκηνοθέτη το Βασίλη Γεωργιάδη, ευτύχησε να φτάσει πολύ κοντά στο Όσκαρ, αφού  έχασε την πρωτιά για 50 ψήφους από το «Οκτώμισι»  του Φελλίνι...

Όλα ξεχάστηκαν από όλους, και μόνο καμιά δεκαριά, όχι περισσότεροι, φίλοι και δικοί το συνόδευσαν εκείνο το μεσημέρι  στις 13 Ιουνίου του 2008  στο τελευταίο του ταξίδι. Ανάμεσα τους ο Γιώργος Καμβυσέλλης, που  επιτόπου έδωσε όρκο να απαθανατίσει το ταξίδι του φίλου του επί γής.

Ένα ταξίδι που  «μυρίζει μοναξιά και έχει σημάδια  από ιδρώτα και αίμα»…

Το βιβλίο του Καμβυσέλλη «Από τα «Κόκκινα Φανάρια» στο Περιβόλι της Παναγίας», εκδόθηκε, κατά καλή τύχη το  2011, χρονιά που η Θεατρική Ομάδα Χίου ανέβαζε  το διάσημο έργο.

Λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα να συνέβαινε αυτό, ο Αλέκος Γαλανός θα παρέμενε για εμάς, ένας ακόμα, πολύ καλός ομολογουμένως, θεατρικός συγγραφέας  με το έργο του οποίου ασχοληθήκαμε, και ο Καμβυσέλλης που με αυτή του την πράξη μας έδωσε κι ένα μάθημα ζωής, θα παρέμενε ενδεχομένως άγνωστος.

Ευτυχής συγκυρία, που δικαίωσε την επιλογή μας,  που δυνάμωσε την αγάπη μας για τούτο το έργο, μια αγάπη που την εισέπραξε το κοινό γι αυτό και τίμησε γενναιόδωρα τις παραστάσεις μας , που μας έδωσε απάντηση στο ερώτημα: γιατί τα «Κόκκινα Φανάρια» παραμένουν πάντα αναμμένα!

Γιατί αποτελούν κατάθεση ψυχής του συγγραφέα τους. Του Αλέκου Γαλανού που «γεννήθηκε για το θέατρο και γέρασε με τον καημό του», που ευτύχησε στη ζωή του  να αποκτήσει φίλους σαν τον Γιώργο Καμβυσέλλη.