Το ελληνικό δράμα οδεύει προς την κορύφωσή του

>> Του Αριστείδη Ζαννίκου

Ενώ οι νέοι “στήνουν στον τοίχο” τους μεγάλους ως ενόχους

Η φράση “χάσμα γενεών” είναι παλαιά και πασίγνωστη.

Υπονοεί και περιγράφει τη διαχρονική αδυναμία των μεγάλων να κατανοήσουν την, πάντα διαφορετική, νοοτροπία των νέων και την σπάνια δυνατότητα των νέων να αντιληφθούν την ψυχολογία των ατόμων της τρίτης ηλικίας.

Η εν λόγω διαπίστωση έχει τις εξηγήσεις της. Εξηγήσεις που, έστω μερικώς, δικαιολογούν τη δυσκολία συνενόησης μικρών και μεγάλων και τις συνακόλουθες αλληλοκατηγορίες, χωρίς βεβαίως να λύνουν το πρόβλημα. Πρόβλημα που σήμερα, στους χρόνους της κρίσης και των “ισχνών αγελάδων”, είναι οξύτερο, με τους νέους να “στήνουν στον τοίχο” τους μεγάλους κατηγορώντας τους ότι, με την άφρονα πολυετή συμπεριφορά τους, υπονόμευσαν και υποθήκευσαν το μέλλον τους.

Οι κατηγορίες είναι τόσο έντονες και ενίοτε οργισμένες, όσο βίαιο και απρόσμενο ήταν και παραμένει το σοκ της μετάπτωσης από τις συνθήκες της επίπλαστης ευημερίας σε συνθήκες περικοπών, ανεργίας, απολύσεων και στερήσεων.

Θα ήταν άδικο και εκτός λογικής να ισχυρισθεί κανείς ότι οι νέοι μας έχουν άδικο. Όντως, ο υπερκαταναλωτισμός και η ροπή προς την καλοπέραση και την επίδειξη, οδήγησαν σε έναν σχεδόν γενικευμένο άφρονα τρόπο ζωής που στηρίχθηκε συχνά σε μαύρο αδήλωτο-άρα αφορολόγητο-χρήμα και όχι σπάνια σε υπερδανεισμό. Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι, όπως πιστεύαμε και διατυμπανίζαμε εμείς οι μεγάλοι, όλες αυτές οι προκλητικές και παράλογες υπερβολές, γινόταν για το καλό των παιδιών και εγγονιών μας. Γινόταν γιατί θέλαμε να μην τους λείψει τίποτα!!

Έχοντας εξασφαλίσει ένα καλό επίπεδο ζωής οι περισσότεροι των μεταπολεμικών γενεών, φροντίζαμε με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, να έχουν παιδιά και εγγόνια τα πάντα και μάλιστα σε αφθονία:

-Δώρα, παιχνίδια, φαγητά, γλυκά, ντύσιμο, διασκέδαση, ταξείδια, δίκυκλα ακόμη και ατομικά αυτοκίνητα.Και βεβαίως φροντιστήρια, γυμναστήρια, χοροδιδασκαλεία, ανώτερες και ανώτατες σπουδές εντός και εκτός Ελλάδας,ξένες γλώσσες και πάει λέγοντας.

Τεράστια ποσά επενδύθηκαν στους νέους και τις νέες μας από αγάπη, από ενδιαφέρον για ένα καλύτερο μέλλον ακόμη και από μιμητισμό και ανόητο ανθρώπινο ανταγωνισμό. Τελικά, η εξέλιξη των πραγμάτων απέδειξε με τρόπο δραματικό ότι η “επένδυση” που έγινε, προς το παρόν και εν πολλοίς, είναι χωρίς προοπτική, αχρηστευμένη, νεκρή. Το πιστοποιούν τα δεδομένα και το αναδεικνύουν οι αριθμοί:

-Ενάμισυ εκατομμύριο οι άνεργοι. Οι περισσότεροι νέοι πτυχιούχοι.

Όλες σχεδόν οι επαγγελματικές πόρτες κλειστές. Οι αποδοχές όσων τυχαίνει να εργάζονται, στα τάρταρα. Αθροιζόμενοι οι μισθοί ζεύγους νέων εργαζομένων, ούτε που μπορούν να καλύψουν στοιχειωδώς δαπάνες τεκνοποίησης και ανάθρεψης παιδιών.

Οι ετήσιες γεννήσεις στη Χώρα μας, από 120.000 προ κρίσης, με δυσκολία θα φθάσουν φέτος τις 95.000. Οι μακροχρόνιες συνέπειες αυτής της εξέλιξης για μια Χώρα όπως η Ελλάδα θα είναι οδυνηρές. Και θα τις ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Έχουν λοιπόν δίκιο να μας κατηγορούν και να θεωρούν τους μεγάλους αίτιους των δεινών και αδιεξόδων τους. Όμως ας μην είναι τόσο αυστηροί και οργισμένοι μαζί μας. Για τους νέους πάντα υπάρχει φως, πάντα υπάρχει ελπίδα. Η ζωή είναι δική τους. Πάντα υπάρχει προοπτική για κάτι καλύτερο. Ας μην τα βλέπουν όλα μαύρα. Άλλωστε, και τούτους τους δύσκολους καιρούς, πάλι το κομπόδεμα και το ό,ποιο μικρό ή μεγάλο απόθεμα των γονέων είναι που αποτρέπει τα χειρότερα.

 Αν οι νέοι μας έχουν όντως αδιέξοδους τοίχους μπροστά τους, με τα όνειρά τους να θαύονται και τα φτερά τους να κόβονται, ας σκεφθούν και τη σημερινή απελπισία και απόγνωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, δικών τους ανθρώπων, που ήδη βρίσκονται μπρος στα προσωπικά τους αδιέξοδα. Οι κουτσουρεμένες συντάξεις και οι χαμηλοί μισθοί δεν αρκούν για τα καθημερινά, για αγορά φαρμάκων, για πληρωμή λογαριασμών, για καταβολή όλο και πιο υψηλών φόρων. Το συμπλήρωμα για όλα τα παραπάνω έξοδα βγαίνει κάθε μήνα από τις μικρές ή μέτριες αποταμιεύσεις μιάς ζωής. Απ' αυτές βγαίνουν τα μικροέξοδα και το “χαρτζιλίκι” των απελπισμένων ανέργων παιδιών και εγγονιών. Και αν οι νέοι μας, στην έσχατη ανάγκη, αναγκασθούν να κάνουν τα πάντα, ακόμη και εργασίες που σήμερα κάνουν οι αλλοδαποί, οι ηλικιωμένοι, λόγω βιολογικής αδυναμίας, δεν μπορούν πλέον να εργασθούν για την εξασφάλιση συμπληρωματικού εισοδήματος.

Το πρόβλημα πλέον δεν αγγίζει και δεν αφορά μόνο τους νέους μας. Ήδη άγγιξε και είναι οδυνηρό για χιλιάδες οικογένειες μισθωτών και συνταξιούχων των οποίων τα ό,ποια αποθέματα αποταμιεύσεων εξαντλήθηκαν ή εξαντλούνται οσονούπω.

Όταν θα λείψουν και αυτά, όταν θα ισχύσει και για το Κράτος μας το “ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος”, τότε θα ζήσουμε το πραγματικό κραχ, τότε θα βιώσουμε τραγικότερες μέρες. Όλα δείχνουν ότι οι μέρες αυτές δεν είναι πολύ μακριά. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό και ισοδυναμεί με γόρδιο δεσμό.

Είναι αβέβαιο αν και πότε θα λυθεί και πιο δύσκολο να μαντέψουμε ποιός ή ποιοί θα τον λύσουν. Προς ώρας, ας πάψουμε να διευρύνουμε το “χάσμα γενεών”. Μας κάνει κακό. Ας το αντιληφθούμε.