Β. Μαυρέλος: 5 αλήθειες για μια απεργία που δεν έγινε ποτέ!
Έχουμε ήδη δηλώσει πως αν και δραστηριοποιούμαστε στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση,από την αρχή αισθανθήκαμε την ανάγκη και πήραμε θέση στην πρόθεση απεργίας της ΟΛΜΕ , που ολόψυχα και έμπρακτα στηρίξαμε, με μόνο στόχο να βοηθήσουμε το κοινό εκπαιδευτικό μας σπίτι. Μακριά από τη δυσοσμία που αφήνουν πίσω τους τα κάθε είδους πολιτικά και συνδικαλιστικά παιχνίδια, λόγω των εκλογικών συνελεύσεων και των συνεδρίων των Ομοσπονδιών που έχουμε μπροστά μας.
1. Η απεργία των καθηγητών, παρά την απίστευτη αφασία τριών χρόνων, τη συνένοχη σιωπή του κατεστημένου συνδικαλισμού και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, σε ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, έστω και με τον τρόπο που τέθηκε στο τραπέζι ήταν μια απεργία που μπορούσε να γίνει πολιτικά επικίνδυνη. Μπορούσε να ανάψει τη φωτιά στον κάμπο, να κάνει την οργή στην εκπαίδευση ελπίδα όλου του κόσμου της εργασίας που συνθλίβεται, να πάρει πίσω την κλεμμένη μας ζωή,ως απεργός λαός και να ανατρέψει την τρόικα εσωτερικού που κυβερνά με επιτάξεις και διατάγματα, 40 χρόνια μετά, από το ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Γι αυτό τη χτύπησαν, γιατί δεν έμοιαζε στις άλλες, εκείνες τις τριανταπέντε 24ωρες τουφεκιές στον αέρα που παρέτασσε τα τρία χρόνια της μνημονιακής σφαγής το κομματικό τόξο που δρα στα συνδικάτα. Όση ανοργανωσιά, όση αντιφατικότητα, όσο ‘τυχοδιωκτισμό’ κι αν της καταλογίζεις, τάραξε τα νερά και μπήκε στο κέντρο της συζήτησης, αναγκάζοντας πολλούς να πάρουν θέση κι άλλους να χάσουν τον ύπνο τους.
Γι αυτό την έθαψαν, χτυπώντας την με λυσσώδεις, εμετικές επιθέσεις και συκοφαντία από το πολιτικό προσωπικό, τα κόμματα που κυβερνούν αλλά και όλους όσους την υπονόμευσαν και την πολέμησαν συστηματικά από την αρχή ως το τέλος Γι αυτό τόση λάσπη από τους τηλεεισαγγελείς και τις πληρωμένες γραφίδες των ΜΜΕ, εξ ού και ο κοινωνικός αυτοματισμός, ο κανιβαλισμός που συντονίστηκε από τα όργανα προπαγάνδας του μνημονιακού καθεστώτος. Κι όταν ο βασικός ρόλος της προπαγάνδας της ΥΕΝΕΔ, του ΜΕΓΚΑ, του ΣΚΑΙ του ΑΝΤ1 είχε τελειώσει, τη χαριστική βολή ανέλαβε ο πρωθυπουργός Σαμαράς: με μια πρωτοφανή ενέργεια έβαλε στο γύψο βασικά δικαιώματα κι ελευθερίες, καταπατώντας το Σύνταγμα, κηρύσσοντας την πολιτική επιστράτευση ενός κλάδου πριν καν αποφασίσει να κινητοποιηθεί, ποινικοποιώντας δηλαδή ακόμα και τη σκέψη του αγωνίζεσθαι.Τη σκυτάλη πήραν οι ταξίαρχοι της Αστυνομίας, επιτάσσοντας τα κτίρια και τις σχολικές υποδομές, σπέρνοντας τον τρόμο, ψάχνοντας παντού μα παντού τους εκπαιδευτικούς, να τους τρομοκρατήσουν να τους σωφρονίσουν, να τους μαρκάρουν με το χαρτί της επιστράτευσης, την ίδια στιγμή που φιλοξενούσαν τις φασιστικές κραυγές του Άδωνη και του Βο(ρβο)ρίδη που μιλώντας με στρατιωτικά παραγγέλματα, ζητούσαν «αίμα καθηγητών» οίτινες δεν συμμορφώνονται με τας υποδείξεις.
2. Η πρώτη ταφή δεν έφτασε, ήρθε και δεύτερη! Με μια ευκαιριακή πλειοψηφία, τα κομματικά ενεργούμενα της Εκτελεστικής της Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ, πολλοί εξ αυτών και εκπαιδευτικοί, μετά από καταληκτική πρόταση του ΠΑΜΕ!!! (παρόλο που αρχικά πρότεινε απεργία για τις 17 Μάη και δεν πέρασε) που την ψήφισαν ΠΑΣΚ & ΔΑΚΕ-τέτοια πεσκέσια δεν τα γυρίζει πίσω ο κυβερνητικός συνδικαλισμός- κι ενώ είχαν ξεκαθαρίσει οι τελευταίες, πως δεν θα πάνε με τίποτα σε απεργιακή συμπόρευση τις μέρες που ζητούνταν από την ΟΛΜΕ, αποφάσισαν να κηρύξουν μια απεργία-ανέκδοτο, κυριολεκτικά στο γάμο του Καραγκιόζη και σε εντελώς άσχετη μέρα, την Τρίτη 14 Μάη, τάχα για την επίταξη, -με τραγική κατάληξη να μετατρέψουν συν τοις άλλοις σχεδόν όλο τον κόσμο του κινήματος στο Δημόσιο σε ‘απεργοσπάστη’- αδειάζοντας και κτυπώντας πισώπλατα τους καθηγητές που εκείνη τη μέρα έδιναν τη μάχη των Γενικών Συνελεύσεων και της απόφασης για Απεργία Διαρκείας, αγνοώντας με κυνισμό τις εκκλήσεις τους για στήριξη και ταυτόχρονη απεργιακή συμπόρευση, υπηρετώντας έτσι άνωθεν εντολές ασφυκτικού εγκλωβισμού και απομόνωσης λίγο πριν τη λήψη της απόφασής τους, ενώ η πλειοψηφία της αδελφής Ομοσπονδίας της ΔΟΕ, εξακολουθούσε να κάνει τον Πόντιο Πιλάτο κρατώντας σκόπιμα στάση επιζήμιας αναμονής για καιρό, μη διευρύνοντας τη δύναμη πυρός της απεργίας, -εντέλει ύστερα από τη μεγάλη πίεση που της ασκήθηκε, αποφάσισε την ύστατη ώρα απεργία -κάνοντας ακόμα πιο γκρίζο τον ορίζοντά της!
3. Παρα ταύτα ονειρεμένη και αναστάσιμη μέρα η Τρίτη 14 Μάη: Κόντρα σε θεούς και δαίμονες, με τα φύλλα πορείας ανά χείρας, με οργή και με γνώση, οι καθηγητές τους άφησαν όλους με το στόμα ανοιχτό! Τους εχθρούς και τους φίλους, την 5η φάλαγγα, τους κήνσορες και τους τιμητές, τους αναλυτές και τους κήρυκες του φόβου. Κατέκλυσαν από άκρη σε άκρη της χώρας τις Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ- ακόμα κι όσες πολιορκούσαν οι αστυνομικές δυνάμεις για να παραδώσουν τα φύλλα επιστράτευσης. Η διεξαγωγή των Γενικών Συνελεύσεων, η μαζική συμμετοχή και το συντριπτικό «ναι» στον αγώνα, έσπασαν το κλίμα τρομοκρατίας ανέστησαν την απεργία από τις δυο προηγούμενες ταφές και αποτέλεσαν την απάντηση του κινήματος της μαχόμενης εκπαίδευσης, τη δήλωσή του ότι για τέτοιους αγώνες αξίζει να γεμίζουν οι Γενικές Συνελεύσεις, να μην τις χωρούν τα αμφιθέατρα και να βγαίνουν στις αυλές των σχολείων,ότι τέτοιους αγώνες δεν τους εκχωρούν σε κανέναν, ότι τέτοιοι αγώνες μπορεί μόνο να νικήσουν. Ανάγκαζαν τους πάντες, πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις, να τοποθετηθούν, για να μετρήσουν πραγματικούς φίλους και εχθρούς, να αποσπάσουν έργα και όχι πια ανέξοδους βερμπαλισμούς, διγλωσσίες, ήξεις- αφίξεις, φλυαρίες και κορόνες. Είχαν μπροστά τους 60 ώρες να συναντήσουν το ρεύμα της οργής, τα σωματεία του αγώνα, την κοινωνία που ασφυκτιά. Είχαν μπροστά τους 60 ώρες να συναντήσουν πραγματικές πολιτικές προθέσεις για να κριθεί το δίκιο στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων. Μα δεν πρόλαβαν να τις βρουν…
4. Η τρίτη και τελειωτική ταφή της απεργίας ήρθε από όλον τον κυβερνητικό και κατεστημένο-κομματικό συνδικαλισμό, που επιστρατεύθηκε για να καθαρίσει το τοπίο τις επόμενες ώρες που απέμεναν. Και βάλθηκαν να την τελειώσουν, σε μια ολομέλεια προέδρων των ΕΛΜΕ που αντί να λειτουργήσει ως τυπικό σώμα επικύρωσης μιας απεργιακής απόφασης της βάσης των καθηγητών, πριν γεννηθεί, εκεί μέσα πνίγηκε. Αποτελεί απαράδεκτη στρατηγική υποχώρηση και επικίνδυνη τακτική αναδίπλωση εντέλει η απόφαση της ηγεσίας της ΟΛΜΕ, καθώς επίσης και η όλη διαχείριση της απεργιακής πρότασης, κυρίως από την μέρα που ανακοινώθηκε η επιστράτευση και μετά, αλλά προπαντός το αποτέλεσμα και η κατάληξη της.Η εξέλιξη αυτή επιτείνει το καταθλιπτικό τοπίο, την έλλειψη εμπιστοσύνης και την εύλογη καχυποψία του εκπαιδευτικού κόσμου απέναντι στις πρασινογάλαζες ηγεσίες των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών, αλλά και τις κολοσσιαίες αντιφάσεις των υπολοίπων κομματικών δυνάμεων του κινήματος, τις βαρύτατες ευθύνες τους για την ήττα που ως τώρα έχουμε υποστεί και ως τέτοια ήττα ένεκα του κατεστημένου και κομματικού συνδικαλισμού πρέπει να την εκλάβουμε και μόνο. Διαλύονται όμως από την άλλη μια για πάντα και οι μύθοι για το ποιους αγώνες θέλει ο κόσμος, για τις διαθέσεις των εκπαιδευτικών και τις αιτιάσεις για την ανυπαρξία αντιστάσεων που η συνδικαλιστική και κομματική γραφειοκρατία προβάλλει.
5. Το επόμενο διάστημα μαζί με την πολιτική επιστράτευση και την ορατή προοπτική των απολύσεων έχουμε να σπάσουμε και το συλλογικό φόβο που κατακλύζει τις ζωές μας, τις αυλές των σχολείων μας. Ας γυρίσουμε την πλάτη στον κομματικό συνδικαλισμό της ήττας και στις πιο κρίσιμες μέρες, που μας εξαθλιώνουν, μας τρομοκρατούν, μας απολύουν, ας μην κανιβαλίσουμε ο ένας τον άλλον.Ας συσπειρωθούμε να ξεπεράσουμε το φόβο και ας παλέψουμε για ένα κίνημα ανεξάρτητο, ανατρεπτικό νικηφόρο, για να πάρουμε τη ζωή μας πίσω. Τέλος τα παραμύθια. Οι αγώνες της επόμενης μέρας θα αφορούν πλέον την ίδια μας τη ζωή και ή θα έχουν τα γνωρίσματα μιας σκληρής και γενικευμένης πολιτικής σύγκρουσης με τα χαρακτηριστικά της απεργίας διάρκειας και του διακλαδικού συντονισμού, ή δεν θα υπάρξουν.
- Προσθήκη νέου σχολίου
- 1263 εμφανίσεις